Πρόσωπα του Νίκου Γραικού / Visages de Nikos Graikos

Ο πόνος ανεβαίνει τότε σαν τραγούδι…
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

La douleur s’élève alors comme une chanson…
Katerina Anghelaki-Rooke

Μια όμορφη συνάντηση στα μέσα Μαΐου αναμένεται στο Δεσμό στο Παρίσι.
Ο Νίκος Γραικός, παιδαγωγικός υπεύθυνος του συλλόγου Φωνή Γραφή στο Παρίσι, εκθέτει τα σκίτσα του στο χώρο της γκαλερί του Δεσμού, δίπλα στο ιστορικό ελληνικό βιβλιοπωλείο.
Για τρεις μέρες 17, 18 και 19 Μαΐου, σκίτσα /φιγούρες θα βγουν από συρτάρια, από ντοσιέ, από μπλοκ και τετράδια και θα πάρουν θέση έκθεσης με τίτλο «πρόσωπα» (visages)
Μια γνωριμία με εμάς, ώστε να ανέβει ο κρυμμένος πόνος σαν τραγούδι…

«Μουτζούρες, σκίτσα, σχέδια…
Ανησυχία, αμφισβήτηση, θαυμασμός, συμπάθεια, αποστασιοποίηση, θυμός ή ακόμη και χαρά…
Εκτυπώσεις, t–shirts, τσάντες, κούπες, κονκάρδες…

Καιροί δύσκολοι, καιροί δοκιμασιών…
Καιρός λοιπόν για να εκθέσουμε, για τρεις μέρες, τα πρωτότυπα…
Να δώσουμε την ευκαιρία στον πόνο να ακουστεί, που όπως λέει το ποίημα, ανεβαίνει σαν τραγούδι …
Στην άκρη των χειλιών το σχέδιο ενός κρυφού χαμόγελου, στην άκρη των ματιών ένα συγκρατημένο δάκρυ, σ ’ένα βλέμμα μια μόλις εμφανής αναλαμπή, μία αποφασιστικότητα πάντα παρούσα, μια επιθυμία να μοιραστούμε…»  Νίκος Γραικός

Εμείς μιλάμε κι εσύ μας σημειώνεις, μας αποτυπώνεις…
Γωνιές τετραδίων, εφημερίδων, διαφόρων διαθέσιμων της στιγμής χαρτιών, παίρνουν τη μορφή μας…. Μέσα από τη δική σου.

Δεν είναι το πορτρέτο μας, το πρόσωπό μας είναι… Λίγες γραμμές σου αρκούν, σαν δυο τρεις λέξεις, σαν ένας στίχος, σαν ένα πουλί που πέταξε και χάθηκε κι εσύ το έβλεπες μέχρι να χαθεί.

Επαναλαμβανόμενες οι κινήσεις,  μα διαφορετικό το αποτέλεσμα πάντα. Μ’ αφού ποτέ δεν είμαστε οι ίδιοι, μ ’αφού ποτέ δεν είσαι ο ίδιος ούτε κι εσύ.

Μας εκθέτεις τώρα… όλους μαζί. Ένα σύνολο προσώπων, ένα πρόσωπο ; Μια συνομιλία ή μονόλογος ή μια σιωπή που μοιραζόμαστε ;

Μοιραζόμαστε όμως. Ας μοιραζόμαστε.

Σαν παιδί που πάντα μεγαλώνει θα είναι η σχέση μας… σε αυτούς του δύσκολους καιρούς εσύ θα μας τσιγκλάς με το μαρκαδόρο σου, κι εμάς κι εσένα μαζί. Για να σκάσουμε ένα χαμόγελο, για να κρύψουμε ένα δάκρυ ή να το αφήσουμε να φανεί…

Κι εσύ θα μας τσιγκλάς με το μαρκαδόρο σου… έναν κι έναν κι όλους μαζί.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. 

Με αποτέλεσμα… τοίχους γεμάτους πρόσωπα!

 A une belle rencontre on s’attend à la mi-mai à Desmos à Paris.
Nikos Graikos, responsable pédagogique de l’association Phonie-Graphie à Paris, expose ses dessins dans l’espace de la galerie Desmos, à côté de la librairie historique grecque.
Pour trois jours, 17, 18 et 19 mai, des dessins/figures sortent des tiroirs, des dossiers, des cahiers et des notebooks et prennent position d’exposition avec le titre « Visages ».

Une rencontre avec nous… pour que la douleur s’élève comme une chanson…

« Gribouillages, griffonnages, esquisses, croquis, ébauches, dessins…
appréhension, questionnement, émerveillement, empathie, prise de distance, colère ou même joie…
impressions, t-shirts, sacs, mugs, badges…

Temps difficiles, temps d’épreuves…
temps pour exposer donc, pour trois jours, les originaux…
donner l’occasion de faire entendre cette douleur, qui, à croire le poème, s’élève comme une chanson…
Au coin des lèvres l’esquisse d’un sourire caché, au coin des yeux une larme retenue, dans le regard un éclat à peine visible, une détermination toujours présente, une volonté de partage… » Nikos Graikos

Pendant que nous parlons, tu prends note de nous, tu prends notre empreinte…
Des coins de cahiers, des journaux, toutes sortes de papiers prennent notre forme… à travers la tienne.

 Il ne s’agit pas d’un portrait, c’est mon visage que tu dessines. Peu de traits te suffisent, comme deux-trois mots, comme un vers de poème, comme un oiseau qui vole et se perd et tu le regardes jusqu’à qu’il disparaisse.

 Des gestes répétitifs, mais un résultat différent chaque fois.  Puisque nous ne sommes jamais les mêmes, puisque tu n’es jamais le même toi non plus.
 Maintenant tu nous exposes… tous ensemble. Un ensemble de visages ou un seul visage ? Une discussion ou un monologue ou un silence que nous partageons ?
Nous le partageons quand même. Partageons-le.

 Tel un enfant qui ne cesse de grandir ainsi sera notre relation… en ces temps difficiles, tu nous titilles avec ton crayon, toi-même avec nous. Pour un sourire du bout des lèvres, pour cacher une larme ou pour la laisser apparaître…

 Et tu nous titilles avec ton crayon…un par un et tous ensemble.
Dans ces temps difficiles.

 Et le résultat… une galerie des visages !

Last modified: 05/10/2016