Τζουλιάνο Καγκλής, Λεπτομέρειες σε Βαθύ Μπλε

Γράφει η Μαρία Καραχρήστου,
Ει­κα­στι­κός – K­α­λών Τε­χνών Φλω­ρεν­τί­ας  

Λεπτομέρειες

Το αίμα που σου βάφει τα δάχτυλα όταν με το μαχαίρι
χωρίζεις στα δύο το γινωμένο κεράσι
για να βγάλεις από μέσα το κουκούτσι του,

ο ζεστός ατμός που ανεβαίνει απ’ το ψωμί
όταν σπας στη μέση το καρβέλι
και το λίγο αλεύρι που σου μένει πάνω στα δάχτυλα,

η μυρωδιά της ρίγανης μόλις ανοίξεις το βαζάκι,
του κακάο μόλις πλησιάσεις στα χείλη σου την κούπα
για να πιεις την πρώτη καυτή γουλιά,

ο ήχος του κρύου νερού όταν γεμίζεις το ποτήρι
βαστώντας με τα δυο χέρια το βαρύ μπουκάλι
που μόλις έβγαλες απ’ το ψυγείο και γλιστράει,

τα σημάδια του διπλώματος στο φρεσκοσιδερωμένο τραπεζομάντηλο
που μ’ ένα τίναγμα το απλώνεις στο τραπέζι
και το ισιώνεις ύστερα προσεκτικά με τις παλάμες σου.

Τέτοια πράγματα κάθομαι και παρατηρώ. 

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος*

Το βλέμμα του Τζουλιάνο Καγκλή είναι γαλάζιο κρύσταλλο, λεπίδα αιχμηρή, καρφώνει διεξοδικά το εφήμερο, το επίπλαστο, το επιφανειακό και ακαριαία σε μεταφέρει σε βαθύτερες στοιβάδες της ύπαρξης. Το βλέμμα ζωγραφίζει, τα δάχτυλα υπακούν, η ψυχή ψιθυρίζει (την αλήθεια, τις αξίες, το ήθος, την ποιότητα του γεμάτη τρυφερότητα) και τα λόγια του είναι ένα βαθύ αδιαπραγμάτευτο  ναι στην ανθρώπινη ύπαρξη και στον χώρο που καταλαμβάνει.

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ / ΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ

Την πρώτη φορά, πριν πολλά χρόνια, που αντίκρισα την δουλειά του, ήμασταν εγώ, εσύ, ήταν κάθε κορίτσι γυμνό σαν σάρκα,  απαλλαγμένη από την ωραιοποίηση και την προκατάληψη του φύλου ως μούσα, ως αντικείμενο και τρόπαιο κατοχής. Όλα τα κορίτσια και οι γυναίκες οφείλουμε στον Τζουλιάνο Καγκλή ένα ευχαριστώ, γιατί μας είδε και μας απεικόνισε σαν σάρκα, σαν αίσθηση, σαν ύπαρξη, απαλλαγμένη από τον γυναικείο ρόλο της φιλήδονης ηδονής. Μας κοίταξε δίκαια, ισότιμα και άφησε τον αισθησιασμό να έρθει φυσικά, με μια κίνηση μαλλιού, σε μια πόζα καθιστή ή κουλουριαστή, σε ένα νεύμα-χάδι με το πινέλο. Σε κόκκινο και λευκό έφερε εμένα και εσένα στον καμβά σαν ύπαρξη και όχι σαν αντικείμενο. Ελάχιστοι καλλιτέχνες, μας είδαν έτσι, ισότιμα, ανθρώπινα. Ζωγράφισε τα γυμνά σώματα σαν χωρικές οντότητες, βλέποντας συνολικά την εικόνα μας. Και μόνο τότε στην πλήρη αποδοχή, μπορέσαμε να γίνουμε δωμάτια και σπίτι και ταξίδι.
Τα χέρια του Τζουλιάνο Καγκλή κινούνται γρήγορα σαν αστραπή μοιράζουν την τράπουλα ανάμεσα στο τυχαίο και την επιλογή κάνοντας την μαγεία προσιτή.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ / ΣΕ ΒΑΘΥ ΜΠΛΕ

Όταν το γυμνό έγινε χώρος,  αυτό κατακτήθηκε αρχικά στο κόκκινο. Στην πορεία ο χώρος έγινε σώμα. Βαθμιαία το κόκκινο καλύφτηκε από μπλε σε όλες τις αποχρώσεις, τις δονήσεις, τις ποιότητες και υφές και αποχρώσεις του μπλε, της Πρωσίας, του Κοβαλτίου, του Καββαδία, του Μάνου Xατζιδάκη, των ποιητών και μουσικών,  έτσι το σώμα έγινε χώρος, σπίτι, ταξίδι, θάλασσα. Εκείνος αποφάσισε να πηδήξει βαθιά, μέσα στην απύθμενη ύπαρξη, αφαιρώντας τα περιττά χρώματα και σχήματα της επιφάνειας. Ο τρόπος που δουλεύει, να αφαιρεί, να σκάβει για να βρει το κρυμμένο, το ιδανικό, το σωστό, συνιστά μια μεθοδολογία ανασκαφής, μέχρι να του αποκαλυφθεί η ψυχή, της φευγαλέας στιγμής. Καταβυθίζεται  στον καμβά, για να αναδυθεί στην επιφάνεια ο χώρος που θα κατοικήσουμε εσύ και εγώ  ιδανικά, αποδεχόμενοι τα ερείπια, το εφήμερο, το ταξίδι, την σάρκα, το σπάσιμο και τις ρωγμές.
Η ψυχή του Τζουλιάνο Καγκλή είναι ψωμί, ένα τρυφερό μαλακό ψωμί, δίνεται απλόχερα σε όσους καταφέρουν να το εντοπίσουν, να το έχουν ανάγκη, να το αφουγκραστούν. Μια ψυχή όχι χωρίς κεντρί, αλλά υπαρκτό, με επίγνωση φυλαγμένο και ερμητικά κλεισμένο σε ζωγραφιά σε ένα μικρό λάδι που έφτιαξε πριν μερικούς μήνες, Το θάνατο της βασίλισσας. Μικρό σαν επιφάνεια, μεγάλο σαν καλλιτέχνημα, γονατίσαμε, προσευχηθήκαμε, ποθήσαμε.
(Συγχώρα με Τζούλυ, πάλι δεν έγραψα όπως θα’ πρεπε να γράψω, να βάλω σπουδαία τσιτάτα και σημαντικές λέξεις, αλλά ξέρω πως προτιμάς αυτό το μουρμουρητό από καρδιάς, σαν μυστικό. Όπως τότε που σου’ πα, μάθε με ένα μαγικό, να το δείξω σε μαθητή μου, να κερδίσει φίλους και αποδοχή και μου πες έλα Σάββατο για καφέ και μου’ δωσες ένα κουτάκι μαγικό παιχνίδι να του δώσω. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.)
Τα λόγια του Τζουλιάνο Καγκλή μου’ παν, όταν του ζήτησα να γράψω για εκείνον ‘Γράψε ό, τι θες. Σου έχω εμπιστοσύνη.’
(Τώρα που τελείωσα το κείμενο μου, καιρό το πλάθω στο κεφάλι ή την καρδιά ή την ψυχή, τα μπερδεύω αυτά,  που το καθένα κατοικεί, θα πάω να διαβάσω το κείμενο που μας εισάγει στην έκθεση, σωστά και ποιητικά / το απέφευγα με αυτοκυριαρχία, μην παρασυρθώ, μην τυχόν και βυθιστώ.)
Ο Μάνος Στεφανίδης υπογράφει το κείμενο της έκθεσης.
Τζουλιάνο Καγκλή σε ευχαριστώ. Για αυτό το βαθύ υπαρξιακό ψυχογράφημα σε μπλε, σαν καθρέφτη, σαν λίμνη, σαν θάλασσα, σαν τραγωδία και λύτρωση μαζί, καθρεφτίστηκα,  που κάνει προσιτές και υποφερτές,  τα σημάδια και τις ουλές, από του χρόνου τις αφορμές.

* Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Μια λεπτομέρεια που κανείς δεν την παρατηρεί, εκδ. FreeThinking Zone, 2013

Last modified: 14/02/2022