Ντιάνα Γιαννοπούλου: Να επιβιώσουμε εκφράζοντας τη χαρά και το φως της ζωής

Με εξασκημένη σχεδιαστική ικανότητα η αρχιτέκτονας Ντιάνα Γιαννοπούλου μας καλεί σε ένα εικαστικό ταξίδι στο Παρίσι της καθημερινότητας αποκαλύπτοντας στο θεατή την απτότητα και την αμεσότητα του καθημερινού και δημιουργώντας ένα χάρτη συναρτήσεων του φωτός και των γκρι αποχρώσεων που χαρακτηρίζουν την πόλη. Πρόκειται για μια ελεγεία της ζεστασιάς των γιορτινών ημερών, την έκφραση της νοσταλγίας της αισθητικής που μεγάλο μέρος των  σύγχρονων κοινωνιών τείνουν να θυσιάσουν στο βωμό της οικονομικής δυσχέρειας και της παραγκώνισης της πνευματικότητας. Μέσα από τα ίχνη των χοϊκών χρωμάτων και της θαλπωρής, η καλλιτέχνιδα προσκαλεί το θεατή στην παραμυθία μιας αλλοτινής αισθητικής καθώς και  των συναφών αξιών της, που παρά τις συνθήκες της εποχής μας, επιμένουν ακόμα να υπάρχουν, για όσους τις επιζητούν. Η Ντιάνα Γιαννοπούλου έρχεται να θυμίσει σε μια περίοδο που θέλουν να μας πείσουν ότι όλα είναι σκοτάδι πως υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή της αισθητικής  του φωτός και του ωραίου με την έννοια του  κάλλους.  Η έκθεση Με το βλέμμα του αρχιτέκτονα στην αθηναϊκή γκαλερί Αργώ μας προτείνει εικόνες ενός διαφορετικού Παρισιού από αυτό στο οποίο έχουμε μάθει να εστιάζουμε το βλέμμα μας.  Το Παρίσι της Ντιάνας Γιαννοπούλου δεν είναι αυτό των εντυπωσιακών καταστημάτων και των μεγάλων βουλεβάρτων. Η πόλη του φωτός αποκαλύπτεται μέσα από την αναπαράσταση των πιο μικρών γωνιών του, από δρομάκια και στενά χαμένα, μαγαζιά και καφέ με άρωμα μιας άλλης εποχής , ρετρό κατά πολλούς χαρακτηρισμένη.
Η γαλλική πρωτεύουσα  έχει πολλά  πρόσωπα: το κλασσικό Παρίσι, το σύγχρονο Παρίσι, το µποέµικο Παρίσι µε τα ιστορικά µνηµεία, τις εκλεπτυσμένες γεύσεις, τη φημισμένη παράδοση στη μόδα και την υψηλή ραπτική, τις λαµπερές βιτρίνες και την έντονη νυχτερινή ζωή. Παράλληλα, το Παρίσι ξεχωρίζει και για έναν ακόµα λόγο, για το φως, τα χρώματα και τη διαχρονικότητα που το χαρακτηρίζουν.
Στη δουλειά που η Ντιάνα Γιαννοπούλου παρουσιάζει μέσα από το βλέμμα του αρχιτέκτονα παρατηρούμε ότι επιμένει σε συγκεκριμένες γεωμετρικές δομές όπως είναι αυτή  του κύκλου.  Έτσι ο θεατής θα συναντήσει τόσο έργα τεσσάρων διαστάσεων όσο και σε κυκλική επιφάνεια, ενίοτε και εικαστικές μπάλες με αφορμή την περίοδο των εορτών. Η αναπαράσταση εικόνων εμπνευσμένες από τη γαλλική πρωτεύουσα κυριαρχεί χωρίς ωστόσο να μονοπωλεί το ενδιαφέρον της καλλιτέχνιδος. Εικόνες και από τις Ιταλικές πόλεις αλλά και το Λονδίνο αποτελούν μέρος της παρούσας έκθεσης.
«Στιγμιότυπα με το βλέμμα του Αρχιτέκτονα» είναι ο τίτλος της ατομικής σας έκθεση που λαμβάνει χώρα στη γκαλερί Αργώ. Μιλήστε μας λίγο για το θέμα της έκθεσης.
Η έκθεση αποτελεί κατά κύριο λόγο μια εικαστική βόλτα στο Παρίσι της καθημερινότητας. Στην πόλη του φωτός, μια πόλη που δημιουργήθηκε από αστούς και όχι από φεουδάρχες εκπροσώπους της στυγνής εξουσίας, μια πόλη που την χαρακτηρίζει η αρμονία και η ομοιομορφία όσον αφορά την αρχιτεκτονική της. Η πλειοψηφία των έργων της έκθεσης λοιπόν είναι παριζιάνικες εικόνες. Υπάρχουν ωστόσο και έργα που παρουσιάζουν εικόνες από την Ιταλία και το Λονδίνο. Η αναπαράσταση του Παρισιού εντούτοις κυριαρχεί. Όπως ανέφερα το Παρίσι που παρουσιάζω στα έργα μου είναι αυτό της καθημερινότητας στην πόλη. Θα δει λοιπόν ο θεατής εικόνες όπως είναι από το παλαιοπωλείο, το ζαχαροπλαστείο, μικρά φινετσάτα καφέ καθώς και από βιτρίνες μικρώνκαταστημάτων. Είχα την ευκαιρία να μαζέψω το υλικό αυτό όταν ο γιός μου βρέθηκε στο Παρίσι για σπουδές. Η διαμονή εκεί με ευνόησε να ανακαλύψω μια άλλη πλευρά του Παρισιού, πέρα από αυτή των μεγάλων γνωστών πολυκαταστημάτων και κέντρων διασκέδασης. Θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα θελκτική και εντυπωσιακή η αισθητική της πόλης αυτής. Ακόμα και στις πιο μικρές γωνιές, και στα πιο μικρά μαγαζιά συναντάει κανείς εικόνες με εικαστικό περιεχόμενο. Αυτές τις εικόνες προσπάθησα να τις μεταφέρω στον καμβά.
Το Παρίσι δεν είναι μόνο η πόλη του φωτός, έχει και γκρίζες μέρες που σου προκαλούν μια έντονη νοσταλγικότητα. Ξεχώρισα σε αυτή την πόλη το ότι βλέπεις τη ζωή των γύρω σου, τη ζωή συνεπώς της πόλης ως ζωντανό οργανισμό. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι στο  Παρίσι η ζωή δεν κρύβεται, τα σπίτια δεν έχουν κουρτίνες. Δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη της αποξένωσης ο φόβος της έκθεσης, της τόσο έντονης εσωστρεφούς ιδιωτικότητας.
Η έκθεση «Στιγμιοτυπα , με το βλεμμα του αρχιτεκτονα» επιλέχτηκε από την γκαλερί ΑΡΓΩ να παρουσιαστεί την περίοδο των Χριστουγέννων ίσως ταιριάζει στο κλίμα των ημερών. γιατί τα Χριστούγεννα για εμένα είναι μια γιορτή με χρώμα, φώτα, αγάπη, συγκέντρωση των ανθρώπων , μια γιορτή πολύ όμορφη, με ζεστασιά και  ιδιαίτερη αισθητική. Σήμερα βιώνουμε ένα δυνατό χτύπημα τόσο στην αισθητική όσο και στην ζεστασιά και την ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους, γίνονται εσωστρεφείς, πολλοί επιλέγουν να εστιάσουν στο χάσιμο της οικονομικής ευμάρειας και ξεχνούν πως το μεγαλύτερο ίσως πλήγμα είναι πως κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας. Η ζεστασιά αυτή των γιορτών λοιπόν στην οποία αναφέρομαι είναι στην ουσία μια αναφορά στον τρόπο που μεγαλώσαμε – τουλάχιστον οι μεγαλύτερες γενιές- και μας δόμησε ως ψυχές και προσωπικότητες.

Στις πρώτες σας ατομικές εκθέσεις είδαμε έργα στα οποία η αναπαράσταση της γυναίκας καθώς και του γυναικείου σώματος ήταν βασική επιλογή μέσα στα θέματα των πινάκων. Πώς εξηγείται αυτή η επιλογή; Θα θέλαμε να μας πείτε δύο λόγια  για τον ‘’εύγλωττα θηλυκό’’ κόσμο που παρουσιάσατε μέσα από τις πρώτες σας δουλειές.
Ανήκω στο γυναικείο φύλο. Στα πρώτα μου έργα είναι αλήθεια πως επιμένω περισσότερο  στο στοιχείο της θηλυκότητας. Ακόμα και με την απουσία της γυναικείας φιγούρας από το έργο, αυτή η θηλυκότητα εμφανίζεται μέσα από την κίνηση και τις αισθητικές επιλογές των χρωμάτων. Ίσως αυτό το στοιχείο να είναι που κάνει και το έργο θελκτικό. Η παρουσία και ταυτόχρονα η απουσία του ωραίου φύλου.
Στη δουλειά μου θα συναντήσει επίσης κανείς στοιχεία νοσταλγίας. Η εσωτερική οπτική  που έχω σαν άνθρωπος έρχεται να γίνει εικόνα. Αναφέρομαι στη νοσταλγία του σύγχρονου ανθρώπου προς όλα αυτά που έχει χάσει και στα οποία επιθυμεί να επιστρέψει. Νοσταλγία για τη χαμένη αισθητική με την ευρεία έννοια και στις αξίες και τα οράματα.

Ποιος είναι ο ρόλος του χρώματος στα έργα σας;
Τα χρώματα είναι η έκφραση της ποιότητας και της γεύσης της ζωής. Η ζωή πρέπει να είναι γευστική. Τα χρώματα σε ένα έργο τέχνης είναι αυτά της ψυχής του καλλιτέχνη. Είναι θα λέγαμε ένας τρόπος να αποδώσεις στον καμβά όσα ‘’βλέπεις‘’ με την εσωτερική σου όραση. Ερχόμαστε έτσι και πάλι στον τρόπο με τον οποίο βλέπει κανείς την πραγματικότητα. Πιστεύω πως είναι σημαντικό να μπορεί κάποιος να διαχειριστεί το χρώμα με τέτοιο τρόπο που να μην ερεθίζει μόνο την όραση. Το χρώμα εκφράζει την ζωή.
Στα έργα σας παρατηρεί κανείς την επανάληψη του κύκλου ως γεωμετρική δομή.  Μάλιστα, στην παρούσα έκθεση έχετε εντάξει και ένα μέρος με κάποιες εικαστικές χριστουγεννιάτικες μπάλες.
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως γεωμετρικά ο κύκλος είναι το πιο ολοκληρωμένο συμπαντικό σχήμα. Όσον αφορά τις μπάλες μου αρέσει η αίσθηση της αιώρησης, η δυνατότητα να ισορροπήσεις μέσα σε ένα ελεύθερο πεδίο. Ο κύκλος και η σφαίρα κατά συνέπεια αντιπροσωπεύει για εμένα την  κίνηση την ελευθερία και την ολοκλήρωση που δεν έχει αρχή και τέλος.

 «Μέσα από την εικαστική δημιουργία βιώνω το μεγαλείο της σιωπής, μαθαίνω την διαχείριση της εσωτερικής αταξίας και την μεταβολή της σε αρμονική δόνηση’’ αναφέρετε στο συνοδευτικό κείμενο της παρούσας ατομικής σας έκθεσης. Εν τέλει, τι πιστεύετε, η ζωγραφική είναι και ένας τρόπος σκέψης;
Ο ρόλος της τέχνης όσον αφορά τον καλλιτέχνη είναι μια υπέρβαση του εαυτού του και της πραγματικότητας όπως αυτός την βλέπεις. Είναι υποκειμενικό το εάν θα επιλέξεις να δεις μια φωτεινή ή μια σκοτεινή πραγματικότητα. Το σκοτάδι και το φως υπάρχουν σε όλες τις εκφράσεις της ζωής. Η διπολική τους σχέση χαρακτηρίζει τον ίδιο τον κόσμο. Αν δεν υπήρχε το ένα δεν θα υπήρχε ούτε το άλλο. Αυτό που έχει σημασία σε μια εικαστική δημιουργία είναι να εκφράσεις το δικό σου ζητούμενο στοχεύοντας στην αρμονία αλλά συγχρόνως και στη υπέρβαση. Όταν μιλάω για ‘’εσωτερική αταξία’’ αναφέρομαι σε κάτι που το έχουν όλοι βιώσει .
Η σιωπή πολλές φορές φλυαρεί περισσότερο από την ίδια την ομιλία. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι επικεντρώνεις σαν καλλιτέχνης την προσοχή στο να δώσεις τα χρώματα της ψυχής σου στον καμβά. Εκείνη δε τη στιγμή, δεν έχει σημασία τι συμβαίνει γύρω σου∙ είσαι εσύ, ο καμβάς και η εικόνα σου. Καλείσαι εκείνη την ώρα να διαχειριστείς το υλικό  και τις σκέψεις σου ώστε να προχωρήσεις στην διαδικασία της δημιουργίας. Μια διαδικασία που βιώνεται σαν ένα μαγικό ταξίδι, ένα διαλογισμό μεταξύ του υποκειμένου και της ψυχής του. Μαθαίνεις έτσι τον εαυτό σου και περνάς σε μια κατάσταση αρμονικής δόνησης. Το διακύβευμα  βρίσκεται στο εάν θα επιτύχει κανείς μια κατάσταση υψηλών δονήσεων και όχι χαμηλών. Αυτό θα κριθεί από τις επιλογές που θα κάνει ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Και βέβαια όλα αυτά πιστεύοντας και ελπίζοντας ότι το έργο θα βρει ανταπόκριση και θα δονήσει αντίστοιχα τον θεατή του.
Είναι μεγάλη ικανοποίηση για τον καλλιτέχνη όταν καταφέρνει να προκαλέσει δόνηση περάσει την αρμονία στο θεατή. Όταν καταφέρνει ο θεατής να βιώσει την λεπτοφυή αίσθηση της ζωής, όταν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της περιπέτειας που θα τον οδηγήσει εν τέλει να ξεφύγει από την πεζή θέαση της πραγματικότητας. Τέλος, είναι σημαντικό ένα έργο τέχνης να μπορεί να σε επαναφέρει στο τώρα, να σε οδηγεί με άλλα λόγια στη βίωση του γίγνεσθαι και του παρόντος σου.

Θεωρείτε πώς το κοινό έχει αναπτύξει επαρκώς το αισθητικό του κριτήριο για να κατανοεί την τέχνη και να αναγνωρίζει την αξία ενός έργου τέχνης;
Εγώ θα πω ότι όταν δείξεις κάτι με αισθητική στο κοινό τότε αυτό θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα του καλλιτέχνη μέσα από τη δουλειά του. Η τέχνη δεν είναι ελιτιστική υπόθεση , δεν απευθύνεται μόνο στον μυημένο θεατή. Αντιθέτως, πιστεύω μάλιστα πως κάτι που έχει μέσα του αλήθεια μπορεί να μιλήσει στον οποιοδήποτε. Δεν χρειάζεται να ψάχνει κανείς στη θέαση ενός έργου αυτό που λέει και η γνωστή ρήση ‘’τι θέλει να πει ο ποιητής’’. Την αλήθεια του έργου θα την αισθανθείς και θα την βρεις ως θεατής μέσα σου. Πρόκειται για την αισθητική ποιότητα που βγαίνει από την ψυχή του ίδιου του δημιουργού.
Είναι υποκειμενική καθαρά η αίσθησή μου , αλλά νομίζω πως η τέχνη πάσχει τα τελευταία χρόνια στον τομέα της αισθητικής.  Πρώτος πάσχοντας είναι η αισθητική καλλιέργεια που λαμβάνουν τόσο το κοινό όσο και οι προσωπικότητες σε δράση όπως είναι οι καλλιτέχνες. Νιώθω ότι έχουν γειώσει το συναισθηματικό τους κομμάτι. Στα πλαίσια της εικαστικής παρακμής και αποπροσανατολισμού που έχουμε βιώσει την τελευταία τριακονταετία σαφέστατα υπήρχαν και άνθρωποι που είχαν αλήθεια και πραγματικότητα να επικοινωνήσουν μέσα από το έργο τους. Μέσα στο ρεύμα της ασχήμιας και της εμπορικότητας, είδαμε κάποιους από αυτούς να ξεχωρίζουν και κάποιους άλλους όχι. Ωστόσο, μόνο όταν πονέσεις, πιεστείς και νιώσεις ότι απειλείσαι, θα ενεργοποιήσεις τους σωστούς μηχανισμούς επιβίωσης. Πρέπει ο σύγχρονος καλλιτέχνης να ανακινηθεί από την αδράνεια και την ψευδαίσθηση της ευημερίας για να γίνει ακόμη περισσότερο δημιουργικός.
Την ποιότητά μας μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε την άδεια να μας την αφαιρέσουν. Είναι στο χέρι μας αν θα επιτρέψουμε να γειωθεί ή όχι. Δεν εξαρτάται συνεπώς από τα υλικά αγαθά ( άρα και την κρίση που βιώνουμε) αλλά από τις επιλογές που θα κάνουμε.
Πρέπει να προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε στο διαχρονικό. Φτάνει το πυροτέχνημα. Σε μια εποχή που θέλουν να μας πείσουν ότι όλα είναι σκοτάδι μοιάζει η αισθητική  του φωτός και το κάλλος να τείνουν να περιοριστούν να μπορούν εκ νέου να αναδυθούν και όχι να εξαφανιστούν από την τέχνη.

Σε καιρούς κρίσης, η τέχνη  ξανάβρησκει, συνήθως, την πρωτογενή λειτουργία της, που ήταν να δράσει ως μορφοποιητική δύναμη της κοινωνίας. Στην Ελλάδα είχε δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια μια ακμαία αγορά τέχνης την οποία υποστήριζαν τόσο οι συλλέκτες όσο και πολλοί φιλότεχνοι που ανήκαν στη μεσαία τάξη. Η οικονομική κρίση έχει ωστόσο πλήξει σοβαρά αυτή την άνθηση. Η καλλιτεχνική δημιουργία επηρεάζεται πιστεύετε από το πλαίσιο της κρίσης;  Η κρίση παράγει τέχνη ή είναι αλαζονικό το να μιλάς για τέχνη όταν η κοινωνία βασανίζεται από το άγχος του βιοπορισμού;
Οι περίοδοι ακμής της τέχνης ανέκαθεν ακολουθούσαν τις περιόδους των μεγάλων κρίσεων. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Αναγέννηση μετά το βαθύ σκοτάδι των μεσαιωνικών χρόνων  και τα μοντέρνα κινήματα  που γεννήθηκαν μετά από τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Η τέχνη ακμάζει σε εποχές που ο άνθρωπος θέλει να βρει τη χαρά, την ποιότητα, το κάλλος. Η χαρά είναι άλλωστε και η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, κάτι που πρέπει να ξαναβρούμε σαν κοινωνία και σαν οντότητες. Σε κάθε περίοδο κρίσης γεννούνται έντονα συναισθήματα. Είναι επιλογή του καθενός εάν θα αφήσει στην άκρη τα συναισθήματα λύπης και θα αναδείξει από μέσα του τα συναισθήματα της χαράς. Σε αυτό έχει ευθύνη και ο καλλιτέχνης και μπορεί να συμβάλει με την ανάδειξη του φωτός και της ζεστασιάς που έχουμε χάσει μέσα από τα έργα που θα δημιουργήσει.
Ο καλλιτέχνης οφείλει να παίρνει στάση απέναντι στις καταστάσεις και στα σημεία των καιρών. Ακόμα και σε εποχές που η τέχνη παραγόταν κατά παραγγελία υπήρξαν καλλιτέχνες που έκαναν την ’’επανάστασή‘’ τους επιβάλλοντας την ανάγκη τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και ο Μιχαήλ Άγγελος οι αγιογραφίες του οποίου αποτελούν μια επανάσταση για την εποχή του.
Το εννοιολογικό στην τέχνη πρέπει να το βρει ο κάθε καλλιτέχνης μόνος του. Μέσα από έρευνα και συνεχή καλλιέργεια. Αν κάτι χαρακτηρίζει την εποχή μας είναι η έντονη ροπή προς την ημιμάθεια. Απομακρυνόμαστε έτσι και χάνουμε συνεπώς το πνευματικό. Έχουμε χάσει το μέτρο. Ο φακός μας εστιάζει στο «φαίνεσθαι» και σε αυτό που ονομάζουμε στη σύγχρονη εποχή ‘’image’’. Να φανείς. Σε ποιόν και γιατί; Αυτό θα πρέπει να είναι το βασικό εφαλτήριο ερώτημα για να προβληματιστούμε.
Ωστόσο, σε περιόδους κρίσης το σημαντικό είναι ότι δημιουργείται ένα έντονο ρεύμα δημιουργικότητας. Είναι σημαντικό να μην εστιάζουμε στα υλικά και οικονομικά βάσανα , που μόνο στο να χάσουμε εν τέλει την ψυχή μας μπορούν να μας οδηγήσουν, αλλά αντίθετα να επιχειρούμε μέσα από την τέχνη και αυτό  που κάνει ο καθένας να δοξάσουμε τη ζωή, να επιβιώσουμε εκφράζοντας τη χαρά και το φως της ζωής.

Ξεκινήσατε σπουδάζοντας αρχιτεκτονική. Είστε μέλος, μάλιστα, σήμερα της μελετητικής ομάδας Microteam Architecs.  Μιλήστε μας για το πέρασμα από την αρχιτεκτονική στη ζωγραφική.
Δεν θα έλεγα ότι πρόκειται για πέρασμα, αντίθετα, η ζωγραφική και η αρχιτεκτονική βρισκόναν ανέκαθεν σε διαλεκτική σχέση στη ζωή μου.  Το ένα συνδιαλέγεται και εξυπηρετεί  το άλλο. Πρόκειται για δύο παράλληλους δρόμους. Ο αρχιτέκτονας έχει σίγουρα διαφορετική ματιά από το ζωγράφο. Ξεκινάει όμως από το σχέδιο. Έχει θα έλεγα ιδιαίτερη σχεδιαστική πείρα. Το αρχιτεκτονικό πεδίο χαρακτηρίζεται από αυστηρότητα. Η αίσθηση του μέτρου έχει μείζονα σημασία για έναν αρχιτέκτονα.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου εστιάζουμε και προωθούμε την εξειδίκευση του ατόμου σε κάποιον τομέα. Ωστόσο, το σκεπτικό μου είναι πως δεν πρέπει κανείς να είναι μονόπλευρος και κλειστός στις επιλογές του. Είναι σημαντικό ο άνθρωπος να στοχεύει σε μια ευρύτερη καλλιέργεια της προσωπικότητάς του.
Είμαι υποστηρίχτρια του αναγεννησιακού homo universalis  ή διαφορετικά του καθολικού ανθρώπου. Είναι ο τύπος του ανθρώπου που για εμένα συμπυκνώνει τα σπουδαία ιδανικά’ την φιλοπεριέργεια, το ερευνητικό και κριτικό πνεύμα.

Τελικά, καλλιτέχνης γεννιέσαι ή γίνεσαι; Τι πιστεύετε;
Πάντοτε γεννιέσαι με κάποιο ταλέντο που μπορεί να το ανακαλύψεις αλλά μπορεί και όχι.  Εξαρτάται καταρχάς από το αν το θέλεις, έπειτα από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνεις , αν αυτό θα σου δώσει την κατάλληλη παιδεία και τέλος από το που θα καταλήξεις, εάν θα βρεθείς σε ένα περιβάλλον που θα έχεις τις απαραίτητες συνθήκες. Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με κάποιες ικανότητες. Το ταλέντο όσον αφορά την εικαστική δημιουργία θεωρώ ότι υπάρχει a priori. Υπάρχει μια ροπή, μια κλήση προς αυτή την κατεύθυνση. Τώρα το αν θα εκφραστεί ή όχι είναι μια άλλη ιστορία. Είναι ταυτόχρονα ζήτημα τύχης και επιλογής.

« Η διαλεκτική σχέση με την εικόνα, καλλιεργεί και την ικανότητα να δαμάζω την τόλμη  μου,  θέτοντας τα όρια  και  αποκαλύπτοντας  την αλήθεια μου. Επιτρέπει να είμαι η δημιουργός του εαυτού μου και να επιλέγω την πραγματικότητά μου. Η δημιουργία είναι η προστασία και το ειρηνικό μου  όπλο. Είναι η θρέψη της ίδιας της ζωής και η νίκη στη φθορά του χρόνου». Παραθέτω ένα ακόμη απόσπασμα από το κείμενο της έκθεσης. Ποια η σχέση της αλήθειας που αναζητάει ο θεατής σε ένα έργο τέχνης με την αλήθεια που ο δημιουργός αφήνει στο λευκό καμβά;
Αυτό που αποδίδεις στο έργο είναι η αλήθεια. Σε κάθε έργο τέχνης ο καλλιτέχνης καταθέτει ένα κομμάτι της ψυχής του. Εάν δεν υπάρχει ψυχή στο έργο δεν θα υπάρχει και αλήθεια. Ο νους είναι άλλο πράγμα. Εάν υπάρχει ψυχή και συνεπώς αλήθεια τότε το έργο θα χαρακτηρίζεται και από ποιότητα. Είναι σημαντικό για εμένα ο θεατής να μπορεί να δει την αλήθεια με τα εσωτερικά του μάτια. Να την νιώσει με άλλα λόγια και όχι απλά να την αντιληφθεί εγκεφαλικά. Ασφαλώς υπάρχουν και εκείνες οι περιπτώσεις που ο θεατής δεν θέλει και άρα δεν μπορεί να δει την αλήθεια.

Last modified: 19/02/2015