Τάσος Μισούρας: Με κοινό παρονομαστή το υποσυνείδητο

Ήρα Παπαποστόλου

Ιστορικός και κριτικός τέχνης

Με λάδι και ακρυλικό, σε καμβάδες μικρών και μεγάλων διαστάσεων, ο Τάσος Μισούρας αφηγείται τις δικές του ιστορίες που μοιάζουν να ξεπηδούν μέσα από το υποσυνείδητο και το όνειρο. Η τεχνική του – που, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι αυτή που εξυπηρετεί το όραμα – άψογη, και με τη χρήση του non finito, επιτυγχάνει το στόχο της: τη δημιουργία διαφορετικών σκηνικών όπου ο άνθρωπος εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στο σκοτάδι, τη φωτιά και την «καταστροφή».
«Μαύρος Ήλιος», «Βαλκάνια», «Σπίτι από Τρόπαια», «Πύλη», «Εκπαίδευση» είναι ορισμένοι από τους τίτλους της σειράς έργων που έγιναν τα τελευταία τρία χρόνια και εκτίθενται στην γκαλερί Ευριπίδη. Πρόκειται για έργα που διαπραγματεύονται τη σχέση των δύο φύλων, τη σχέση γονιού – παιδιού (με τις ψυχογραφικές προεκτάσεις της) και που έχουν για κοινό παρονομαστή το υποσυνείδητο. Είναι έργα που μιλούν με σύμβολα όπως είναι ένας αποτρεπτικός ακάνθινος κήπος ή η ιδέα της καύσης και που περιγράφουν μνήμες και συναισθήματα ή αλλιώς την ίδια την ψυχική ζωή.
Τα τοπία του ζωγράφου είναι συμβολικά. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Τα μουντά χρώματα που χρησιμοποιεί δημιουργούν μία ατμόσφαιρα μυστηριακή, σκληρή και γεμάτη «βία», άγχος και ένταση που δίνει την αίσθηση της σκοτεινής περιπέτειας της ανθρώπινης ψυχής πριν αυτή βγει στο φως. Αποδίδει τις φιγούρες του με δραματικότητα και δίνει έμφαση στα πρόσωπα όσο τα σώματα βρίσκονται σε μία διαρκή κίνηση. Το σύνολο του έργου χαρακτηρίζεται από την υποβλητική-σκηνογραφική απόδοση του θέματος, από τον ενεργητικό ρόλο του χρώματος και την εξπρεσιονιστική διαπραγμάτευση της φιγούρας. Οι χώροι του έχουν μια δυναμική διάσταση και ο ίδιος διερευνά με διεισδυτικότητα το ψυχικό βάθος των θεμάτων του.
Υπάρχουν όμως και έργα που δίνουν την αίσθηση του χρόνου (“Μετά”), του χειμώνα (“Χειμώνας”), της ροής ενός ποταμιού (“Ποτάμι”) ή της δυναμικής ενός κομήτη (“Κομήτης”) όπου τα φαινόμενα παίρνουν την μορφή ενός γυναικείου προσώπου. Αυτά τα έργα είναι πιο φωτεινά και μοιάζουν να διηγούνται μικρές προσωπικές εξομολογήσεις. Πρόκειται για μια ξεχωριστή περίπτωση αφήγησης στην ανθρωποκεντρική του ζωγραφική που αποπνέει ένα θετικό και αισιόδοξο πνεύμα.
Βγαίνοντας από την γκαλερί, ο θεατής νιώθει γεμάτος από τις ονειρικές συλλήψεις του ζωγράφου και την πολύ ιδιαίτερη περιπέτεια της δικής του ψυχής.