Ματίνα Μέγκλα: Το παράθυρο που υμνεί την ποιητική του καθημερινού

 «…Η performance είναι κάτι που μοιάζει συνεχώς να ξεγλιστρά από τις προσπάθειες ενός αυστηρού ορισμού…ζωντανή τέχνη, σωματική τέχνη είναι εκφράσεις που προσπαθούν να αποδώσουν την ίδια ή και μια ευρύτερη περιοχή της τέχνης, χωρίς να μπορούν να ικανοποιήσουν απόλυτα(…) η πολυμέρεια και η πολυμορφία των έργων ξεπερνούν ότι μέχρι τις αρχές του αιώνα καταλαβαίναμε ως θέατρο και εικαστική δημιουργία..οι περιοχές του θεάτρου και των εικαστικών γίνονται έτσι αντικείμενα διαρκούς αναχαρτογράφησης τόσο αναφορικά με το παρόν όσο και με το παρελθόν…».

(από  το βιβλίο »Το σώμα, ικεσία και απειλή» της Πέπης Ριγοπούλου)

Η Ματίνα Μέγκλα είναι σκηνογράφος, ενδυματολόγος και σχεδιάστρια ρούχων. Σπούδασε και ενδυματολογία στο τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Θέλοντας να ειδικευτεί σωστά και ολοκληρωμένα στον τομέα του ενδύματος, συνέχισε τις σπουδές της στην Αγγλία. Ολοκλήρωσε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σχετικό με το Fashion Design στο UCA και ένα ακόμη μεταπτυχιακό στον τομέα Costume Design for Performance στο London College of Fashion του UAL. Παράλληλα παρακολούθησε και ολοκλήρωσε μία σειρά από Courses στο Central Saint Martin’s College of Art, όλα σχετικά με ειδικές κατασκευές, μεταμορφώσεις του ενδύματος αλλά το ρόλου του κοστουμιού στις διάφορες μορφές τέχνης.
Παράλληλα με τις σπουδές της αλλά και μέχρι σήμερα, έχει δουλέψει ως ενδυματολόγος και σκηνογράφος σε θεατρικές παραγωγές σε Ελλάδα και Λονδίνο, συμμετέχει σε εικαστικές εκθέσεις με ενδυματολογικά έργα της και επιπλέον έχει εργαστεί ως ενδυματολόγος στο γυναικείο ενδυματολογικό κομμάτι της τηλεόρασης του Σκάι. Συμμετείχε επίσης στην έκθεση τέχνης ROOMS 2014 της Kappatos Gallery, με επιμελήτρια τη Δηώ Καγγελάρη. Διατηρεί επίσης τη δική της εταιρία σχεδιασμού και κατασκευής χειροποίητων νυφικών και βραδινών φορεμάτων.

Το 2011, κέρδισε το πρώτο βραβείο κοινού για τον «καλύτερο νέο σχεδιαστή» στο διαγωνισμό που διοργάνωσε το Lookk, ένα Αγγλικό online περιοδικό και το Φεβρουάριο του 2012 καλέστηκε για πρώτη φορά να παρουσιάσει την προσωπική της κολεξιόν στο Nolcha Fashion Week της Νέας Υόρκης. Γοητεύεται τόσο από τη Μόδα όσο και από το Θέατρο, κυρίως όμως την ενδιαφέρει η χειροποίητη κατασκευή και φυσικά η σκηνογραφία ως μέσο έκφρασης και αυτούσιας μορφής τέχνη και performance.
Η Ματίνα Μέγκλα παρουσίασε πρόσφατα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το «Window», μία εικαστική performance εμπνευσμένη από τους πίνακες του Τσέχου φωτογράφου Jan Saudek.
Το Window παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2010 στα πλαίσια της διπλωματικής της εργασίας στο Τμήμα θεάτρου της Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Ήταν η πρώτη της απόπειρα να «ανοίξει το παράθυρο» υπό την εποπτεία και διδασκαλία της καθηγήτριας της και σκηνογράφου Λίλας Καρακώστα. Πέντε χρόνια μετά, ένα μεγαλύτερο παράθυρο άνοιξε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Σκοτάδι. Στη σκηνή ένα δωμάτιο και στο κέντρο ξαπλωμένο το σώμα μιας γυναίκας. Ευθεία στο πίσω μέρος ένα μικρό παράθυρο. Ανοιχτό. Μέσα από το παράθυρο προβάλλεται καθ’ όλη τη διάρκεια της performance, video art. Ο θεατής γίνεται παρατηρητής της αναβίωσης μιας ανάμνησης. Το παράθυρο λειτουργεί ενίοτε εννοιολογικά αποκαλύπτοντάς μας ένα μέρος των ονείρων και των σκέψεων  της γυναίκας ή ταξιδεύοντάς μας στο χρόνο της ζωή της, στα χτυποκάρδια ενός νεανικού έρωτα, στη θλίψη της απόρριψης και στον εγκλεισμό της μοναξιάς, και ενίοτε ρεαλιστικά επιτρέποντας την οπτική επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον από το δωμάτιο.
Το παράθυρο δεν θα κλείσει παρά στο τέλος. Η γυναίκα μένει μόνη. Μικρές αναπνοές που θα φουσκώσουν τα λευκά γάντια που σε όλη την παράσταση θα αποτελούν ένα από τα βασικά συμβολικά και δομικά στοιχεία του έργου. Θα σχηματίσουν χέρια. Θα ξεφουσκώσουν και πάλι. Η γυναίκα μόνη, στο δωμάτιο. Τα φώτα θα κλείσουν και σταδιακά θα φωτιστεί το ξύλινο ορθογώνιο πλαίσιο που περιβάλλει το δωμάτιο. Τώρα το σκηνικό θα έχει τη μορφή ενός πίνακα και η ιστορία που μόλις παρακολουθήσαμε θα κλειστεί και θα παγώσει μέσα του.
Το window έρχεται να υμνήσει την ποιητική του καθημερινού. Κάθε παρατήρηση του σιωπηλού βλέμματος των δύο φιγούρων που θα βρεθούν επί σκηνής είναι πηγή δημιουργίας. Το παράθυρο θα εξελιχθεί σε δίαυλο που θα επιτρέψει στην γυναίκα , πρωταγωνίστρια της ιστορίας, να περάσει από την εξωτερική πραγματικότητα σε μια άλλη πραγματικότητα εσωτερική, να ανακαλύψει την ψυχή  και τον εαυτό της, το μυστήριο και τις συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης.
«Αυτός που κοιτάζει έξω από ένα ανοικτό παράθυρο, δεν βλέπει ποτέ τόσα πράγματα, όσο αυτός, που κοιτάζει ένα κλειστό παράθυρο». Τα παράθυρα, Μπωντλαίρ

Το art22.gr συναντάει την Ματίνα Μέγκλα, μια νέα και πολλά υποσχόμενη δημιουργό, λίγο πριν την έναρξη της εικαστικής performance.

Widow λοιπόν. Θα ήθελα να μας μιλήσεις λίγο για την εικαστική performance που παρουσιάζεις στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Το Window είναι μία εικαστική performance εμπνευσμένη από τους πίνακες του Τσέχου φωτογράφου JanSaudek. Όπως ο Saudek παίζει με την οφθαλμαπάτη μιας ρεαλιστικής φωτογραφίας που ζωντανεύει για να μετατραπεί σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής, έτσι και το Window προσπαθεί να αποκαλύψει την οφθαλμαπάτη ενός δισδιάστατου πίνακα ζωγραφικής που ζωντανεύει πάνω σε μια θεατρική σκηνή.
Εκεί παρακολουθούμε τη συνεχόμενη ύπαρξη, ακόμα και μετά θάνατον, της γυναίκας που έζησε μέσα στο δωμάτιο αυτό. Η γυναίκα εμφανίζεται ως μνήμη, πάντα νέα, ένα αλλοτινό κομμάτι του χώρου. Θυμάται, και ανακαλεί τον έρωτα της νιότης της, έναν άντρα. Τότε είναι που έρχεται αντιμέτωπη με τη παρουσία του.
Μία γυναίκα αναβιώνει τον έρωτα της νιότης της. Ένα παιχνίδι υπαρκτού και ανάμνησης, ρεαλισμού και ψευδαίσθησης. Ένα παιχνίδι όπως ο ίδιος έρωτας. Άνοιξε το παράθυρο και κάθε υγρό και διαλυμένο δωμάτιο θα γίνει ζωντανός οργανισμός. Κι άμα τελειώσει μη το κλείσεις…αύριο πάλι!
Η performance που παρουσιάζουμε πραγματεύεται λοιπόν την ύπαρξη του ανθρώπου στο προσωπικό του χώρο και την πορεία του έρωτα στη ζωή του. Θα ήθελα ωστόσο ο καθένας που βγαίνει από την αίθουσα να έχει τη δική του ερμηνεία. Άλλωστε αυτό είναι και η τέχνη∙ η δυνατότητα στις πολλαπλές ερμηνείες. Ήδη στην πρεμιέρα, ήταν ευχάριστο που ο κόσμος έβγαινε και έδινε ο καθένας τη δική του ερμηνεία. Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πώς όλοι κατανοούσαν την ιστορία, το γενικό πλαίσιο αλλά με βάση τα βιώματα και το τι έχει ανάγκη να πάρει ο καθένας ερμήνευε με το δικό του τρόπο τους περεταίρω συμβολισμούς που εντάσσονται σε αυτή.

Η performance ισορροπεί με ακροβατική συνέπεια στα δομικά στοιχεία του θεάτρου, του χορού, της γλυπτικής, της ζωγραφικής της παντομίμας και της μουσικής. Ενίοτε αγγίζει τη μέθεξη έχοντας ως εργαλεία τον θεατρικό και κινητικό αυτοσχεδιασμό. Το κοινό είναι εξοικειωμένο με τη σύγχρονη τέχνη; Θα ήθελα να μας μιλήσεις λίγο από τη δική σου πλευρά για την εικαστική performance και το πώς αυτή διαχωρίζεται από τη θεατρική παράσταση. 
Μια εικαστική performance είναι μια σύμπραξη τεχνών. Δεν είναι μόνο θέατρο ή χορός ή ζωγραφική. Όπως θα δείτε η performance περιέχει ζωγραφική, σκηνογραφία, χορό, video art, φώτα, μουσική. Αγκαλιάζει αρκετές τέχνες μαζί, αυτό είναι μια διαφορά ως προς το θέατρο, όσον αφορά το πρακτικό κομμάτι. Έπειτα, μια θεατρική παράσταση έχει μια πολύ συγκεκριμένη πλοκή , έχει «μύθο»  και «δέση», έχει επίσης αρχή, μέση και τέλος. Οι performers αντίθετα, ξεκινάνε να παίζουν από την ώρα που θα μπει το κοινό μέσα στην αίθουσα. Η performance θα μπορούσα να πω πως λειτουργεί ενίοτε και σαν ένα είδος ψυχανάλυσης.

Η εικαστική performance, τέκνο της δεκαετίας του 1960, προήλθε από τη βαθύτερη ανάγκη των καλλιτεχνών της εποχής να εκφράσουν τις νέες κοινωνικές μεταμορφώσεις. Τότε, αναζητήθηκαν νέοι τρόποι ύπαρξης του έργου τέχνης εντός και εκτός του τρέχοντος εμπορικού συστήματος. Η performance ανέκαθεν λοιπόν συνδεόταν πρωτίστως με τον ακτιβιστικό λόγο, που αποκτά στο σώμα του κάθε καλλιτέχνη ένα καινοφανές όχημα απεύθυνσης στο θεατή. 
Ωστόσο, οι καλλιτέχνες σήμερα φαίνεται να «υπακούν» πιστά στους κανόνες της αγοράς. Πολλοί υποστηρίζουν πως οι νέες μορφές τέχνης, ανάμεσα στις οποίες, είναι και η performance, είναι δύσκολο να κινηθούν και να βρουν τη θέση τους στο εμπορικό κομμάτι της τέχνης κάτι που δυσκολεύει βιοποριστικά όποιον καλλιτέχνη αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτές.
Πόσο εύκολο είναι να παρουσιάζει κανείς ανάλογα project; Στο εξωτερικό βλέπουμε ότι τα σύγχρονα εικαστικά μέσα έχουν βρει το χώρο τους και την αντίστοιχη ανταπόκριση από το κοινό. Τι γίνεται με την Ελλάδα;
Σίγουρα είναι δύσκολο να βιοποριστείς κάνοντας performance ή τέχνη. Όμως πιστεύω ότι σε όλες τις δουλειές ισχύει αυτό. Είναι πολύ σημαντικό να επενδύει και να προσπαθεί πολύ κανείς για αυτό που αγαπάει ειδικά όταν βρίσκεται στην αρχή στην αρχή. Πιστεύω πως όσο περνάνε τα χρόνια θα στηρίζονται ανάλογα εγχειρήματα από το κοινό. Σιγά –  σιγά νομίζω η performance γίνεται όλο και πιο διαδεδομένη. Σε αυτό φυσικά οφείλεται και το γεγονός ότι έχουν δουλέψει και έχουν καταφέρει κάποιοι άνθρωποι να το κάνουν καλά και να το παρουσιάσουν καλά στο κοινό αντίστοιχα. Πρόκειται για αυτούς που φρόντισαν ώστε το ελληνικό κοινό να γνωρίσει, να αγαπήσει και να βρει ενδιαφέρον σε αυτή  τη μορφή τέχνης. Ανάμεσά τους και ο Τερζόπουλος ή ο Παπαϊωάννου.
Έπειτα σήμερα είναι πολλοί αυτοί που έχουν φύγει στο εξωτερικό είτε για σπουδές είτε για δουλειά, κάτι που φέρνει ένα μέρος του κόσμου αυτού που θα βρεθεί εκεί, μακριά από την Ελλάδα να γνωρίσει την performance όσο και τη νοοτροπία όλων όσων ασχολούνται με την Τέχνη εκτός Ελλάδας.

Έχεις σπουδάσει στο εξωτερικό, είσαι μια νέα καλλιτέχνιδα, ωστόσο βλέπω ότι κυνηγάς  να δείξεις την δουλειά σου στην Ελλάδα.
Το ήθελα πολύ να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα μετά τις σπουδές μου. Φυσικά όταν έχεις πάει έξω και έχεις καταφέρει να σταθείς στα πόδια σου εκεί και έχουν εκτιμήσει μάλιστα τη δουλειά σου είναι δύσκολο  να γυρίσεις. Αλλά ήταν κάτι που το ήθελα, ήταν προσωπική μου επιλογή. Άλλωστε, μιλάμε για μια δουλειά που για να σκεφτείς και να εμπνευστείς πρέπει πρώτα να είσαι καλά μέσα σου εσύ ο ίδιος.
Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω πως υπάρχει εύκολο και δύσκολο όσον αφορά το χώρο που θα βρίσκεσαι. Οι συνθήκες στις άλλες χώρες ίσως να είναι διαφορετικές αλλά θα πρέπει να πούμε ότι και το εξωτερικό έχει τις δικές του δυσκολίες που είναι άλλου είδους.  Εύκολο δεν είναι τίποτα και πουθενά. Άλλωστε όλα τα επαγγέλματα που σχετίζονται με την τέχνη είναι παντού σε όλες τις χώρες ‘’δύσκολα’’ ως προς τον βιοπορισμό ή την ανέλιξη .

Τι θα έλεγες στους νέους καλλιτέχνες που τελειώνουν τη σχολή και θέλουν να ασχοληθούν με τα σύγχρονα εικαστικά μέσα; Θα τους πρότεινες να συνεχίσουν έξω ή να παραμείνουν στην Ελλάδα;
Το μόνο που θα έλεγα σε κάποιον που τώρα τελειώνει τη σχολή του είναι να προσπαθήσει οπλισμένος με υπομονή, επιμονή και καλή διάθεση καθώς τίποτα δεν χαρίζεται.
Θα τους πρότεινα σίγουρα να κάνουν κάποια ταξίδια. Πέρα από το κομμάτι που αφορά την τέχνη, τόσο η Ευρώπη, όσο και η Νέα Υόρκη –αναφέρομαι στα μέρη που έχω πάει εγώ προσωπικά και γνωρίζω για να πω- έχουν να σου δώσουν πολλά μαθήματα, ερεθίσματα καθώς και εμπειρίες για να ζήσεις.
Κανείς δεν θα σου επιβάλλει να φύγεις από τη χώρα σου.
Χωρίς να προσπαθήσω πρώτα εδώ γιατί να φύγω έξω;
Η πόλη μας αρχίζει και ανοίγει όλο και περισσότερο ως προς το κομμάτι της δημιουργίας, και αναφέρομαι στη σύγχρονη δημιουργική έκφραση, αξίζει λοιπόν πιστεύω να προσπαθήσεις πρώτα και μετά να αρχίσεις να σκέφτεσαι το «έξω».

Το χαρακτηριστικό βαθύ γνώρισμα της σημερινής κρίσης είναι ότι δεν πλήττονται εξίσου όλες οι κατηγορίες του πληθυσμού. Η κρίση φέρει κατεξοχήν αντινεανικό χαρακτήρα. Πολλοί θα μιλήσουν για τη «χαμένη γενιά». Η ιστορία έχει δείξει, ότι οι γενιές που θεωρήθηκαν ως «χαμένες» εν τέλει ανέδειξαν σημαντικούς και αξιόλογους εκπροσώπους.
Πόσο εύκολο είναι για μια νεαρή καλλιτέχνιδα να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα σε καιρούς κρίσης; Πόσο μάλλον όταν η κρίση – δυστυχώς – δεν περιορίζεται μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά έχει εισχωρήσει βαθιά στις κοινωνικές δομές, έχει πάρει τη μορφή μιας σοβαρής κρίσης αξιών και ιδεών.
Τον όρο «χαμένη γενιά» δεν τον αντιλαμβάνομαι και δεν τον πιστεύω. Πολλές φορές και οι άλλες γενιές όπως αυτή των γονιών μας ξεκινούσαν από το 0. Η δική μας γενιά είχε περισσότερη στήριξη ειδικά στο ξεκίνημά της. Δεν μου αρέσει αυτή η απαισιοδοξία, και τι εν τέλει θα πει χαμένη γενιά; Θα προσπαθήσουμε και θα παλέψουμε. Δεν μπορεί να είσαι νέος και να απαισιοδοξείς.

Συμμετείχες στα rooms του 2014 μ΄ ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον βίντεο σχετικά με τους άστεγους στην πόλη. Τον τελευταίο καιρό έχουμε δει η κρίση να φέρνει στο πεζοδρόμιο ανθρώπους που μέχρι πρόσφατα είχαν τη δική τους «κανονική» ζωή. Ανθρώπους που βρίσκονται με τα υπάρχοντα τους σε γωνιές της πόλης. Κανείς δεν επιλέγει να είναι άστεγος. Κανείς δεν τους κοιτάει ή μάλλον κάνουν πως δεν τους βλέπουν. Όλοι ξέρουν το τι συμβαίνει αλλά κανείς δεν θέλει να δει ή να συνειδητοποιήσει. Η πόλη είναι τόσο όμορφη όταν την κοιτάς μέσα από ψεύτικα μάτια. Ψεύτικα ή αισιόδοξα;
Στο εξωτερικό γίνονται πολλές καμπάνιες, στις οποίες συμμετέχουν και καλλιτεχνικοί φορείς,  με σκοπό να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες γύρω από το θέμα των αστέγων που η κρίση έφερε στους δρόμους.  Στην Ελλάδα που οφείλετε πιστεύεις το πάγωμα τέτοιων κινήσεων;
Στις σχολές που φοίτησα οι εργασίες που κληθήκαμε να κάνουμε ήταν συνήθως projects που συμπεριλάμβαναν το σχεδιασμός μικρών performances σε video ή live. Ένα από τα κείμενα λοιπόν που δούλεψα κάποια στιγμή ήταν και αυτό του Αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου. Κλήθηκα να κάνω λοιπόν τότε κουστούμια στοχεύοντας στο να δείξω πως οι άνθρωποι κουβαλάνε πάνω σε αυτά όλη τους τη ζωή. Μέσα από αυτή την εργασία ξεχώρισα έναν συγκεκριμένο γυναικείο χαρακτήρα του έργου, μια άστεγη γυναίκα στην οποία είχα φτιάξει ένα κουστούμι που είχε στην ουσία όλα της τα πράγματα πάνω του.
Η ιδέα λοιπόν στο πρώιμο στάδιό της, ξεκίνησε από εκεί. Βέβαια, οι επιρροές μου είναι και άλλες όπως η ιστορία του Χανς Κρίστιεν Αντερσέν «το κοριτσάκι με τα σπίρτα», καθώς και οι εικόνες που της ζωντανής πόλης της Αθήνας και του Λονδίνου. Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο και τις συμπεριφορές του. Στους δρόμους παρατηρούσα πως οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί είχαν ανάγκη να χτίσουν ένα μικρό σπίτι. Ο καθένας θέλει να έχει τη γωνιά του και εκεί βάζει όχι μόνο κάποια χρηστικά αντικείμενα αλλά και αντικείμενα διακοσμητικά, ή φωτογραφίες , αντικείμενα που είναι οικεία για τον ίδιο. Η κατάσταση αυτή είναι το σημείο 0 που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος. Ωστόσο, όλο αυτό, αυτή η ανάγκη για το οικείο και τη ζεστασιά του σπιτιού, αυτού που συμβολίζει το σπίτι και η μεταφορά του στο δρόμο, δείχνει και κάτι πολύ σημαντικό∙ στην ουσία αυτό που διατηρείται είναι η ανθρωπιά. Αν χάσει την ανθρωπιά του ο άνθρωπος τότε είναι που μένει πραγματικά άστεγος.

Η ένδυση αποτελούσε ανέκαθεν μία από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου. Από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας το ένδυμα έχει επιτελέσει διαφορετικές λειτουργίες στην καθημερινότητα του, φτάνοντας θα λέγαμε να αποτελεί κομμάτι του ίδιου του, του εαυτού. Έτσι και σήμερα χρησιμοποιούμε το ένδυμα όχι μόνο για να καλύψουμε και να προστατεύσουμε το σώμα μας μα συχνά και για  να προβάλλουμε δυναμισμό και αυτοπεποίθηση.
Θα ήθελα λίγο να μας μιλήσεις για το ρόλο του ενδύματος στο βίντεο της συμμετοχής σου στο rooms. Θα έλεγα πως είναι ιδιαίτερα έξυπνη και καθόλου αθώα η σύνδεση του ενδύματος, της μεταμόρφωσής του με την αλλαγή της κοινωνικής και ταξικής κατάστασης.
Το κοστούμι αναπαριστά τους δύο κόσμους ενός άστεγου κοριτσιού. Ο ένας είναι ο κόσμος που ζει όταν «κλείνει τα μάτια». Όταν σε όποιο στάδιο κι αν έχει βρεθεί, αυτό που τη κρατά ζωντανή είναι η ικανότητα που έχει ο άνθρωπος να ονειρεύεται. Σαν πολύχρωμο κουκούλι που σκεπάζει τη πραγματικότητα της και τη βοηθάει να ταξιδεύει στο τότε, στο θέλω και στην ελπίδα για αύριο.
Ο άλλος είναι ο πραγματικός της κόσμος, αυτός που αντιμετωπίζει καθημερινά. Οφείλει στον εαυτό της αλλά και στα όνειρά της να καταφέρνει να επιβιώνει. Όλα όσα έχει είναι αυτά τα ρούχα που όμως στην ουσία είναι πολλά περισσότερα.. Κουβαλάει μαζί της όλα της τα υπάρχοντα.  Όλα όσα έχει βρίσκονται πάνω της. Με φροντίδα, ασφάλεια  και πρακτικότητα μπορεί και επιβιώνει καθημερινά.  Είναι ουσιαστικά  το μέσο που έχει για να ζει, ώστε να μπορεί να ελπίζει και να ονειρεύεται.
Στην αρχή το  ένδυμα απεικονίζει την ελπίδα και την ομορφιά του ανθρώπου. Σιγά σιγά στο βίντεο θα δει κανείς πως αρχίζει το ένδυμα να αποσυντίθεται και η όμορφη αυτή εικόνα να αλλάζει.  Σταδιακά, αποκαλύπτεται μέσα από το ρούχο της κοπέλας όλο της το σπίτι. Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησε έτσι για πρακτικούς λόγους αλλά στην πορεία ήταν κάτι που εξυπηρέτησε και την αφήγηση της ιστορίας.
Το κορίτσι είναι μία ευαίσθητη, σχεδόν πορσελάνινη μπαλαρίνα. Χορεύει προσεκτικά και ρυθμικά όπως οι μπαλαρίνες στα μουσικά κουτιά. Με φροντίδα στον εαυτό της μήπως πέσει και σπάσει. Δεν μιλάει ή αντιδρά σε τίποτα γύρω της απλά συνεχίζει το χορό της. Φοράει ένα φαντασμαγορικό φαινομενικά φόρεμα και διακοσμήσεις και διακοσμητικά πάνω του προσπαθώντας να χρωματίσει το κόσμο της. όταν τα φώτα σβήνουν και η παράσταση τελειώνει βγάζει προσεκτικά τη φούστα της και αφήνει να εμφανιστεί ένα δεύτερο ένδυμα κρυμμένο και φροντισμένο εσωτερικά. Εκεί βρίσκεται «το σπίτι» και η ζωή της. Το κουβαλάει πάνω της ώστε να νιώθει ζεστή ασφαλής και ικανή να ζει μόλις τελικά «ξυπνάει» μόνη. Να πούμε επίσης, πως την επιμέλεια στο θεατρικό δωμάτιο των Rooms είχε η θεατρολόγος Δηώ Καγγελάρη.

Ασχολείσαι και με τα νυφικά εκτός των άλλων. Πώς πρόεκυψε αυτό;
Ασχολούμαι αρκετά με το ένδυμα. Το πρώτο μου μεταπτυχιακό ήταν πάνω στο fashion design. Θέλησα στη συνέχεια να συνδυάσω τα δύο κομμάτια των σπουδών μου που αγαπούσα, το θέατρο και τη μόδα. Θεώρησα πως αυτό που θα ήταν πιο κοντά και στα δύο είναι η δημιουργία νυφικών. Το νυφικό είναι πιστεύω ένα ένδυμα ζωής για κάθε γυναίκα. Η μέρα του γάμου της είναι η μέρα που παίζει το μεγαλύτερο «ρόλο» της ζωής της. Σήμερα έχω το δικό μου ατελιέ νυφικών στο Κολωνάκι.

Θα ήθελα μοιραστείς μαζί κάποια από τα επόμενα σχέδιά σου.
Προς το παρόν θα συνεχίσουμε όλη η ομάδα να βρούμε ευκαιρίες να παρουσιάσουμε το Window σε μεγαλύτερο κοινό. Η επόμενη performance είναι ήδη έτοιμη και έχει να κάνει με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή. Πρόκειται για ένα εγχείρημα που δούλεψα κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου.

Last modified: 03/10/2015