ΓΥΠΑΡΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962.
Σπουδές: Σχολή Βακαλό (1980-3), συνέχισε με γλυπτική στη Σχολή Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Tεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1984-9) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές γλυπτικής με το Γιώργο Νικολαΐδη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με υποτροφία του ΙΚΥ (1990-3).
Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη (Μέδουσα, 1994, 1999 και Ζήνα Αθανασιάδου, 2006) και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από τριάντα ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Contemporary Greek Art. Three Generations, Tel Aviv Museum of Art και Εθνική Πινακοθήκη, Aθήνα 1998, Athens by art, 2004 κ.ά). Μαζί με την Ε. Αποστόλου και το Ν. Ταστσιόγλου συμμετείχε στην έκθεση Έλυτρον στο πλαίσιο της Biennale της Βενετίας (1995).
Επίσης, με τον Α. Ψυχούλη και τον Κ. Ιωαννίδη, δημιούργησαν το 1994 την ομάδα Ραντάρ και εκθέτουν έργα τους σε ομαδικές εκθέσεις-δράσεις συνδυάζοντας το θεατρικό στοιχείο με την εικαστική παρέμβαση. Ο Γυπαράκης συμετέχει επίσης στην ομάδα Κόραξ. Ασχολήθηκε επίσης με σκηνογραφία αρκετών θεατρικών παραστάσεων.

Από το 2002 διδάσκει στο εργαστήριο πλαστικής της Σχολής Αρχιτεκτόνων – Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου.

Ο κύκλος της ζωής και της φύσης, ο μύθος και οι φανταστικές ιστορίες τροφοδοτούν τον προσωπικό του κώδικα επικοινωνίας, ο οποίος είναι πολυσύνθετος τόσο κατασκευαστικά όσο και εννοιολογικά. Συνδυάζοντας μεταβιομηχανικά υλικά (οικοδομικό σύρμα, σίδερο, λάστιχο, βραστήρες, υαλοβάμβακα κ.ά.) με φυσικά στοιχεία (νερό, χώμα, φωτιά, αιθέρια έλαια, ήχο κ.ά.) δημιουργεί εγκαταστάσεις και κατασκευές που επενεργούν στο μεγαλύτερο μέρος των αισθήσεων του θεατή (όραση, αφή, ακοή, όσφρηση).
Με τις εγκαταστάσεις του, που διαμορφώνονται ανάλογα με τον εκάστοτε χώρο, ισορροπεί μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, υποβάλλοντας στο θεατή συνειρμικές εικόνες από το χώρο του ατομικού και του συλλογικού ασυνείδητου. Μεταλλάσσει οργανικές φόρμες σε γλυπτικές και, αντίθετα, προσδίδει σε αναγνωρίσιμα αντικείμενα της καθημερινότητας πλαστικές ιδιότητες του φυσικού κόσμου, όπως το συρμάτινο φόρεμα που μεταμορφώνεται σε δέντρο.