Ο Σπύρος Κωτσαλάς ζωγραφίζει τοπία της ελληνικής υπαίθρου, πρόσωπα που έχει γνωρίσει και αστικά τοπία με τα οποία είναι δεμένος συναισθηματικά χρησιμοποιώντας σαν μέσα του το λάδι, το ακρυλικό και την τέμπερα. Τις τρεις θεματικές αυτές ενότητες ενώνει η μετατόπιση που υπάρχει στο χρώμα και στη σύνθεση σε σχέση με το αρχικό ερέθισμα.
Στα έργα του που απεικονίζουν τοπία, εντύπωση κάνει η γενική διάταξη των πλάνων, η αίσθηση ότι ο πίνακας αποτελεί μία τυχαία, αποσπασματική διατύπωση μιας ευρύτερης πραγματικότητας και η εισχώρηση στον εσωτερικό κόσμο του τοπίου η οποία γίνεται με ελευθερία. Τα σπίτια μέσα στη φύση μοιάζει να αποτελούν τμήμα της ή να απωθούνται από τα δέντρα, τα βράχια και τους θάμνους που κυριαρχούν με τα ιδιότυπα σχήματά τους. Οι κορμοί των δέντρων, μάλιστα, πολλές φορές παραπέμπουν στις ιαπωνικές ξυλογραφίες οι οποίες μεταμόρφωσαν στο παρελθόν την τέχνη των ιμπρεσιονιστών, αποδεικνύοντας ότι τα απλά, παροδικά και καθημερινά θέματα θα μπορούσαν να παρουσιαστούν με τρόπο τέτοιο που να καταρρίπτει τις αρχές της ρεαλιστικής – «φωτογραφικής»- αναπαράστασης.
Αναιρώντας την προοπτική και χωρίς να χρησιμοποιεί περιγραφικά στοιχεία, ο ζωγράφος δημιουργεί τη δική του προσωπική γραφή η οποία συνομιλεί με εκείνη ενός Μαλέα (μεγάλου δασκάλου της τοπιογραφίας που κατόρθωσε να απεικονίσει την αιωνιότητα της φύσης) ή ενός Παπαλουκά (που πάντρεψε την βυζαντινή παράδοση με τα διδάγματα της μοντέρνας τέχνης). Έχοντας για κύρια χρώματα στην παλέτα του τις ώχρες και τα χρωματισμένα γκρίζα και θεωρώντας πως η βυζαντινή τέχνη είναι το «πρόσωπό» μας, ο Σπύρος Κωτσαλάς αναζητά την ισορροπία που θέλει να υπάρχει στην επιφάνεια. Κύριος στόχος του, όμως, είναι να φέρει ξανά στο προσκήνιο την πραγματική ζωγραφική που δεν βασίζεται στην ευκολία και στον εντυπωσιασμό. Και τον πετυχαίνει.
Last modified: 17/12/2017