Νομίζω ότι δεν θα δω ποτέ ένα ποίημα υπέροχο σαν δέντρο…

Ποιητικές αναφορές σε επτά φωτογραφίες της ΕΙΡΗΝΗΣ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ…

«…Τα ποιήματα φτιάχνονται από ανόητους σαν εμένα,
Αλλά μόνο ο Θεός μπορεί να δημιουργήσει ένα δέντρο…»
Η ομορφιά και το μεγαλείο ενός δέντρου θα ξεπερνούν πάντα την ανθρώπινη φαντασία∙ γιατί «μόνο ο Θεός μπορεί να πλάσει ένα δένδρο!». Στο ποίημά του «Δένδρο», ο Τζόις Κίλμερ βλέπει την τέλεια αρμονία της Φύσης με το Δημιουργό της.
Τα φθινοπωρινά δένδρα της Ειρήνης Ευριπίδου όπως τα είδαμε στην πρόσφατη φωτογραφική της έκθεση «Maybe one day», ήταν μια σειρά από ποιήματα. Μ’ έναν συγκινητικό ρομαντισμό η νεαρή καλλιτέχνιδα άγγιξε το δένδρο τις στιγμές που γυμνό από φύλλα επικοινωνεί με το Θείο…
Ας περιηγηθούμε λοιπόν στα δένδρα της Ειρήνης μέσα από την ποίηση

Ο Θεός, το Δένδρο, κάποτε θα φανερωθεί
μ’ ένα κλαδί καινούργιο κι ανόμοιο με τα’ άλλα,
και θά ΄ναι καλοκαίρι κι ώριμος θα σκορπίσει
το θρό του γύρω…
…Ρίζα ο Θεός και καρποφόρησε.
Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου
και αναβλέψομεν
Ράινερ Μαρία Ρίλκε (1875 – 1926): «Δένδρο ο Θεός και το κλαρί του»
Μετάφ. Δημήτρης Οικονομίδης, 1978

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν` αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα-ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.
Το δικό μας δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν από δω οι ξυλοκόποι.
Μανώλης Αναγνωστάκης (1925 – 2005): «Ουρανός»,
Από τη συλλογή «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1941-1971», εκδ. Νεφέλη

Μιά συμφορά τυλίγεται στο δέντρο.
Όλοι οἱ ἀδικούμενοι δέντρα είναι
εάν το προτίμησαν αυτό, μονάχα ν᾿ αδικούνται.
Η συμφορά με γήινο χρώμα
τυλίγεται στο δέντρο.
Ὢ δύναμη τής ζωής
λιώσε τής συμφοράς το κεφάλι.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ (1926 -1990): «Το δέντρο των αγνοημάτων»

Αὐτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ᾿ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στόν ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Γιάννης Ρίτσος (1909 – 1990): Ρωμιοσύνη (1945 – 47)

Όμως εγώ ήμουν ένα δένδρο μέσα στο δάσος
Και κατανόησα πολλά καινούργια πράγματα
Που στο μυαλό μου πριν ήσαν παράλογα
Έζρα Πάουντ (1885 – 1972)

Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα στη νύχτα του Δεκέμβρη,
στη σκοτεινή, βαθιά δεντροστοιχία
μαζί πηγαίνουμε, μαζί και η μέρα θα μας έβρει,
ω ερημικά, θλιμμένα μου στοιχεία
Κώστας Καρυωτάκης (1896 -1928), «Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα…»
(Από τη συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες, 1927)

Ω δέντρα, που αργοσέρνετε την κορυφή στο χώμα,
που η μαύρη θλίψη σάς λυγάει ―αλλοίμονον― ακόμα,
σα νεκροθάφτες μοιάζετε που σκύβετε του κάκου
να θάψετε τη θλίψη σας στο βάθος ενός λάκκου
Φιλύρας Ρώμος (1898-1942), Δένδρα. (Εκδόσεις Γκοβόστη 1939)

*Ο τίτλος από το «Δένδρο» του Τζόις Κίλμερ (1886 – 1918).
Από το 1934 σε δάσος της Βόρειας Καρολίνας απαγορεύτηκε η υλοτομία και το δάσος πήρε το όνομα του ποιητή.