Παναγιώτης Μαρίνης – «Ο θίασος της πέτρας

 Η genesis gallery παρουσιάζει στον νέο της χώρο στην οδό Ιπποκράτους  τον Παναγιώτη Μαρίνη στην έκθεση «Ο θίασος της πέτρας». Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Γιώργος Τζάνερης, Επιμέλεια έκθεσης: Ίρις Κρητικού.

Καλύπτω: αρχαία ελληνική καλύπτω < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *ḱel– (κρύβω, καλύπτω), σημασιολογικό δάνειο από τη γαλλική couvrir ή την αγγλική cover 

Καλύπτρα: θηλυκό (ιωνικός τύπος καλύπτρη): αρχαία ελληνική καλύπτρα (σκέπασμα, πέπλος)

Παναγιώτης Μαρίνης

Στην ενδοχώρα της Αίγινας, ανασαίνει και ευδοκιμεί εδώ και δεκαετίες ο θαυμαστός πετρόκηπος του Παναγιώτη Μαρίνη. Ανάμεσα στα αμπέλια, τις φραγκοσυκιές και τα σκοτεινά νερά της στέρνας με τα ανθισμένα νούφαρα, αναπαύονται οι διαλεγμένες πέτρες. Οι αδρές ξανθές πώρινες και οι λείες θαλασσινές, οι ορεινές μαυρόπετρες και οι κοντυλένιες ποταμίσιες. Τρόπαια στο σύνολό τους ενός αέναου οδοιπορικού που αγκαλιάζει το νησί από άκρη σε άκρη, ανασκάπτοντας και φανερώνοντας ή συμπληρώνοντας τα μύχια του.
Στο υπαίθριο εργαστήριο της Κυψέλης, στα χέρια του γλύπτη, κάτω από το αργό χτυποκάρδι των χειροποίητων εργαλείων, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αποκτούν σάρκα και ψυχή, σώμα και πρόσωπο οι μύθοι και οι ήρωες της αρχαιότητας. Φτερουγίζουν τα πετεινά του νησιού, κολυμπούν οι χελώνες, ζωντανεύουν οι Παλαιοί των ημερών και οι αταύτιστοι άγιοι των ξωκλησιών του. Και καθώς τα χρόνια περνούν, πρώτος εκείνος αδημονεί για το νέο εύρημα, για την καινούρια ιδέα που γεννά το επόμενο μικρό σύμπαν.   
Ιδού, λοιπόν, τώρα, ο τρανός νέος του θίασος. Προσωπίδες γέλιου και θλίψης, μάσκες κωμωδίας και αρχαίου δράματος, εκμαγεία θριάμβου και ήττας,  αρχαϊκά αναθήματα μειδιάματος και υπεροχής, πέτρινα πρόσωπα που δουλεύτηκαν τα τελευταία χρόνια ακάματα, με αφετηρία της σκαμμένης εσωτερικά κυρτής φόρμας τους την οργανική και τη μεταφορική έννοια του σκέπαστρου, της αρχαίας καλύπτρας.
Οι προσωπιδοφόροι του Παναγιώτη Μαρίνη, άλλοτε λιγνοί και άλλοτε γωνιώδεις ή φεγγαροπρόσωποι, άλλοτε στοχαστικοί και άλλοτε γκροτέσκοι, άλλοτε ευσεβείς και άλλοτε είρωνες, γεννημένοι ανάμεσα στα αρχαία χώματα, στέκουν ορθοί, καταμέτωποι και δυναμικοί, σε διηνεκή ενατένιση του χρόνου και του τόπου. Αμφίσημοι και αμφίθυμοι, πρωτόπλαστοι και πρωτογενείς, φέρουν το βάρος της πέτρινης σοφίας τους σιωπηλά, εγκαλώντας τον θεατή να μαντέψει το πέρα της κόγχης του βλέμματος. Να ακολουθήσει τον παράξενο αυτό θίασο στην κρυφή πνοή του, να μεταλάβει στη νοερή αποκάλυψη του κεκαλυμμένου.
 Ίρις Κρητικού,
Αρχαιολόγος, Ιστορικός της Τέχνης

Last modified: 30/04/2025