Ο Βαγγέλης Θεοδωρίδης σε ένα απρόβλεπτο παιχνίδι

Αυτοπροσδιορισμός του καλλιτέχνη με αφορμή την πρόσφατη έκθεση
« Το Συναίσθημα ως Μύθος »…

Η κλίση μου στα εικαστικά ξεκινά από την παιδική μου ηλικία με ερεθίσματα από τα τοπία της πατρικής μου καταγωγής, της επαφής μου με την φύση και την ζωή στην επαρχία. Τα παιδικά μου βιώματα με ακολουθούν και προβάλλονται στην τέχνη μου, ακόμα και σήμερα.
‘Έχοντας εξελίξει τον τρόπο έκφρασής μου, τα τελευταία χρόνια δημιουργώ έργα με αρχικό και πρωτεύων υλικό το ξύλο. Η καθαρή φόρμα του ξύλου κατέχει πρωταρχικό ρόλο στα έργα μου πάρα το γεγονός ότι επιδέχονται μεγάλη και πολύωρη επεξεργασία. Το χρώμα έρχεται δεύτερο αφού το άμεσο ενδιαφέρον μου ανάγεται στον αναπροσδιορισμό του ξύλου σαν πηγή έμπνευσης και παιχνιδιού.
Ύστερα από το ίδιο μοτίβο του καψίματος, του κοψίματος και του σκαλίσματος άλλα υλικά, δευτερεύοντα πάντα, συνθέτουν ένα κολλάζ με τρισδιάστατα στοιχεία. ‘Έχοντας επιρροές από εικονογραφήσεις, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι προσδίδουν την ίδια παιδικότητα, ανεμελιά και ξεγνοιασιά. Σαν παιδί, σαν «άγραφος πίνακας», ξεκινά το ταξίδι της δημιουργίας μου σαν απρόβλεπτο παιχνίδι. Με το μυαλό καθαρό και ανοιχτό σε ότι προκύψει, χωρίς συγκεκριμένο θέμα, αφήνεται στην τυχαιότητα του αποτελέσματος. « Η τέχνη έχει πλάκα. Δεν υπάρχει σοβαρότητα όταν εμπλέκεται η τέχνη».
Έντονα είναι επίσης, και τα στοιχεία πριμιτιβισμού και της σύγχρονης – μεταμοντέρνας τέχνης που με έναν εφευρετικό και άμεσο τρόπο συνδέονται και αναπροσδιορίζουν τις αξίες του ανθρώπου.
Το ταξίδι συνεχίζεται πλέον με φιγούρες και παιχνίδια πάνω σε χαρτί. Τα μοτίβα και η επεξεργασία του ξύλου ενσωματώνονται σε μια επιφάνεια πιο ευαίσθητη. Πρωταρχικό ρόλο παίζει πλέον η εικόνα και όχι τόσο η τεχνική. Πολυσύνθετα ζώα, βιομηχανικά και ανθρώπινα στοιχεία συνθέτουν την παραπάνω εικόνα που είναι η εξέλιξη του πρωτεύοντος υλικού.