Χριστόφορος Κατσαδιώτης: Η εκδίκηση της Κοκκινοσκουφίτσας στο Παρίσι

Συναντήσαμε τον Χριστόφορο Κατσαδιώτη στον πολύ ενδιαφέροντα χώρο του Halle Saint Pierre, ακριβώς κάτω από τη Sacré-Coeur, στο λόφο της Μονμάρτρη στο Παρίσι.
Η έκθεση των χαρακτικών του λαμβάνει χώρα σ΄ένα κομβικό σημείο του συγκεκριμένου κτίσματος, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια συνεχής κινητικότητα, συνεχής παρουσία ανθρώπων που έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν το έργο του καλλιτέχνη.
Κάτι που φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα στη συγκεκριμένη δουλειά του Χριστόφορου Κατσαδιώτη, αφού όπως θα μας πει και ο ίδιος, το έργο του γίνεται «καθρέφτης» όπου ίσως ο καθένας μας μπορεί να βρει το είδωλό του… Όχι όμως ευτυχισμένο και γαλήνιο, όπως ίσως το ονειρευόμαστε, το επιθυμούμε και το φανταζόμαστε, άλλα στην απόλυτη πραγματικότητα του, σε μια κατάσταση που ίσως αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε αλλά μας διακατέχει αναμφισβήτητα και μοιραία.

Πρόκειται επομένως για την αποτύπωση μιας αγωνίας, μιας συνεχούς κοινωνικής πίεσης, μιας ανασφάλειας, ενός μόχθου κι ενός συνεχούς φόβου που στοιχειώνει τις ζωές μας. «Μα έτσι δεν είναι;» μας λέει ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης, «για παράδειγμα στο μετρό, αυτά τα πρόσωπα δεν συναντάς; Ναι, υπάρχει ευτυχία και γαλήνη αλλά δεν πρόκειται παρά για μεμονωμένες στιγμές στη ζωή κάποιου ανθρώπου. Η επικρατούσα κατάσταση είναι άλλη…».
Ναι, έτσι είναι. Συμφωνούμε μαζί του και ανατρέχουμε στα ζητήματα του καιρού μας: στην κρίση, σ’έναν διχασμό που σύμφωνα με τον καλλιτέχνη ανέκαθεν επισκιάζει τον ελληνικό λαό, στις κοινωνικές πιέσεις, στην συνεχή πάλη… Εξού και ο τίτλος της έκθεσης «Η εκδίκηση της Κοκκινοσκουφίτσας», ο οποίος αναφέρεται άμεσα στην ελληνική επικαιρότητα και στον ερχομό ενός αριστερού κόμματος στην εξουσία. Συγκεκριμένα, όπως μας εξηγεί ο ίδιος, η εκδίκηση προέρχεται κυρίως από τον μέσο Έλληνα με αριστερές καταβολές όπου κατάφερε επιτέλους να δει ένα αριστερό κόμμα να παίρνει τα ηνία. Και ναι, διψάει για εκδίκηση, και προσπαθεί να αντιταχθεί «στο λύκο», ανεξαρτήτως αν τελικά θα τα καταφέρει ή όχι, «αλλά και μόνο η ικανοποίηση να δούμε κάποιες φάτσες απέναντι σ’ αυτές τις εξελίξεις, αξίζει τον κόπο», θα μας πει.
Ο ίδιος ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης περιγράφει τη δουλειά του ως ένα ρεπορτάζ,  ως μια καταγραφή των ανθρώπων που συναντά γύρω του «από τον άστεγο στο δρόμο έως το συνεπιβάτη στο μετρό», μέσα σε διαφορετικά περιβάλλοντα, σε διαφορετικές πόλεις και συνθήκες. Γίνεται παρατηρητής ενός κόσμου, μιας κοινωνίας, της οποίας και ο ίδιος είναι μέρος: «κι εγώ είμαι μέσα στα έργα μου, είμαι κι εγώ μέρος του συνόλου», μας λέει. Άνθρωποι λοιπόν κατατρεγμένοι, σε μια κατάσταση συνεχούς αναζήτησης που όμως έτσι διατηρούνται ζωντανοί.
Και όχι, ο καλλιτέχνης δεν εντοπίζει γεωγραφικά σύνορα σε αυτήν την κατάσταση, παρά τις διαφορές μεταξύ χωρών και τόπων: «το έργο μου απευθύνεται σε όλους, η κατάσταση είναι κοινή σε όλους. Απλά κάπου υπάρχει μεγαλύτερη καθημερινή δυσκολία από κάπου άλλού».
Η διαμονή του στο εξωτερικό όπως στην Πολωνία και στο Παρίσι όπου διαμένει τα τελευταία δύο χρόνια, τον βοήθησε όπως μας λέει να συνδυάσει «την ξένη κουλτούρα μ’ένα παγανιστικό ελληνικό στοιχείο». Επιβεβαιώνοντας έτσι ότι η δουλειά του αφορά το κάθε κοινό, κυρίως όταν πρόκειται για εμπλουτισμό, συνδυασμό και απόσταγμα ερεθισμάτων από διαφορετικούς πολιτισμούς, χώρες και τόπους.
Και με την επιμονή και την υπομονή «σαν ενός μοναχού», με την τακτική «ενός αλχημιστή» αφοσιώνεται στη δουλειά του και στην πραγματοποίηση των χαρακτικών του. Σαν ένα είδος ασκητικής ζωής ώστε να επιτευχθεί ο στόχος. «Πρέπει να έχεις τον πλήρη έλεγχο για να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμά. Αλλά αξίζει τον κόπο αφού πρόκειται για μεγάλη ικανοποίηση κάθε φορά που το καταφέρνεις».
Τα έργα του που μας πλαισιώνουν καθ’όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, με συνεχή την παρουσία επισκεπτών… έχουν τον τελευταίο λόγο. Και φαίνεται ο λόγος τους να είναι δυνατός και διαπεραστικός.
Και πριν τον αφήσουμε και βγούμε πάλι έξω στους δρόμους της Μονμάρτρη,
κοιτάζουμε τον ίδιο,
τα έργα του γύρω από εμάς,
τους «ανυποψίαστους» ανθρώπους που βρίσκονται κοντά μας την παρούσα στιγμή…
Και ψάχνουμε τις «παραμορφώσεις»γύρω μας.
Μέχρι να στραφούμε σε εμάς τους ίδιους και να αναρωτηθούμε…
Εμείς άραγε πόσο και πώς παραμορφωθήκαμε;
Από τι, ποιον και γιατί;
Ποια είναι τα δικά μας στίγματα;
Προς τα πού στρεφόμαστε και τι αναζητάμε;
Και αν η παραμόρφωση είναι αναπόφευκτη για τον καθένα,
τουλάχιστον ας την αντιληφθούμε.
Ας τη δεχτούμε κι ας την αναγνωρίσουμε.
Μέσα από το έργο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη
Θα είναι ένα βήμα …

Last modified: 12/02/2020