Σύλβια Αντωνιάδη: Τα ανθρώπινα πάθη

Παρουσίαση τεσσάρων νέων έργων της από την πρόσφατη έκθεση « Το συναίσθημα ως μύθος »…

Στην ομαδική έκθεση «Το συναίσθημα ως μύθος» στη γκαλερί ALMA ATHENS (επιμέλεια Ήρα Παπαποστόλου), παρουσιάζω τέσσερα νέα έργα με αναφορά στα ανθρώπινα πάθη.
In the group exhibition «Emotion as a myth» which continues at ALMA ATHENS gallery until May 5th (Curator Hera Papapostolou), I present four new works with reference to human passions

«Père Goriot» 2018, Watercolor 50×36 cm

Στον Père Goriot του Balzac, η πατρική αγάπη αγγίζει τον ναρκισσισμό όταν ο γονέας μετουσιώνεται ως άτομο στα ίδια του τα τέκνα. Η μόνη του ευτυχία είναι να ζει μέσα από αυτά δίχως «εγώ» πλέον. Ο πατέρας εμφανίζεται με μια θηλιά γύρω απ´τον λαιμό του, φτιαγμένη από τα μαλλιά των θυγατέρων του, να τον πνίγει τη στιγμή που οι ίδιες διαπληκτίζονται μεταξύ τους.
Ο Βοτρέν σε ένα άλλο μήκος κύματος, περιθωριακός, μέλος του υποκόσμου, έχει τη δική του ανεξάρτητη οπτική. Κυνικός, ψυχρός και υπολογιστικός με το μπατόν του ανασηκώνει ελαφρά το ημίψηλό του, χαιρετώντας μας με νόημα. Πίσω του ο νεαρός Εζέν αναλογίζεται πως η πόλη σαν μέγγενη κατακερματίζει με τους νόμους της τις ζωές των ανθρώπων. Η αυλαία ανοιχτή πλαισιώνει την νεκροφόρα του Γκοριό. Ο άνθρωπος οδηγούμενος σ´ ένα μνήμα, δίχως μνήμη. Σε πρώτο πλάνο ο συγγραφέας-δημιουργός και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής Balzac περιγράφει το ανθρώπινο πάθος, την ασυγκράτητη επιθυμία της ψυχής.

In Balzac’s “Père Goriot”, parental love becomes narcissism when a parent’s individual nature exists only through his children. His only happiness is to live through them losing his “ego”. The father appears with a loop around his neck, made of his daughters’ hair, choking him at the moment the daughters quarrel with each other.
Vautrin is found at another wavelength, marginal, a member of the underworld, who has his own independent perspective. Cynical, cold-blooded and calculating, with his cane slightly uplifts his top hat, greeting us meaningfully. Behind him, young Eugene thinks that the city, like a clamp, crashes the lives of people with its laws. The open curtain surrounds Goriot’s hearse. Man led to a grave, having lost his memory. In the foreground, the author-creator and anatomist of the human soul Balzac describes human passion, the unyielding desire of the soul.

«Or tutti sorgete ministri infernali» (Macbeth) 2018, Watercolor 70×50 cm

Στην παράσταση που εμπνέεται από το λιμπρέτο της όπερας του Βέρντι «Μάκμπεθ», η Λαίδη Μάκμπεθ επικαλείται τους πρεσβευτές της κολάσεως να συνδράμουν το άγριο έργο της. Η Λαίδη είναι μια αρνητική φιλοσοφική λίθος που ενεργοποιεί τα στοιχεία της ύλης, οι διαστάσεις τους την περιβάλλουν χωρίς να το βλέπει. Βρίσκεται στον κύκλο προστασίας που είναι ο δίσκος του στερεού. Οι μάγισσες παρούσες στήνουν την πλοκή της ιστορίας. Να μην είναι ορατό ποιο χέρι οδηγεί το μαχαίρι. Το πάθος για εξουσία εκμηδενίζει την λογική.

In the performance inspired by Verdi’s opera libretto “Macbeth”, Lady Macbeth invokes the ambassadors of Hell to help her with her wild work. The Lady is a negative philosopher’s stone, who activates the elements of matter and their dimensions surrounding and being invisible to her. She is in the protection circle that is the solid disk. The witches who are present set the plot of the story. So that no one sees the hand that drives the knife. The passion for power exterminates logic.

«Was whilst du haben? Sprich!» (Salome) 2018, Gouache 70×50 cm

Η θηλυκή υπόσταση της Σαλώμης ανάμεσα στην απόρριψη του άντρα με τον οποίο είναι ερωτευμένη και του έκδηλου πόθου προς αυτήν από τον σύζυγο της μητέρας της. Δεν είναι ζωντανή, όμως αναπνέει ακόμα μέσα στην έκστασή της. Η φρενίτιδα του χορού των εφτά πέπλων μόλις τελείωσε. Είναι ώρα να ζητήσει το αντίτιμο που της έταξε ο βασιλιάς Ηρώδης.

The female nature of Salome is caught between the rejection of the man with whom she is in love and the obvious desire of her mother’s husband for her. She is not alive but still breathes in her trance. The frenzy of the seven veils dance is just over. It’s time to ask for the price that King Herod offered as an exchange.

«Canzone del velo» (Eboli / Don Carlo) 2018, Watercolor 70×50 cm

Η Έμπολι κρατάει δύο μαριονέτες, έναν Μαυριτανό βασιλιά και μια καλυμμένη νύμφη. Τραγουδάει το τραγούδι του βέλου: Ένας βασιλιάς λαχταράει μια γυναίκα μόνο και μόνο για την σιλουέτα της που διαγράφεται μέσα απ´το βέλο που την καλύπτει. Της τάζει πως θα διώξει την βασίλισσά του και θα της δώσει τον θρόνο της. Το θήλυ που ειναι άγνωστο είναι για το άρρεν ποθητό. Μέσα στο ερωτικό του πάθος θέλει να της αποκαλύψει το πρόσωπο και της τραβάει το βέλο. Η μορφή που αντικρίζει είναι αυτή της γυναίκας του, της βασίλισσας του.

Eboli holds two puppets, a Mauritanian king and a covered nymph. She sings the song of the veil: A king is yearning for a woman only by her silhouette, as it is suggested through the veil that covers her. She tells her that he will drive his queen out and give her the throne. The female that is unknown is by the male desired. In his erotic passion he wants to reveal the face and pulls the veil. The form he sees is that of his wife, his queen.

Απόδοση στα αγγλικά από την ΕΥΗ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ