Μια γνώμη για την έκθεση της ομάδας «ΝΙ»

Η Πινακοθήκη Βογιατζόγλου παρουσιάζει την έκθεση «ΝΙ όπως New Irrationalism» στην πρώτη συνάντηση της ομάδας ΝΙ με το κοινό, σε επιμέλεια του Χρίστου Χριστοφή. Η ομάδα δημιουργήθηκε πριν από τρία χρόνια ως εργαστήριο εικαστικών πειραματισμών και βρήκε στέγη στο Κτίριο 1 της Πινακοθήκης Βογιατζόγλου.
«Ο ΝΙ, όπως το «ν», το ομόηχό του αλγεβρικό σύμβολο της νιοστής δύναμης, προσδιορίζει τον καθένα, τον οποιονδήποτε, αλλά και όλους. Ο ΝΙ είναι πολλοί», γράφει ο Χρίστος Χριστοφής. Οι ίδιοι αυτοσαρκάζονται ως οι Ιππότες του Νiiiiiiii των Μόντι Πάιθονς και δηλώνουν: «Ξεβολευόμαστε. Λέμε ζωγραφικά άλλα από αυτά που ξέραμε ο καθένας μόνος του να λέει. Προσπαθούμε να μην είμαστε βαρετοί, να μην είμαστε μοναχικοί, να γελάμε».
Η έκθεση χωρίζεται σε δύο θεματικές ενότητες. Υπάρχουν έργα με πολιτικό σχολιασμό: ο Στάλιν με τον Χίτλερ συναντιούνται στον ίδιο καμβά κάτω από ένα παιχνίδι λέξεων που χρησιμοποιούσε ο ζωγράφος Μαγκρίτ ή, ακόμη, στίχοι του συγκροτήματος The Doors -από το περίφημο τραγούδι The End- βρίσκονται μαζί με παράδοξες εικόνες πλήθους σκηνών. Υπάρχουν, επίσης, έργα που αναφέρονται σε αριστουργήματα της ιστορίας της τέχνης: ο Γάμος των Αρνολφίνι του Γιαν Βαν Αικ, οι Δεσποινίδες των Τιμών του Βελάσκεθ, η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι αντιμετωπίζονται με φαντασία και χιούμορ. Η αυτοπροσωπογραφία του Βαν Γκογκ, για παράδειγμα, θέλει το κομμένο του αυτί να συνδέεται με καλώδιο σε μία πρίζα. Όλα τα έργα είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας και αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός που μας κάνει να τα παρατηρούμε με έντονο ενδιαφέρον. Παρ’ όλα αυτά η αντιμετώπιση κάποιων θεμάτων μοιάζει πολλές φορές «ρηχή» στην παραστατική με εξπρεσιονιστικά στοιχεία απόδοσή της. Κι ας αποτελεί το θέμα των έργων πόλο έλξης για τον θεατή: ο αστυνόμος ή ο πολιτικός, σαν μορφές εξουσίας, δεν είναι από μόνοι τους ένα ολόκληρο κεφάλαιο για σχολιασμό; Όσο για την επανεγγραφή, μέχρι πότε θα είναι τάση στην τέχνη; Ώρες – ώρες μοιάζει να χάνει τον λόγο ύπαρξής της. Δεν προτιμούμε να βλέπουμε προσωπικές ταυτότητες όταν υπάρχει πάντα ο εαυτός του καθενός για να μας εκπλήξει με την δική του ξεχωριστή άποψη;
Σίγουρα, η έκθεση της ομάδας ΝΙ, θέλει να μας παρουσιάσει έναν νέο τρόπο εικαστικής σκέψης που έχει να κάνει με την ομαδική καλλιτεχνική δουλειά και το κοινό όραμα. Όμως αυτό το κοινό όραμα στην εποχή μας πόσο ενδιαφέρει και κατά πόσο μπορεί να γίνει πραγματικότητα; Αναρωτιέμαι.

Last modified: 11/03/2018