Ο Δάσκαλος για το έργο του μαθητή. Ο Αχιλλέας Πιστώνης γράφει για τη ζωγραφική του Δημήτρη  Αγγελόπουλου

Όταν βλέπετε ένα έργο από κοντά, τι κάνετε; Και λέω από κοντά γιατί η ψηφιακή απεικόνιση, όσο καλή και να είναι, δεν μπορεί σε όλα τα έργα ζωγραφικής να βοηθήσει. Ίσως να μην μπορεί σε κανένα, αλλά σε έργα σαν του Δημήτρη σίγουρα δεν μπορεί. Όταν βλέπω ένα έργο που μου αρέσει, το πλησιάζω πολύ (πάρα πολύ), το κοιτάζω από πολύ κοντά. Αυτό δεν είναι κάτι που κάνω μόνο εγώ. Είναι κάτι που το κάνουν, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι ζωγράφοι. Είναι τέτοια η σχέση από όταν τα δημιουργούμε. Βλέπω την χειρονομία της πινελιάς ή ό,τι άλλα δώρα έχει να μου προσφέρει το έργο που είναι απέναντί μου. Πώς μία φόρμα ή μία πινελιά σβήνει μέσα στην άλλη ή πιο μεταβατικό χρώμα επέλεξε ο ζωγράφος για να συμπεριφερθεί στα μάτια μας ήρεμα και να μην νιώσουμε ξαφνικά ότι έβαλε τις φωνές.
Ο Δημήτρης σε αυτή την ενότητα έργων έχει να δώσει πολλά τέτοια δώρα. Είναι από αυτούς τους ζωγράφους (ή τουλάχιστον έγινε) που ενώ κοιτάζοντας συνολικά τα έργα του βλέπουμε συνθέσεις μοντέλων με όλα τα στοιχεία που αγαπούν οι  ανθρωποκεντρικοί ζωγράφοι (σχέδιο, φως, χρώμα, πλάσιμο), ταυτόχρονα όμως, όταν τα κοιτάζεις από κοντά, σου προσφέρει την κάθε εργατοώρα της δημιουργίας του γυμνή εκεί μπροστά σου. Με ποιον τρόπο; Με την πινελιά του.
Ξέρω ότι αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει πολύ κόσμο, όμως για μερικούς από εμάς είναι πολύ σπουδαίο να νιώθουμε το χρώμα ως ύλη και ως ένταση τόσο έκδηλα εκτεθειμένο. Αν πλησιάσεις λοιπόν καλά θα μυρίσεις το λάδι, θα διαπιστώσεις ότι οι πινελιές έχουν μπει αλλού με μανία και αλλού με εξαιρετική ευαισθησία και η επιλογή του χρώματος σε πείθει ότι αυτή είναι η σωστή αναλογία και δεν θα μπορούσε να είναι άλλη.
Συνειδητοποιείς ότι ο ζωγράφος ήταν εκεί σε αυτό το σημείο που μπορεί να προεξέχει λίγο το χρώμα όταν έκανε αυτήν την συγκεκριμένη κίνηση με το χέρι του, την διαβάζεις, την καταλαβαίνεις. Σου προσφέρεται εκεί απλόχερα κάθε σημείο που χρειαζόταν η δύναμη του ζωγράφου και κάθε σημείο που έπρεπε να είναι πιο τιθασευμένη. Πας από το πλάι και η χρωστική συγκεκριμένων χρωμάτων γυαλίζει διαφορετικά από ότι πριν, αυτό μάλλον είναι η αναπνοή του έργου, είναι το ίδιο έργο αλλά και δεν είναι.

Δημήτρης Αγγελόπουλος

Η ζωγραφική πρέπει να βλέπεται και σε σχέση με σένα, μια κλίμακα με μέτρο σύγκρισης εσένα. Τα έργα σε αυτήν την έκθεση, λόγω μεγέθους, σε αναγκάζουν να τα περπατήσεις και έτσι υποχρεωτικά (ευτυχώς) θα τα δεις και λίγο από το πλάι και θα καταλάβεις τότε για ποιο λόγο, αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει, κάποιοι από εμάς πλησιάζουμε τα έργα τόσο πολύ όταν είμαστε σε μια έκθεση. Ειδικά σε έργα σαν του Δημήτρη.

• Ο Δημήτρης Αγγελόπουλος παρουσιάζει την πρώτη του προσωπική έκθεση στη γκαλερί Καπλανών 5 ▼

Last modified: 14/11/2018