Γιώργος Καρακάσογλου: Μεταμορφώσεις του Πνεύματος

Ήρα Παπαποστόλου

Κριτικός και Ιστορικός τέχνης

Ο Γιώργος Καρακάσογλου χρησιμοποιεί διαφορετικά υλικά: λάδι, ακρυλικά, ακουαρέλες, πενάκια, μολύβια. Τα επιλέγει με βάση την διάθεσή του, δηλαδή σύμφωνα με το τί θέλει να ζωγραφίσει την συγκεκριμένη περίοδο καθώς και με βάση τον ίδιο τον χαρακτήρα του προσχέδιου. Η ολοκλήρωση του έργου σε επίπεδο σύνθεσης δεν τελειώνει στο προσχέδιο γιατί το έργο επεξεργάζεται καθ’ όλη την διάρκεια της εκτέλεσης. Πότε με έντονα χρώματα και πότε σε άσπρο-μαύρο αφηγείται στο θεατή πολλές μικρές ιστορίες, έναν ολόκληρο κόσμο που περιγράφει δίνοντας έμφαση στη λεπτομέρεια. Λογικό και άλογο αναμιγνύονται δημιουργώντας τη δική του πραγματικότητα με αποτέλεσμα τα έργα του να διαθέτουν πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία, ενώ η χρήση έντονων χρωμάτων και η παραμόρφωση των μορφών ενισχύει το συγκινησιακό στοιχείο ώστε να μπορούμε να μιλήσουμε και για εξπρεσιονιστικές τάσεις στο έργο του.

Τα θέματά του ποικίλουν. Αυτοβιογραφικά ή μη έχουν να κάνουν με τους προβληματισμούς γύρω από το τετριμμένο των ανθρωπίνων σχέσεων και την κοινωνική απάθεια. Κύριος σκοπός του είναι να εκφράσει τα συναισθήματα και την ιδιαίτερη εσωτερική οπτική του.

Το έργο Burden, πλούσιο σε ανεκδοτολογικά στοιχεία και συμβολισμούς, είναι εμπνευσμένο από το έργο του Γερμανού φιλόσοφου Νίτσε «Τάδε έφη Ζαρατούστρα». Εδώ, ο Γιώργος Καρακάσογλου περιγράφει με τον δικό του τρόπο τις προσπάθειες του Πνεύματος να μεταμορφωθεί από καμήλα, σε λιοντάρι και τέλος σε παιδί, θέλοντας να μιλήσει για την αναζήτηση των δικών μας προσωπικών αξιών. Στο έργο του με τίτλο Πατρότητα ζωγραφίζοντας μία μέση αντρική φιγούρα θέλει να μιλήσει για την απουσία πνευματικότητας στο ζήτημα της τεκνοποίησης από την πλευρά του άνδρα. Στο Dead End, μιλάει για το αναπόφευκτο του θανάτου, για την ελευθερία και το άγχος να φτιάξουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε, για την κατ’ ουσίαν μοναξιά μας και την έλλειψη σημασίας και νοήματος στη ζωή. Ενώ στο έργο It’s not worth it περιγράφει τον φόβο των γονιών να παρεκκλίνει το παιδί τους από την πεπατημένη, στην προσπάθεια του να κυνηγήσει το δικό του όνειρο. Σε άλλα έργα του συναντάμε την απαίτηση των θεσμών – κοινωνικών, εργασιακών, οικογενειακών – στο άτομο και τον αντίκτυπο της στην οικογένεια καθώς και θέματα που έχουν να κάνουν με τις δυνάμεις που συγκρατούν μια ερωτική σχέση, την ανάγκη αποδοχής καθώς και το πνιγηρό ελληνικό περιβάλλον με τους περιορισμένους ορίζοντες.

Η πολυχρωμία που επικρατεί στο έργο του σε συνδυασμό με την πολυπλοκότητα στη σύνθεση και με τη σκόπιμη παραμόρφωση, οδηγούν στο να αποδοθεί ένας animation χαρακτήρας. Έτσι, μέσα από την αφήγηση – παραμύθι, ενεργοποιείται η δύναμη του δημιουργικού παιδιού, επαναπροσδιορίζοντας τους ενήλικους προβληματισμούς μας.