H έκθεση του Μάρκου Καμπάνη στην «Αίθουσα Τέχνης Αθηνών»

–Ούτε μέρα δίχως γραμμή (Απελλής, 4^ος αι. π.χ.)-
Η έκθεση του Μάρκου Καμπάνη στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών με τον τίτλο 365 περιλαμβάνει 365 έργα μικρών διαστάσεων, 20Χ20 εκ. και ορισμένα 20Χ25 εκ. , τα οποία αποτελούν ένα είδος ημερολογίου, αφού ζωγραφίστηκαν από ένα κάθε μέρα, από το Μάιο του 2012 μέχρι τον ίδιο μήνα του 2013. Τα έργα αυτά δεν είναι σχέδια σαν σημειώσεις, αλλά ολοκληρωμένες δημιουργίες.
Όπως ποικίλλουν τα θέματα, στα οποία περιλαμβάνονται προσωπογραφίες διασήμων και αγνώστων, αυτοπροσωπογραφίες, νεκρές φύσεις, γυμνά, αναμνήσεις, στιγμές της καθημερινότητας, τοπία, ακόμη και αγιογραφίες, έτσι εναλλάσσονται και οι τεχνικές: ακρυλικό, κάρβουνο, μαρκαδόρος, μολύβι ή παστέλ σε χαρτί, σε λινό, σε ξύλο ή μελαμίνη, ακρυλικό και χρυσός σε ξύλο, ψηφιακή εκτύπωση και ακρυλικό, ακρυλικό ή υδρύαλος σε ψευδοσοβά, ξυστό σχέδιο σε σοβά, επιζωγραφισμένη κολλαγραφία, νωπογραφία και καζεΐνη, μονοτυπία.

Την έκθεση συνοδεύει ένα προσεκτικά τυπωμένο ημερολόγιο του 2014 των εκδόσεων τέχνης «ΟΙΣΤΡΟΣ», στο οποίο εκτός από τα έργα του καλλιτέχνη δημοσιεύεται και μία συζήτηση με τον Γιώργο Χατζημιχάλη. Στο κείμενο αυτό εκτίθεται ο προβληματισμός του Μάρκου Καμπάνη για τη ζωγραφική, για τις διαστάσεις των έργων, για το πώς επηρεάζεται από τα γεγονότα της επικαιρότητας, για τις πηγές της έμπνευσής του, το θέμα του χρόνου, αλλά και για την πειθαρχία που ήταν αναγκαία για να δημιουργηθούν αυτά τα έργα.Όπως φανερώνει και η ποικιλία των θεμάτων, τα ίδια τα έργα δεν έχουν κάποια θεματική συνοχή, και επί πλέον, φαινομενικά τουλάχιστον, δεν χαρακτηρίζονται ούτε από κάποια τεχνοτροπική μεταξύ τους ταύτιση. Ο νεορεαλισμός, η ποπ αρτ, η φωτογραφία, το ακαδημαϊκού τύπου σχέδιο συνδιαλέγονται με τις αναμνήσεις από τη ζωγραφική του Σπύρου Παπαλουκά, την ελληνική λαϊκή και κυρίως τη βυζαντινή τέχνη, για την οποία το ενδιαφέρον του Καμπάνη είναι πάντοτε ζωντανό. Τελικά εκείνο που συνδέει τα έργα της έκθεσης μεταξύ τους  είναι κάτι άϋλο, κάτι το οποίο δεν μπορεί να οριστεί με «επιστημονικό» τρόπο, μία εσωτερική τάξη, μία ιδιαίτερη «γεωμετρία» που είναι απανταχού παρούσα και που συνιστά το προσωπικό του «ύφος». Ο Καμπάνης σέβεται τη μορφή και τη φόρμα της, εστιάζει στα ουσιώδη σχήματα και χρώματα, αλλά και στην προσεκτική ολοκλήρωση του έργου, για την οποία χρησιμοποιεί όλων των ειδών τις τεχνικές. «Ένα πολύ καθοριστικό στοιχείο της ταυτότητάς του είναι ότι διακατέχεται από έναν ισχυρό φετιχισμό για τα υλικά της ζωγραφικής», είχε γράψει, άλλωστε και ο Γιώργος Χατζημιχάλης για τον φίλο του.

Οι 365 μικροί πίνακες αποτελούν μία δημιουργία πολύ προσωπική, μία κατάθεση ψυχής, διότι μέσα από αυτές τις εικόνες μπορούμε να διακρίνουμε τα συναισθήματα της κάθε ημέρας, τη χαρά ή τη μελαγχολία, την πλήξη ή την αδιαφορία, τον ερωτισμό, την αγωνία, αλλά και προσωπικές εντυπώσεις από την καθημερινότητα, όπως και μουσικά ή καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, που εναλλάσσονται σαν τις ημέρες του αμείλικτου χρόνου που κυλά. Στο τελευταίο έργο της σειράς εικονίζεται μια σκακιέρα με δύο πιόνια: πρόκειται άραγε για ένα μεταφυσικό παιχνίδι με το θάνατο ή ένα ερώτημα για το ποια θα είναι η επόμενη κίνηση; Τον προβληματισμό θέτει ο ίδιος ο καλλιτέχνης στον εαυτό του, ενώ την απάντηση δίνει πάλι με τον τρόπο του ο Γιώργος Χατζημιχάλης: «Τα πράγματα που φτιάχνουμε– (εμείς οι καλλιτέχνες)– είναι πολλές φορές σαν τις σκέψεις και τα όνειρα, σαν τις αναμνήσεις και τα φαντάσματα που κατασκευάζουμε στη ζωή μας, χωρίς όμως να μπορούμε να εξηγήσουμε τίποτε από αυτά». Κάπως έτσι πρέπει να ερμηνεύσουμε και αυτά τα νέα έργα του Μάρκου Καμπάνη, τα οποία έρχονται να προστεθούν σε μία πλούσια δημιουργία με απροσδόκητη πολυμορφία: είναι σαν ο καλλιτέχνης αυτός να βρίσκεται στην αυλή των θαυμάτων και να βγάζει κάθε τόσο και ένα νέο πετράδι, σαν μία διαρκή αποκάλυψη καλλιτεχνικού πλούτου.

Last modified: 06/07/2021