Η νέα έκθεση της Μαριάννας Κατσουλίδη

Ήρα Παπαποστόλου

Κριτικός και Ιστορικός τέχνης

Η καλλιτέχνιδα δεν προσπαθεί να αποδώσει πιστά τη ζωή αλλά τις εσωτερικές διεργασίες της ψυχής που κάνουν έναν άνθρωπο ηθικό, ώριμο και ισορροπημένο.

Η Μαριάννα Κατσουλίδη επιστρέφει με νέες συνθέσεις σε μία έκθεση που εντυπωσιάζει.
Πιο ώριμη και πιο ελεύθερη όσον αφορά στην απόδοση των θεμάτων της, αυτή τη φορά επιλέγει να κάνει χρήση χρώματος επιλεκτικά και να μιλήσει για τον διαφορετικό ρόλο των δύο φύλων και του παιχνιδιού ανάμεσά τους. Τα ζώα εξακολουθούν να αποτελούν βασικό σημείο αναφοράς στο έργο της αρχικά ως σύμβολα μιας συναισθηματικής κατάστασης και αργότερα ως τμήμα των μικρών ιστοριών που θέλει να αφηγηθεί και που πολλές φορές μοιάζουν με διδακτικό παραμύθι.
Τα θέματά της συγκινούν το θεατή μιας και ο έρωτας, ο πόλεμος και τα ανθρώπινα συναισθήματα παραμένουν πάντα στο κέντρο του ενδιαφέροντος των ανθρώπων.
Αυτή τη φορά, στις συνθέσεις της έχει μπει περισσότερο η κίνηση. Οι φιγούρες της χορεύουν από τη μια άκρη του καμβά ως την άλλη όσο κάποιες μένουν σε στάση προσοχής: ίσως μια αντιπαράθεση μεταξύ λογικής και ευαισθησίας, σταθερότητας και ελευθερίας, σώματος και πνεύματος. Ανεξάρτητες γυναίκες και διαισθητικοί άντρες αποδίδονται με έντονους γεωμετρικούς άξονες και μία ιδιόμορφη προοπτική που δημιουργείται από διαφορετικά επίπεδα ανάγνωσης του χώρου.
Ταυτόχρονα οι τίτλοι των έργων μαρτυρούν ενδοσκόπηση, ανάλυση συναισθημάτων και ψυχολογικών καταστάσεων όσο στο ζωγραφικό αποτέλεσμα είναι εμφανές το βιωματικό – αυτοβιογραφικό στοιχείο.
Η αρσενική και η θηλυκή ανθρώπινη πλευρά αποδίδονται αριστοτεχνικά και μεταφέρουν στο θεατή μια εσωτερική ηρεμία και πληρότητα. Με μέσο της την παραστατική ζωγραφική, η Μαριάννα Κατσουλίδη δεν προσπαθεί να αποδώσει πιστά τη ζωή αλλά τις εσωτερικές διεργασίες της ψυχής που κάνουν έναν άνθρωπο ηθικό, ώριμο και ισορροπημένο.
Στον κατάλογο της έκθεσης η ιστορικός τέχνης – εκτιμήτρια Ειρέν Παλιούρα εξηγεί τη νέα θεματική ενότητα της εικαστικού με τίλτο Animus – Anima (l) αναφερόμενη στη θεωρία του Carl Jung περί «αρσενικού» και «θηλυκού» στοιχείου στη συλλογική μνήμη, μιλάει για αρχέτυπα, αναλύει τις συνθέσεις και εξηγεί πως το εργο της ζωγραφου δεν ειναι παρά μια ποιητική παραδοχή του κόσμου και των ανθρώπων.