Κατάθλιψη και Ενθουσιασμός» – Το ιερό μυστήριο του Χρήστου Αντωναρόπουλου

Για μια ακόμη φορά χορεύοντας τανγκό με το Θεό, ο εμπνευσμένος Χρήστος Αντωναρόπουλος μας χαρίζει μια νέα σειρά έργων που θα έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε στη γκαλερί Sianti. Είναι η έκθεση «Κατάθλιψη και Ενθουσιασμός» ζωγραφική – που θα διαρκέσει από τις 24 Νοεμβρίου ως την προπαραμονή των Χριστουγέννων.
Πρόκειται για μία έκθεση εμπνευσμένη από την ίδια την ζωή. Τοπία, νεκρές φύσεις, άνθρωποι και ζώα αποδίδονται με μία σχεδόν σουρεαλιστική ωμότητα. Γι’ αυτό και τα πρόσωπα που προβάλλονται σε πρώτο πλάνο είναι αναγνωρίσιμα οικεία με παραμορφωμένα, όμως, τις περισσότερες φορές τα φυσικά τους χαρακτηριστικά.  Είναι κι αυτός ένας τρόπος απόδειξης ότι ο καθένας μας έχει τον δικό του ρόλο στο θεατρικό σανίδι της ζωής.
Αυτή την συμβολικά βίαιη πλην όμως αρτίστικη προβολή καθημερινών προσώπων και σκηνών της ζωής υπερασπίζονται με θέρμη συλλέκτες και «ευαίσθητοι «καταναλωτές» της τέχνης», όπως τους αποκαλεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης.

Με αφορμή τη νέα έκθεση του Χρήστου Αντωναρόπουλου ο γνωστός συλλέκτης Κυριάκος Τσιφλάκος γράφει:  

Ο «Αιώνιος Έφηβος» Χρήστος Αντωναρόπουλος

Κυριάκος Τσιφλάκος

Η πρώτη μου επαφή με το έργο του Χρήστου Αντωναρόπουλου χρονολογείται εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες και πιο συγκεκριμένα από το 2005. Είχε προηγηθεί η έκθεσή του-ορόσημο με τίτλο «Κατά Έλληνας Ατλαντίς – Ου Τόπος» στην Γκαλερί Titanium το 2004 και κάποια μέρα έτυχε να πέσει στα χέρια μου ο κατάλογος με τα έργα της συγκεκριμένης έκθεσης. Τόσο οι φωτογραφίες των έργων όσο και τα εξαιρετικά κείμενα που είχαν γράψει για την έκθεση οι Χάρης Καμπουρίδης και Μιχάλης Μπουρμπούλης, λειτούργησαν επάνω μου σαν μαγνήτης, με αποτέλεσμα γρήγορα να φροντίσω να αποκτήσω ένα έργο του από την εν λόγω σειρά! Έκτοτε συνδεθήκαμε με μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης και φιλίας, η οποία διατηρείται ακέραια μέχρι σήμερα.
Ο Χρήστος Αντωναρόπουλος δεν έπαψε ποτέ να με εκπλήσσει με τον μοναδικό συνδυασμό ευρηματικότητας, τεχνικής και αισθητικής, που χαρακτηρίζουν κάθε νέα του εικαστική αναζήτηση. Αλλά ούτε σταμάτησα ποτέ να τον θαυμάζω και για τη συγκροτημένη σκέψη του, τον δομημένο λόγο και τις απόψεις του γύρω από τα φλέγοντα ζητήματα που αφορούν την τέχνη, τη ζωή και την κοινωνία.
Δεν θα δίσταζα να χαρακτηρίσω τον Χρήστο Αντωναρόπουλο, ως έναν αυθεντικό οραματιστή, αλλά και έναν αενάως ανήσυχο καλλιτέχνη. Ο Αντωναρόπουλος δεν συνηθίζει να επαναπαύεται στις δάφνες του, αφού ποτέ δεν σταματά να αναζητεί εναγωνίως την επόμενη (μετα)στροφή, τόσο θεματικά όσο και τεχνικά, που θα χαρακτηρίσει την εξέλιξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας του. Κατά τη διάρκεια της μέχρι σήμερα διαδρομής του, έχει χρησιμοποιήσει με επιδεξιότητα και επιτυχία μια εντυπωσιακά ευρεία γκάμα τεχνικών και υλικών: από τα πιο «ταπεινά» και παραδοσιακά (λάδια, ακρυλικά, καμβάδες), μέχρι τα πιο σύγχρονα και ρηξικέλευθα (λέιζερ, νέον, κοπή μετάλλων με μηχανήματα κατευθυνόμενα από ηλεκτρονικό υπολογιστή). Πάντοτε με συνέπαιρνε η ικανότητά του να δημιουργεί σειρές έργων, τα οποία εκπέμπουν ένα σταθερά υψηλό επίπεδο αναγνωρισιμότητας και αισθητικής αξίας, παρόλη την ετερογένεια των μέσων και των διαδικασιών που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά τη διαδικασία της παραγωγής τους. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η συλλογή μου φιλοξενεί έργα του από πολλές διαφορετικές φάσεις και περιόδους της καλλιτεχνικής δημιουργίας του.
Αν ήθελα να αναζητήσω μια «σταθερά» στο έργο του Χρήστου Αντωναρόπουλου, πέρα από την αδιαπραγμάτευτα υψηλή ποιότητα και αισθητική του, θα την εντόπιζα στις ιστορικές του αναφορές, είτε πρόκειται για την αναζήτηση της χαμένης Ατλαντίδας, τους ήρωες από την αρχαία μυθολογία και τις Καρυάτιδες, είτε για τους ζωγράφους της Αναγέννησης και όχι μόνο, τους ήρωες της Ελληνικής επανάστασης, μέχρι και τους σύγχρονους σταρ, αλλά και αντί-σταρ.
Στη νέα σειρά των έργων του με τον εύγλωττο τίτλο «Από την κατάθλιψη στον ενθουσιασμό – Ζωγραφική» που παρουσιάζεται στη Sianti Gallery από την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2023, ο Αντωναρόπουλος επιβεβαιώνει την ηχηρή επιστροφή που πραγματοποιεί τα τελευταία χρόνια στη ζωγραφική του τελάρου. Παραμένοντας πιστός στις αξίες που χαρακτηρίζουν τη μέχρι σήμερα πορεία του, τα πρόσφατα έργα του εμφορούνται από σαφή στοιχεία κοινωνικής κριτικής και προβληματισμού. Με μια έντονα εξπρεσιονιστική γραφή που όμως πατάει γερά επάνω στην αποδεδειγμένη σχεδιαστική του δεινότητα, καταφέρνει να «τσιγκλίσει» το μυαλό και την ψυχή τόσο του ανυποψίαστου όσο και του υποψιασμένου θεατή, αλλά και να του προκαλέσει αντίρροπα συναισθήματα. Βίαιες σκηνές με πρωταγωνιστές απόκληρους της κοινωνίας, παιδιά χωρίς ελπίδα, κατατρεγμένες γυναίκες και όργανα επιβολής της τάξης, εναλλάσσονται με σαφώς πιο ήρεμες εικόνες εσωτερικών χώρων, ψυχικής ενόρασης και πατριωτικής ανάτασης.
Εν κατακλείδι, ο Χρήστος Αντωναρόπουλος αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πως, πέρα από ικανός ζωγράφος και επινοητικός τεχνίτης, είναι προικισμένος και με το χάρισμα μιας αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας με το φιλότεχνο κοινό. Πράγματι, μπορεί να επιλέγει σοφά τον χρόνο και τον τρόπο παρουσίασης της δουλειάς του, όπως και εν τέλει να «στήνει» ενδιαφέρουσες εκθέσεις, που έχουν την ικανότητα να αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στη μνήμη και τη ματιά όσων έχουν την τύχη να τις απολαύσουν. Δεν εκτίθεται απλά για να «κάνει μια ακόμα έκθεση», αλλά μόνον όταν έχει κάτι νέο και ουσιαστικό να παρουσιάσει και να πει. Έτσι, ο επισκέπτης μιας έκθεσής του, σπάνια θα νιώσει απογοήτευση. Αντίθετα, θα αισθανθεί πιο πλούσιος σε συναισθήματα, έννοιες και εικόνες. Εύχομαι στον Χρήστο να συνεχίσει να μας εκπλήσσει ευχάριστα με τη δουλειά του και να μείνει για πάντα ο «αιώνιος έφηβος» που γνώρισα αλλά και εξακολουθώ να παρακολουθώ ανελλιπώς και να θαυμάζω!
Κυριάκος Τσιφλάκος, Αθήνα, Οκτώβριος 2023   

Χρήστος Αντωναρόπουλος – Μικρή εξομολόγηση                  
«…Ζωγραφίζω σαν ημερολόγιο, καταγράφοντας με αναγκαστική συνέπεια, συναισθήματα και εμπειρίες. Η τέχνη για εμένα είναι ένα ιερό μυστήριο. Αισθάνομαι τυχερός που με έχει επιλέξει. Από την άλλη δεν ανήκω στους ευλογημένους που ζωγραφίζουν όμορφα και αβίαστα. Εγώ αγωνιώ, κουράζομαι, ζορίζομαι τις περισσότερες φορές. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω και τι θέλω να πω. Μετά ενθουσιάζομαι και αισιοδοξώ, μπερδεύομαι και ξεμπερδεύομαι. Στο τέλος κάτι αρχίζει να γίνεται και αποκτούν αξία οι φόβοι, οι αγωνίες, οι αμφιβολίες και τα ζόρια. Τότε αρχίζω να χορεύω παθιασμένα τανγκό με τον Θεό».

Last modified: 24/11/2023