Το «Παλινώριο» του Γιάννη Αδαμάκη

Σχεδιάζω πορεία.
Αναζητώ σκοπό.
Αλλάζω προσανατολισμό. Διορθώνω.
Φοβάμαι να βουτήξω κι όμως κολυμπώ. Κολυμπώ χωρίς αιτία.
Αλμυρή γεύση στο στόμα. Αφυδατωμένο δέρμα. Απειλητική η θάλασσα.
Φοβάμαι το σκούρο χρώμα της.
Κάνω βόλτες στο λιμάνι με άγνωστη κατεύθυνση. Κάνω βόλτες σε μιαν άγνωστη πόλη. Λαβύρινθος οι διαδρομές.
Έχω ξεχάσει παλιές διακοπές, αφελείς παρέες, αφελείς κουβέντες, αφελείς παρουσίες, κενά βλέμματα, κενές σκέψεις, κενές πρωτοβουλίες.
Το πινέλο αλλάζει χρώμα, ακολουθώντας την ίσαλο γραμμή.
Τί να περιμένω άραγε, ώσπου να έλθει η νύχτα;
Όταν το πλοίο ξεμακρύνει , τί να περιμένω;
Πικρή στο στόμα η γεύση της ελπίδας. Ιδιότροπα τα χρώματα.
Ποιά άραγε αλήθεια παραμονεύει;
Πόσο μικρός εγώ, που θα χαράξω καινούργιους στόχους;
Γιάννης  Aδαμάκης
Βόλος, 2025.

Οι φιλότεχνοι του Βόλου έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τα έργα της θαλασσινής ψυχής του Γιάννη Αδαμάκη. Άλλωστε τα έργα του εκτίθενται μόλις λίγα μέτρα από την ακροθαλασσιά στο χώρο τέχνης «δ». Ο ζωγράφος, εραστής της ποίησης, «δανείζεται» από την Ομηρική Ιλιάδα και το Σταυρό του Νότου του το  «Παλινώριο». Ένας τίτλος που ταιριάζει σε μια έκθεση γεμάτη μνήμες της θαλασσινής οικογένειας και της γειτονιάς του καλλιτέχνη που ακουμπούσε στη θάλασσα. Το Παλινώριο ήταν ένα από τα όργανα που έδιναν ασφάλεια των ταξιδευτών στις άγνωστες θάλασσες.
 Το άλφα του Κενταύρου μια νυχτιά
με το παλλινώριο πήρα κάτου
μου ‘πες με φωνή ετοιμοθανάτου
να φοβάσαι τ’ άστρα του Νοτιά
Ν. Καβαδίας

Ὡς δ᾽ ὅτε τίς τε δράκοντα ἰδὼν παλίνορσος ἀπέστη
οὔρεος ἐν βήσσῃς, ὑπό τε τρόμος ἔλλαβε γυῖα,
Ιλιάδα ραψ Γ’ 33

Last modified: 07/04/2025