Τζουλιάνο Καγκλής: η ψευδαίσθηση της ζωής

«Ξεκίνησα να κάνω μια έκθεση με θέμα τη μαγεία και τον κόσμο της», μου είπε ο Τζουλιάνο Καγκλής, «αλλά, όπως προχωρούσα, το θέμα με δέσμευε, με αποτέλεσμα να ξεφύγω από αυτό και να αφεθώ σε μία εικόνα πιο ανοιχτή». Και έτσι είναι.
Στη ζωγραφική του Τζουλιάνο κυριαρχούν οι φόρμες οι οποίες δημιουργούν μια ασάφεια-παρόλη τη χρήση παραστατικών στοιχείων – και ταυτόχρονα αφήνουν το θεατή να δεί ό,τι εκείνος θέλει. Η φόρμα προκύπτει με έναν τρόπο απροσδόκητο, με ποικίλους τρόπους που ξεφεύγουν από τα παραδοσιακά μέσα, κι ας χρησιμοποιεί αποκλειστικά λάδι σε καμβά. Ταυτόχρονα, ο ζωγράφος κάνει κυρίως μονοχρωματικά έργα, και δημιουργεί μια αίσθηση αρμονίας, χρησιμοποιώντας πολλά χρώματα, πότε πράσινα, πότε μπλε κτλ.
Όταν στέκεσαι μπροστά στα έργα του Τζουλιάνο Καγκλή παράσταση και αφαίρεση ενώνονται σε ένα, με αποτέλεσμα ο κάθε θεατής να βλέπει και κάτι διαφορετικό. Με τις φόρμες, που δημιουργούν μια ασάφεια, περιγράφονται πανανθρώπινα γεγονότα που μπορούν να ειδωθούν ως μία ψευδαίσθηση. Τελικά, ο θεατής, αγνοεί το θέμα και βλέπει τη φόρμα.
Η φύση δεν είναι παρά η αφορμή.
Τα τοπία του Καγκλή μπορεί να είναι ευχάριστα ή δυσάρεστα. Μπορεί να μαρτυρούν την ευφορία ή την καταστροφή.
Πολλές φορές μπορεί ακόμα και να τρομάξουν το θεατή, όσο η πινελιά μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και εξπρεσιονιστική, όπως εκείνη ενός Δημήτρη Κούκου.
Όσο για τον άνθρωπό του, αποτελεί μέρος του τοπίου. Και αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον όσον αφορά στην εξέλιξη του ζωγράφου: παλιά οι άνθρωποί του απεικονίζονταν σε μεγάλο μέγεθος, ενώ τώρα γίνονται μικροί και βρίσκονται μέσα στην απέραντη φύση. Μοιάζουν, μάλιστα, ξένοι και απρόσιτοι. Όσο στα μάτια μας ξετυλίγεται μια σφαιρική εικόνα του κόσμου.
Ο ίδιος λέει: «Αυτή τη φορά περιόρισα τη σκέψη και άφησα περισσότερο ελεύθερο το ένστικτό μου. Όσο για τον θεατή, δεν θέλω να τον καθοδηγήσω. Θέλω να δει αυτό που ο ίδιος θέλει να δει». Και το καταφέρνει.

Last modified: 21/03/2015