Σοφία Φωτιάδου: Παιδικά Πορτρέτα

Πορτρέτα παιδιών είναι μία από τις θεματικές ενότητες της Σοφίας Φωτιάδου. Παιδιά σε πρώτο πλάνο με το φόντο να φαίνεται ελάχιστα γιατί προτεραιότητα έχει η απεικόνιση της ψυχής τους μέσα από τα μάτια τους που άλλοτε κοιτάνε το θεατή με δύναμη και άλλοτε είναι  έτοιμα να κλάψουν. Παιδιά που πιάνουν όλον τον καμβά όσο δίνεται έμφαση στην απεικόνιση των συναισθημάτων τους. Παιδιά που πολλές φορές μοιάζουν μεγάλα για να αποτυπώσουν και τα δικά μας συναισθήματα, αυτά των «μεγάλων». Με λάδι σε καμβά και με περίσσεια λεπτομέρεια η Σοφία Φωτιάδου με την ανθρωποκεντρική ζωγραφική της προτείνει στο θεατή να σκύψει στο παιδικό συναίσθημα και μέσα από αυτό να ανακαλύψει ξανά το δικό του. Τα έργα της είναι υπερ-ρεαλιστικά αφού κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η τάση προς μια ακραία και απόλυτη αληθοφάνεια. Όμως αυτό που την ενδιαφέρει είναι ο ψυχισμός των παιδιών που απεικονίζει και άρα ο κρυμμένος κόσμος που βρίσκεται πίσω και πέρα από την εικόνα τους. Ομορφιά, αγνότητα, αθωότητα, τρυφερότητα, αγάπη, όνειρα, ανεμελιά, αλλά και περισυλλογή, θλίψη, ηρεμία ή αποφασιστικότητα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που περιγράφει η ζωγράφος με την απεικόνιση  παιδιών που βρίσκονται μεταξύ της βρεφικής ηλικίας και της ενηλικίωσης. Όταν τα συναισθήματά μας είναι δυνατά και καθαρά και δεν μπορούμε να τα κρύψουμε.
Στις προσωπογραφίες της, σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο θέλει να απαθανατίσει τα απεικονιζόμενα πρόσωπα. Οι «πόζες» τους, η οπτική γωνία με την οποία επιτρέπει στο θεατή να τα προσεγγίσει, η κατεύθυνση του βλέμματός τους είναι μερικά σημαντικά στοιχεία που αποδίδουν την ψυχογραφία τους. Η ματιά της, στα χρόνια της οπτικής επικοινωνίας, δεν παύει να είναι φωτογραφική. Αναζητά την αίσθηση του πραγματικού με βλέμμα διαπεραστικό. Όμως πέρα από την πρώτη ανάγνωση που δηλώνει παραστατική ζωγραφική, η ζωγράφος θέλει να αποδώσει την αληθινή εικόνα των προσώπων. Έτσι, τα φέρνει όσο πιο κοντά γίνεται στο θεατή δείχνοντάς του την αθωότητα αλλά και τη σοβαρότητα με την οποία τα παιδιά αντιμετωπίζουν τη ζωή.
Η ίδια λέει: «Πρόκειται για παιδικά πρόσωπα που αντανακλούν την αθωότητα και την ευαισθησία , στοιχεία  που στην εποχή μας τείνουν να εκλείψουν. Το οπτικό ερέθισμα ενός παιδικού προσώπου με προκαλεί, με παρασύρει να το καταγράψω. Η παρατήρηση γεννά την επιθυμία για ενδοσκόπηση και απεικόνιση του συναισθήματος, της αθωότητας της παιδικής ηλικίας.  Παρατηρώ στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου και αυτό που αποτυπώνεται  στην ψυχή μου, στο μυαλό μου, αυτό που με συγκινεί  προσπαθώ να μεταφέρω στον καμβά μου. Η πρόθεση μου είναι το βλέμμα του θεατή να ταυτίζεται με το συναίσθημα και όχι με το πρόσωπο. Αναδιατυπώνω πράγματα που έχουν ειπωθεί και στο παρελθόν με τη δική μου ματιά. Στην υπερμεγέθη διάσταση τους  ο θεατής έρχεται άμεσα  σε επαφή με το βλέμμα και είναι αυτό  που μεταφέρουμε  μέσα μας  ως ανάμνηση. Το πρόσωπο γίνεται κάτοπτρο της δικής μας όψης και εμπεριέχει αφηγήσεις του δικού μας κόσμου».

Last modified: 18/02/2024