Μια συνάντηση της Αθηνάς Λατινοπούλου με την αύρα του Jalaluddin Rumi
Έχεις ζήσει την πτώση μου, τώρα να δεις τη θέληση μου να σταθώ ξανά όρθιος…
Τα λόγια του ποιητή αντηχούν καθώς η πόρτα ανοίγει και κάνουμε το πρώτο βήμα προς την έξοδο. Μια κακιά στιγμή, στο διάβα του πλανήτη που σιγά σιγά περνάει…
Το κουβάρι της ζωής μας άρχισε να ξετυλίγεται… Η άκρη του μας δείχνει το μονοπάτι του απεγκλωβισμού… Το βλέπουμε να ξετυλίγεται από γωνιά σε γωνιά, από δωμάτιο σε δωμάτιο, από διάδρομο σε διάδρομο και να βγαίνει στο δρόμο να κυλά, να μπαίνει σε κήπους, σε αυλές, σε σπίτια, σε παιδικές χαρές…
Βλέπω τα παιδιά να πετούν το χαρταετό και το κουβάρι να ξετυλίγεται…να ξετυλίγεται μέχρι η χαρά και η φλόγα των παιδιών να φθάσει στα σύννεφα.
Ξεθωριάζει ο φόβος του θανάτου που μας έκλεισε στη φωλιά μας. Είμασταν ένα κουβάρι κρυμμένο πίσω από τα τζάμια και βλέπαμε τους άδειους δρόμους… Είπαμε: ο κόσμος δεν είναι έξω από μας, ο κόσμος είναι μέσα μας. Μείναμε υπομονετικοί στο σκοτάδι, περιμένοντας την αυγή. Και τώρα από τα παραθυρόφυλλα μπαίνει το φως της. Ακούγαμε τη φωνή που δεν χρησιμοποιεί λέξεις, τη φωνή των συναισθηματιών, της ψυχής μας.
Η λογική ήταν αυτή που αποφάσισε. Η καρδιάς μας αυτή που βρήκε τη δύναμή. Η τέχνη της γνώσης είναι να γνωρίζεις τι θα αγνοείς. Και στις μέρες της απομόνωσης αγνοήσαμε όσα έπρεπε, νοσταλγήσαμε όσα μας έδιναν κουράγιο, πεθυμήσαμε όσα έδιναν δύναμή να περιμένουμε.
Το κουβάρι της απομόνωσης ξετυλίγεται, η ζωή μας σιγά σιγά αρχίζει να βρίσκει το δρόμο της… Βρίσκεται στο κουβάρι ο μίτος που μας οδηγεί στην έξοδο του λαβύρινθου στον οποίο περιπλανιέται όλος ο πλανήτης.

«Οι αποχαιρετισμοί είναι για ‘κείνους που αγαπούν με τα μάτια τους. Για αυτούς που αγαπούν με την καρδιά και την ψυχή τους, δεν υπάρχει χωρισμός».
Last modified: 02/05/2020