Ορέστεια Παπαχρήστου: Σύμβολα και αλληγορίες

Η Ορέστεια Παπαχρήστου έγινε γνωστή από την έκθεσή της με τίτλο «Κρυπτογραφικά Ειδύλλια» που είχε παρουσιάσει στον Αστρολάβο το 2013. Επηρεασμένη τότε από την Αναγεννησιακή και την Μπαρόκ φιλοσοφία του Αποκρυφισμού και του Συμβολισμού, χρησιμοποιούσε στα έργα της στοιχεία-σύμβολα από την εικονογραφία της Αναγέννησης, καθώς και από τις Τέχνες της Ανατολής. Η τεχνική της ήταν αυτή της ζεστής εγκαυστικής και τα θέματά της ήταν συνθέσεις που απεικόνιζαν «άγουρα» σώματα με επιμελώς κρυμμένο το φύλο , όπου κυριαρχούσε το ερωτικό στοιχείο.

Στην τελευταία της δουλειά η τεχνική της είναι ένας συνδυασμός κρύας εγκαυστικής και μίντιουμ ακρυλικού με σκόνες. Επηρεασμένη αυτή τη φορά από την Ποπ-Αρτ και τα κόμικς, καθώς και από την τέχνη της αφίσας, φτιάχνει έργα όπου κυριαρχούν οι γυναικείες μορφές και όπου εξακολουθεί να υπονοείται ένας βαθύς ερωτισμός. Η πραγματικότητα παρουσιάζεται στυλιζαρισμένη σε μία ποπ-αρτ αισθητική και τη φύση υπονοούν κάποιες παπαρούνες, νούφαρα ή πεταλούδες που αποτελούν μέρος του φόντου.

Αυτή τη φορά επιλέγει να ζωγραφίσει γυναίκες όπως είναι η Οφηλία,  η αγαπημένη του Άμλετ στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ, που, γεμάτη θλίψη, τρελαίνεται και πνίγεται σε ένα ποτάμι καθώς και τη δολοφονημένη  Ελίζαμπεθ Σορτ, μια νεαρή στάρλετ γνωστή ως Μαύρη Ντάλια στην αστυνομική αμερικάνικη ταινία που σκηνοθέτησε ο Μπράιαν Ντε Πάλμα .
Στην Οφηλία, παρουσιάζεται ο έρωτας με την πιο δραματική κατάληξη που μπορεί να έχει και το φίδι, γνωστό σύμβολο θανάτου και αλληγορίας της απάτης, της ζήλειας και της λαγνείας, την «καλύπτει».
Όσο για τη Μαύρη Νταλια, οι παπαρούνες είναι σύμβολο μνήμης των νεκρών.
Η Ελίζαμπεθ πολύ νέα και αθώα ακόμα( από εκεί και το λευκό τριαντάφυλλο),στο τόλμημα του πρώτου βήματος της καριέρας της δολοφονείται. Αν το πάρουμε αλληγορικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και η κατάληξη των νέου πνεύματος στην Ελλάδα σήμερα.
Ζωγραφίζει επίσης με τη δική της ματιά  και με χιούμορ το προπατορικό αμάρτημα όπου αντί η Εύα να δίνει το  μήλο στον Αδάμ, ο Αδάμ δίνει στην Εύα μια μπανάνα, όσο τους παρακολουθεί  ένας πίθηκος στον ρόλο του πειρασμού, σύμβολο  της πραγματικής καταγωγής μας, αλλά και σύμβολο κατά την Αναγέννηση της πηγής όλων των «βρώμικων» ενστίκτων όπως η σεξουαλική-ζωώδης πράξη. Σε ιστορίες δύο εμπλεκομένων υπάρχουν πάντα 2 πλευρές και δυο αλήθειες, σύμφωνα με την καλλιτέχνιδα. Και αν η Εύα έδωσε την «αμαρτία» της γνώσης-του θανάτου -( το μήλο) στον Αδάμ, εκείνος αντίστοιχα έδωσε το «αμάρτημα» του έρωτα/σεξ ( η μπανάνα) στην Εύα!
Η ίδια λέει: «Αφορμή για να ξεκινήσω τον δεύτερο κύκλο της δουλειάς μου ήταν η δοκιμή καινούργιων υλικών και ο πειραματισμός συνθέσεων. Μελετώντας  έργα μεγάλων ζωγράφων με γνωστά θέματα όπως ο Αδάμ και η Εύα  ή η Οφηλία  θεώρησα ότι είναι καλή σπουδή να προσπαθήσω να τα αποδώσω με τη δική μου ματιά. Αν μη τι άλλο είναι μια γενναία πρόκληση! Παράλληλα με τον πρόσφατο μου ενθουσιασμό στην παλιά νουάρ λογοτεχνία ήταν αναπόφευκτο να πάρω ερεθίσματα και από εκεί.
Έτσι βγήκε η Μαύρη Ντάλια και το έργο «Candies». Βασικό  κριτήριο για την επιλογή της θεματολογίας μου, είναι να μπορεί να είναι ανοιχτό σε αλληγορίες  και να μπορώ να ταυτιστώ, και μάλλον γι ‘αυτό η γυναίκα κυριαρχεί στη δουλειά μου!»

Last modified: 03/08/2014