Κώστας Δαρείος – Ο  Καμβάς της αλήθειας  

 Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος αποχαιρετά τη χρονιά παρουσιάζοντας την ατομική έκθεση του Κώστα Δαρείου με τίτλο «Απεκδύσεις», σε επιμέλεια της Ιστορικού Τέχνης Χριστίνας Σωτηροπούλου.
Μέσα από μια σειρά έργων με κυρίαρχο θέμα το γυμνό κορμί, ο καλλιτέχνης μας προκαλεί να «απεκδυθούμε» κι εμείς οι ίδιοι, απαλλάσσοντας τον εαυτό μας από οποιοδήποτε φορτίο μας βαραίνει. Η γυμνή σάρκα συμβολίζει της απελευθέρωση της ψυχής, την  αποτίναξη των κοινωνικών πρέπει και οτιδήποτε μας κρατάει δέσμιους σε συνθήκες που μας περιορίζουν.

Κώστας Δαρείος

Ζώντας σε μια εποχή που όλα ρέουν, σε μια κοινωνία φαινομενικά απελευθερωμένη αλλά στην ουσία της βαθιά συντηρητική και στερεοτυπική, ο Κώστας Δαρείος μας καλεί να παρατηρήσουμε την αλήθεια του ανθρώπου χωρίς την καθημερινή ενδυμασία-προσωπείο και να εστιάσουμε σ αυτό που αποπνέει η κάθε φιγούρα μέσα από τον καμβά τόσο με τη στάση του κορμιού της όσο και με τη δυναμική του προσώπου έχοντας ως σήμα κατατεθέν, το έντονο βλέμμα.
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης αναφέρει για τα έργα του: «Η απομάκρυνση του ενδύματος δεν είναι απλώς μια σωματική πράξη, αλλά μια μεταφορική διαδικασία, που μας καλεί να απελευθερωθούμε από τους περιορισμούς που μας επιβάλλει η κοινωνία και κατ’ επέκταση ο εαυτός μας. Έτσι, το γυμνό γίνεται ο καμβάς της αλήθειας, μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε την πραγματική μας ταυτότητα».

Λάδι σε καμβά 55×45 cm

ΑΠΕΚΔΥΣΕΙΣ

Στα έργα της έκθεσης Απεκδύσεις ο Κώστας Δαρείος τολμά να φέρει και πάλι στο προσκήνιο, μετά την παρέκβαση του μοντερνισμού, την κλασική αντίληψη που αντιμετωπίζει το γυμνό σώμα ως όχημα της αλήθειας και της ομορφιάς, υπέρτατη έκφραση της απόλυτης ενότητας φόρμας και περιεχομένου. Με τον τρόπο αυτό, μεταλλάσσεται σε φορέα μιας σχεδόν μεταφυσικής πνοής, αναγορευμένο σε πλατωνικό είδος, σε αρχετυπική μορφή που συμπυκνώνει την ουσία της αισθητικής μεταδίδοντας ομορφιά και υπερβατική χάρη.

Λάδι σε καμβά, 30×40 cm

Πρόκειται, όπως αναφέρει ο Paolo Fabbri στο δοκίμιό του «Σκέψεις περί γυμνού», για τον ακρογωνιαίο λίθο της δυτικής αισθητικής, την πρωταρχική αντίληψη πάνω στην οποία δομήθηκε η φιλοσοφία της εικόνας, επικαλούμενη την εγγενή δυνατότητα που φέρει η εικόνα του γυμνού ανθρώπινου σώματος να ενεργοποιεί προϋπάρχουσες δυνάμεις του συλλογικού ασυνείδητου που βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη.
Επομένως, αποθεώνοντας τη σωματικότητα σε όλη της την δόξα, ο καλλιτέχνης αναγορεύει το γυμνό κορμί στο μέτρο των πάντων, ένα κατανοητό πρότυπο το οποίο, μεταφραζόμενο μέσα από τη γλώσσα του ανθρωπισμού, εξελίσσεται σε σύμβολο για την έκφραση της απόλυτης αυθεντικότητας.

Λάδι σε καμβά, 140×140 cm

Ο θεατής σταδιακά συνειδητοποιεί πως η απέκδυση, η αποκάλυψη, δεν αφορά πλέον μόνο τα σώματα αλλά επεκτείνεται και στις ίδιες τις ψυχές των μοντέλων. Μέσα στην ασφάλεια των κλειστών χώρων που στήνει ολόγυρά τους ο καλλιτέχνης, απεκδύονται και τα προσωπεία των ρόλων που η σύγχρονη ζωή τους τους υποχρεώνει να υπομένουν σε καθημερινή βάση, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό τους εαυτό, την ίδια την ουσία του «Είναι» τους.
Εξισορροπώντας μεταξύ σχεδίου και χρώματος, ο Κώστας Δαρείος χτίζει την ατμόσφαιρα των συνθέσεών του με περισσή φροντίδα, συνδυάζοντας την πρωτοκαθεδρία του γυμνού μοντέλου με την δυναμική παρουσία του περιβάλλοντος χώρου που έρχεται να λειτουργήσει ως στήριγμα αλλά και συμπλήρωμα της δράσης. Στα κλειστά εσωτερικά δωμάτια, αντανάκλαση της ψυχικής διάθεσης των ηρωίδων του, το βλέμμα του θεατή αναγκάζεται να κινηθεί πανοραμικά, κατακτώντας σπιθαμή προς σπιθαμή τη ζωγραφική επιφάνεια, ενισχύοντας την αίσθηση της

Λάδι σε καμβά, 30×40 cm

ομφαλοσκόπησης των μορφών, χωρίς όμως να θυσιάζει την απόλαυση της απτικότητας των αντικειμένων. Σε αυτό συμβάλλει αναμφισβήτητα η ενεργητική εξερεύνηση της μεταβλητότητας του χρώματος, πράξη που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του θεατή, καθώς και η σοφή χρήση του παντρέματος φωτός και σκιάς που δίνει τον τόνο στη σύνθεση. Ωστόσο, τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει πάντα ο δυναμισμός της πινελιάς, μιας πινελιάς που κατορθώνει να συλλάβει την αέναη ροή του χρόνου παγώνοντάς τον στο εδώ και στο τώρα. Με τον τρόπο αυτό, το προσωπικό γίνεται δημόσιο και το παροδικό αιώνιο, γίνεται δηλαδή ζωγραφική τέχνη.
Χριστίνα Σωτηροπούλου, Ιστορικός Τέχνης, Επιμελήτρια

Last modified: 10/01/2025