Άνθρωποι με κεφάλια ή σώμα ζώου, που άλλοτε κοιτούν κατάματα το θεατή και άλλοτε μοιάζουν χαμένοι μέσα στη φύση που τους περιβάλλει, είναι μερικά από τα θέματα του Νίκου Σίσκου. Πολλοί νέοι ζωγράφοι χρησιμοποιούν στα έργα τους ζωόμορφους ανθρώπους, όπως ο Θεόφιλος Κατσιπάνος, ο Γιώργος Καβούνης ή ο Λευτέρης Γιακουμάκης, ή ζώα που συνοδεύοντας τους ανθρώπους, τους χαρακτηρίζουν, όπως στην περίπτωση της Μαριάννας Κατσουλίδη ή της Ελένης Παυλοπούλου. Εκφράζουν άραγε έτσι τα ζωώδη μας ένστικτα; Θέλουν να μας δείξουν ότι συμφιλιωνόμαστε όλο και πιο πολύ με αυτά; Δεν υπάρχει πλέον διαχωρισμός ανάμεσα σε άνθρωπο και ζώο; Το ζώο εκφραζει τα συναισθήματά μας; Όλα είναι πιθανά.Τί γίνεται όμως στην περίπτωση του Νίκου Σίσκου;
Τί είναι καλό και τι κακό; μας κάνει να αναρωτηθούμε ο ζωγράφος. Με το έργο του με τίτλο Innocence, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την παιδική μας αθωότητα, την περίοδο που δεν έχουμε ακόμα επίγνωση των δυνάμεών μας: από εκεί και το κεφάλι λύκου, που έχει μεν άγρια ένστικτα, αλλά όταν είναι μικρός, δεν τα έχει συνειδητοποιήσει ακόμα. «Όταν μεγαλώνουμε αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τί είναι καλό και τι κακό», λέει ο ίδιος. Γι΄αυτό και το παιδί με σώμα φιδιού στο έργο του με τίτλο Moonchild.
Κάθε έργο του Νίκου Σίσκου διηγείται και από μια διαφορετική ιστορία. Κάθε εικόνα θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από παραμύθι, με όλες τις φιλοσοφικές προεκτάσεις του. Η πρώτη εντύπωση που έχουμε βλέποντας τα έργα του είναι ότι πρόκειται για ανθρωποκεντρική- παραστατική ζωγραφική με έντονα στοιχεία το συμβολισμό και το όνειρο. Με ακρυλικό σε καμβά, φτιάχνει το δικό του κόσμο όπου πρωταγωνιστεί το παιδί-άντρας. Προσέχοντας όμως καλύτερα, βρίσκουμε γνώριμα στοιχεία από τον ποπ σουρεαλισμό (Lowbrow art), αφού ο καλλιτέχνης έχει σαν στόχο του περισσότερο το μυαλό, τη σκέψη και το συναίσθημα, ενώ ταυτόχρονα διαθέτει και την αίσθηση του χιούμορ και μια κόμικ αισθητική. « Είναι γεγονός ότι νιώθω πολύ κοντά με καλλιτέχνες όπως οι Mark Ryden, Ron English και Tod Schorr», λέει ο ίδιος. Η παραμόρφωση, η μυστήρια προοπτική και αναλογίες, οι αινιγματικοί του κόσμοι, αλλά και η καταναλωτική κουλτούρα, μπαίνουν στη δουλειά του. «Δανείζομαι ηθοποιούς όπως ο Racel Crow ή ο Edward Norton και τους βάζω σε κόντρα ρόλους: τους κάνω πιο ντροπαλούς, τους αναπαριστώ στην παιδική τους μορφή».
Όταν φτιάχνει το έργο Virtual Reality, ο θεατής στέκεται μπροστά σε μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας: το πουλί, στο δεξί μέρος του πίνακα, στέλνει μηνύματα στο κεφάλι του ανθρώπου και η κατάσταση που ο άνθρωπος βιώνει είναι μόνο μέσα στο μυαλό του. Όσο για την πραγματικότητά του, είναι πιο υλιστική. «Η φαντασία του παιδιού μας οδηγεί σε υπερβατικές καταστάσεις», λεει ο Νίκος Σίσκος. « Όταν ήμασταν παιδιά, με ένα παιχνίδι- στη συγκεκριμένη περίπτωση με ένα αυτοκίνητο – , μπορούσαμε να πλάσουμε ολόκληρα σενάρια». Στο έργο με τίτλο Lost, ο ήρωάς του κρατάει ένα παιδικό πιστόλι για να προστατευτεί από την πολική αρκούδα, η οποία, όμως, τελικά, δεν μπορεί παρά να γίνει φίλη του. Πολύ κοντά σε αυτην τη λογική είναι και το έργο Safe from harm όπου άνθρωπος και λιοντάρι στέκονται φοβισμένοι: ο άνθρωπος προσπαθώντας να προστατευτεί από το λιοντάρι και το λιοντάρι από τον άνθρωπο.
Οι συμβολισμοί, το μυστήριο, το αίνιγμα και η σύγχρονη γραφή κυριαρχούν στη ζωγραφική του Νίκου Σίσκου. Πολλές ερμηνείες μπορούν να δωθούν και ο θεατής καλείται να τελειώσει αυτός τις ιστορίες του ζωγράφου. Άνθρωποι και ζώα ή ζωόμορφοι άνθρωποι (Manimals) εγκλωβίζονται στην παιδική ηλικία που είναι όμως ταυτόχρονα και μια διέξοδος. Και αυτή είναι και η πρόταση του ζωγράφου: Να ακούσουμε το παιδί που έχουμε μέσα μας και να μη σταματήσουμε να ονειρευόμαστε.
Last modified: 19/12/2017