Νίκος Μικρούλης – Η εικόνα του χρόνου

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος παρουσιάζει την ατομική έκθεση γλυπτικής του Νίκου Μικρούλη «Consumptio–Tempus», σε επιμέλεια της Ιστορικού Τέχνης Λουΐζας Καραπιδάκη. Η έκθεση διαρκεί από τις 7 ως τις 29 Μαρτίου.
Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει μια νέα σειρά έργων με αναφορές στη φθορά του χρόνου, που όλοι μας βιώνουμε, όπως δηλώνει και ο τίτλος της έκθεσης Consumptio-Tempus. Ο Νίκος Μικρούλης μέσα από απλά υλικά δημιουργεί σύγχρονα γλυπτά ξεφεύγοντας από τον κλασσικό συντηρητισμό και τη νόρμα μάρμαρο-μπρούντζος. Αφενός με τη χρήση καθημερινών υλικών όπως το χαρτόνι κατορθώνει να δημιουργήσει μοναδικές φόρμες που κάνουν το θεατή να αναρωτιέται αν πράγματι αυτό που «βλέπει» με τα μάτια του είναι απλώς χαρτί.

Σύνθλιψη, 100x25x15 cm

Αφετέρου, με εργαλεία του τα γρανάζια και τα εξαρτήματα γραφομηχανής, που αποτελούν αγαπημένα του υλικά, ως αντικείμενα που επισημαίνουν τη φθορά του χρόνου, παραπέμποντάς μας σε παλαιότερες εποχές, τους δίνει «πνοή» συνθέτοντας με αυτά νέα εικαστικά έργα. Αυτό όμως που χαρακτηρίζει τον Νίκο Μικρούλη ως καλλιτέχνη, κάνοντας τον να ξεχωρίζει είναι η εφευρετικότητα και η ικανότητα του να ταιριάζει τόσο διαφορετικά μεταξύ τους υλικά, καθιστώντας με τον τρόπο αυτό τα έργα του πρωτότυπα και μοναδικά.
Η Ιστορικός Τέχνης Λουΐζα Καραπιδάκη αναφέρει για την έκθεση: «Ο Νίκος Μικρούλης στοιχειοθετεί εικαστικές συνθέσεις με την ανεξάντλητη έμπνευση που τον διακατέχει και την εξαίρετη δεξιοτεχνία του στη χρήση πολλαπλών τεχνικών. Οι αυτοτελείς μικρές και μεγάλες εγκαταστάσεις του είναι υπερβατικές και εξιστορούν τις φθορές και τις διαβρώσεις του αδυσώπητου χρόνου, ενώ παραπέμπουν σε διαχρονικές μνήμες με μια πρωτότυπη οπτική πλασματικότητα.

Ευνοούμενη 65×52 cm

Το εύρος της δουλειάς του είναι τεράστιο και πολυδιάστατο, υποταγμένο στην τέχνη της παγκοσμιοποίησης. Άπειροι αυτοσχεδιασμοί από ακατάπαυστες δοκιμές και μακροχρόνιους πειραματισμούς προηγούνται της αποπεράτωσης κάθε έργου. Αδρές ματιέρες μετάλλων συνδιαλέγονται με μικροβέλε χαρτόνια, υφασμάτινα στοιχεία με σκουριές, λειασμένα ξύλα με ατσάλινα γρανάζια, συνθετικές ρητίνες με οξειδωμένα υλικά, έτοιμες εικόνες και βιομηχανικά αντικείμενα με χυτά γλυπτά. Ο καλλιτέχνης Μικρούλης δεν εγκλωβίζεται από τα ακατέργαστα ή κατεργασμένα υλικά, αντίθετα τα χρησιμοποιεί ως μέσα έκφρασης στους μικρόκοσμούς του, παρεμβαίνοντας καθοριστικά στην αρχική τους μορφή με προσθήκες, χαράξεις, χρώματα και ποικίλες πατίνες, σκουριάς, χαλκού ή σιδήρου, και επισφραγίζει κάθε δημιουργία του με τέλειο φινίρισμα, χρησιμοποιώντας παμπάλαιες φυσικές τεχνικές, λείανση στο χέρι, γυαλώματα, κερώματα και στιλβώσεις, χωρίς συνθετικά βερνίκια.

Ξεχασμένη, 54×24 cm

Ο δημιουργός μορφοποιεί ετερόκλητες ύλες με δραστικές επεμβάσεις, έντονες παραποιήσεις, άπειρες αντιπαραθέσεις, παλίμψηστες επιστρώσεις και εύστοχους συνδυασμούς. Μετασχηματίζει, δαμάζει ή αλλοιώνει κάθε λογής απίθανο υλικό και φιλοτεχνεί με τη χαρακτηριστική προσωπική του πλαστική γραφή ανατρεπτικής αισθητικής περίοπτες φόρμες ανάλογα με τις ανάγκες της αφήγησης και των επιλεγμένων εννοιολογικών συσχετισμών.
Οι απεικονίσεις του αναφέρονται έμμεσα σε εικόνες βιομηχανικής κληρονομιάς, πιθανά κατάλοιπα αποτυπωμένων αναμνήσεων από τον τόπο μνήμης των παιδικών του χρόνων ή των πρώτων εντυπώσεων δέους του φιλότεχνου εφήβου από τις μηχανικές βιοτεχνικές και βιομηχανικές εγκαταστάσεις της γενέθλιας πόλης του, τα ναυπηγεία, τα ηλεκτρολογεία, τα μεταλλουργεία, τα χυτήρια. Προϊόντα της βιομηχανικής πλέον αρχαιολογίας χρησιμοποιούνται κατακερματισμένα ή ατόφια, ως γνήσια ή πιστά χειροποίητα αντίγραφα, αναδεικνύοντας περισσότερο την αισθητική τους υπόσταση παρά τον τεχνικό τους χαρακτήρα, και επαναλειτουργούν ως μη χρηστικά αντικείμενα.
Ο τρόπος της καλλιτεχνικής του διατύπωσης με την πλασματική αντίληψη των τολμηρών σχηματικών διατάξεων προδίδει καινοτόμες εικονογραφικές εκδοχές και προβάλλει τον δυναμισμό της τέχνης του assemblage.

Μνήμες, 120×8 cm

Εδώ και πολλά χρόνια ο Μικρούλης επιμένει εμφατικά να εξελίσσει την τέχνη του, να διευρύνει τις έρευνες, να επινοεί τεχνικές, να συνταιριάζει συμπαγείς όγκους με διάτρητες επιφάνειες, να συνδυάζει τη ζωγραφική με τη γλυπτική, το δισδιάστατο με το τρισδιάστατο, και να επαναπροσδιορίζει την παραστατικότητα των έργων του, τόσο σε μικρή όσο και σε μεγάλη κλίμακα. Αναζητά εμμονικά την αισθητική τελειότητα, όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται, για να εικονοποιήσει τον χρόνο που, σύμφωνα με τον Βιργίλιο, φεύγει ανεπιστρεπτί: Fugit inreparabile tempus.»
Λουΐζα Καραπιδάκη, ιστορικός τέχνης, μέλος AICA

Last modified: 07/03/2025