Τάκης Κατσουλίδης: Η γενιά της καθαρής ζωγραφικής

 Ένας  καλλιτέχνης  που  δεν  φοβάται  το  χρώμα  και  που  εξακολουθεί
να  πειραματίζεται …    

O Τάκης Κατσουλίδης είναι ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω. Πρόκειται για έναν «δάσκαλο» της τυπογραφίας και «τεχνίτη» της χαρακτικής, της λιθογραφίας, της ξυλογραφίας και της ζωγραφικής. Η τεχνοτροπία του ήταν πάντα μοναδική. Και η ιδιαίτερη χρήση του χρώματος ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματά του.Η τελευταία του δουλειά που παρουσιάζει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης νομίζω τον βγάζει από την δική του μοναχική εικαστική πορεία και τον βάζει να συνομιλεί με καλλιτέχνες όπως ο Μυταράς, ο Σταθόπουλος, ο Φασιανός και ο Σπεράντζας, με τους οποίους μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει κοινή προέλευση.
Κλασικός, με επιρροές από την αρχαιότητα και την ελληνική μυθολογία, αποδίδει την γυναικεία ομορφιά, τον έρωτα, την αγάπη ανάμεσα στο ζευγάρι και την υγιή ναρκισσιστική γυναικεία πλευρά. Ο ερωτισμός στα έργα του είναι διάχυτος. Το γυμνό το αντιμετωπίζει μέσα από μία πολύ ενδιαφέρουσα άποψη περί αισθητικής και πάντα με σεβασμό στο γυναικείο σώμα που δεν παύει να είναι επιθυμητό.
Νομίζω ότι η τελευταία αυτή δουλειά μικτής τεχνικής του Κατσουλίδη που ακούει στον τίτλο «Επί-συνθέσεις» εμπεριέχει την έρευνα χρόνων που έχει κάνει και έχει μεταφέρει στα χαρακτικά και ζωγραφικά του έργα. Η αναφορά στον Matisse δεν μπορεί να μην μας θυμίσει την ενότητα «Εικαστικές Παραλαγές και Δημιουργικές Παρεμβάσεις» όπου σχολίαζε έργα μεγάλων κλασικών ζωγράφων. Και η τεχνική του μας θυμίζει πόσο γνώστης είναι τόσο της χαρακτικής όσο και της ζωγραφικής. Το ίδιο και οι συνδυασμοί χρωμάτων που επιλέγει χωρίς σε καμία περίπτωση να φοβάται το χρώμα.

Ο Τάκης Κατσουλίδης με Ήρα Παπαποστόλου στις «Επί-συνθέσεις»

Εργατικός όπως πάντα, με εξήντα χρόνια συνεχούς εικαστικής παρουσίας, τα τελευταία εννέα χρόνια έφτιαξε πάλι πολλά έργα που κοσμούν αυτή τη στιγμή και τους δύο ορόφους του Ιδρύματος Κακογιάννη. Η πλαστική του αίσθηση με τις φόρμες και το έντονο χρώμα είναι πάντα παρούσα και εντυπωσιάζει. Με ευρωπαϊκές επιρροές αλλά και με αγάπη για το ελληνικό στοιχείο επιχειρεί πάντα νέες πρωτοπόρες τεχνικές. Φιγούρες σε διάφορες στάσεις, ερωτικές και μη, προφίλ και όχι μόνο, καθρέφτες, πεταλούδες, άλογα, όλα βρίσκονται εκεί στους καμβάδες του και συνδιαλέγονται με τον θεατή. Παραστατική τέχνη, έργα αφηγηματικά με πλούσια νοήματα. Και οι χρωματικοί πειραματισμοί να συνεχίζονται όπως έχει συμβεί και σε όλα τα προηγούμενα έργα του. Μια έκθεση που μου άρεσε πολύ κυρίως γιατί μου θύμισε άλλες εποχές, όταν ήταν στο επίκεντρο η καθαρή ζωγραφική που εμπεριέχει έντονα νοήματα και συναίσθημα.

Last modified: 15/06/2019