Μελίνα Μωισιδέλη: Η ζωή μας έχει μεταφερθεί σε ψηφιακό επίπεδο

Γράφει η
Εύα Κέκου, Ιστορικός Τέχνης

Η συνέντευξή μας με τη Μελίνα Μωισιδέλη λαμβάνει χώρα εν μέσω μίας ιδιαίτερης συνθήκης, ενώ διάφορες χώρες σε παγκόσμιο επίπεδο τελούν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, συνθήκη εγκλεισμού και καραντίνας.

Μελίνα στο μυαλό μου έρχεται η δουλειά σου Antechamber and the Last Look μια δουλεια περισσότερο από ποτέ επίκαιρη σήμερα. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για αυτή τη παλιότερη δουλειά σου και τη σύνδεσή της με τη πραγματικότητα σήμερα.

Ξεκίνησε το 2005 ως πρότζεκτ Μάστερ στη Θεωρία και Πρακτική Σύγχρονης Πλαστικής Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης και όπου είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε ένα σεμινάριο με τον καλλιτέχνη Γιάννη Κουνέλλη που προσκλήθηκε από το πανεπιστήμιο. Ειναι μέρος των έργων με τίτλο Πρελούδιο και η Τελευταία Ματιά, που αποτελείται από σειρά πορτρέτων των χειρουργών και των νοσοκόμων. Η πρώτη λειτουργεί ως αλληγορία στο να προβληματιστούμε σχετικά με τις μορφές νομιμοποίησης του σύγχρονου κόσμου, τις δομές εξουσίας και τον τρόπο με τον οποίο το άτομο προσπαθεί να επιβιώσει. Στη δεύτερη, η νοσοκόμα χρησιμεύει ως μοντέλο και παρατηρητής ταυτόχρονα αντανακλώντας στα μάτια της την εικόνα ενός ανθρώπου που γίνεται το τελευταιο προσωπο που βλεπει. Η νοσοκόμα γίνεται μοντέλο και θεατής, είναι και η φυλακισμένη της αναπαράστασης του σώματός της που αντανακλάται και εξωτερικός θεατής του θεάματος του θανάτου, είναι εκεί για να πούμε την ιστορία μιας ύπαρξης και να παρατηρήσουμε την αιωνιότητα μιας ματιάς. Η ύπαρξή της είναι αυτός ο άγγελος που γίνεται το τελευταίο άτομο που μπορεί να δει, ο οποίος με τη σειρά του παρατηρεί την τελευταία εμφάνιση ενός οντος που ζει μια σπασμωδική, αγωνιώδη μάχη για έναν θάνατο που εμφανίζεται κοντά, και το αποκαλύπτει σε αυτό το πορτρέτο που πραγματοποιήθηκε στο στήριγμα ή κατώφλι μιας ζωής που θα σβήσει τη φύση της.

Επίσημο πορτρέτο No.2 – Λάδι σε καμβά, 130 εκ. x 150 εκ. 2005

Για σχεδόν ένα χρόνο η καθημερινή μας ζωή άρχισε να γεμίζει με εικόνες νοσοκόμων, χειρουργών, νοσοκομείων και φυσικά μάσκες. Αυτή η σειρά εργων μέσω των εικόνων των νοσοκόμων και των χειρουργών επιδιώκει να μας κάνει να προβληματιστούμε μεταφορικά για την έννοια της έμμεσης δύναμης που ασκείται επί του παρόντος σε εμάς από τις ιεραρχίες ισχύος των μέσων ενημέρωσης και πληροφόρησης, τους ηγέτες του τομέα της τεχνολογίας, και διαφήμισης, το μάρκετινγκ και η προπαγάνδα, των οποίων οι ιδέες, οι απόψεις, οι αποφάσεις ή το περιεχόμενο επηρεάζουν τις ιδέες μας, τις αποφάσεις μας ή τις καταναλωτικές μας συνήθειες. Επίσης σχετικά με τα πολιτικά φαινόμενα που αποδεικνύουν ότι δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει μια σταθερή πολιτική βάση ή μια συγκεκριμένη πρόταση, αρκεί να προσεγγισουν και να ερεθισουν τις επιθυμίες και τους φόβους των πολιτών και να τους οδηγησουν υπέρ ή κατά των συμφερόντων τους, ή, στην ηγεσία της εξουσίας που υπάρχει σε κάθε χώρα και του πεδίου των αποφάσεών τους, καθώς κάθε πολίτης έπρεπε να συμμορφώνεται με τους νόμους, τους κανονισμούς και τα υγειονομικά μέτρα που επιβάλλονται από τις αρχές, από τους λοιμωξιολόγους και από εκείνους στους οποίους έχει δοθεί η εξουσία να αποφασίζουν για εμας

Επίσημα πορτρέτα. Φωτογραφία των εγκαταστάσεων έξω άπο το μετρό Ομόνοια. Πρότζεκτ «Three walls on Wednesdays». 2012

Θα ήθελα να μας μιλήσεις επίσης για τη σειρά έργων σου Third Women. Η σειρά αυτή των έργων θέτει στο επίκεντρο τη Γυναίκα. Με ποιο τρόπο τα αιτήματα της Γυναίκας σήμερα (δε) διαφέρουν από τη Λατινική Αμερική μέχρι και τη Νότια Ευρώπη, ποιος δρόμος διεκδικήσεων και ποιοί είναι οι στόχοι και οι επιθυμίες της Γυναίκας σήμερα (σε κατάσταση εγκλεισμού και εγκλωβισμού) και στη πραγματική διάσταση της λέξης;

Αυτή η σειρά έργων ζωγραφικής ξεκίνησε παίρνοντας έννοιες από το έργο «Η τρίτη γυναίκα» του Γάλλου φιλόσοφου και κοινωνιολόγου, Gilles Lipovetsky, ενας από τους συγγραφείς που πιο πολύ με ενδιαφέρουν, όπου θέτει σε δίλλημα το κλασικό σεξιστικό μοντέλο και κατασκευάζει ένα νέο ιδανικό θηλυκό όπου η μετα-φεμινιστική γυναίκα προσδιορίζετε σαν αυτόνομη ύπαρξη, υπολογιστική και λογική, υπεύθυνη να αυτοπροβάλλεται, να αυτό -πειθαρχεί και να χτίζει την δική της ιδανική εικόνα. Από αυτήν την ιδέα παρήγαγα μια σειρά έργων που ξεκίνησαν το 2002 και τά οποία συνέχισα κατά διαστήματα. Αποτελείται από την εικονική αναπαράσταση των εικόνων όπου γυναίκες εγκλωβισμένες σε ημισφαίρια από πλεξιγκλάς όπου χρησιμοποιώ το γυναικείο σώμα ως πρωταγωνιστή και στη σχέση του με το περιβάλλον εξερευνώντας την κατάστασή του και στο να προβληματιστώ για την ταυτότητά τους στο σημερινό δυτικό κόσμο.
Μέσα από πρόσωπα και σώματα σε κίνηση που αντιστέκονται, σηκώνονται και επιβεβαιώνουν την δική τους ταυτότητα σε ένα χώρο που αντιπροσωπεύει έννοιες όπως ο εγκλεισμος ή ο περιορισμός, το έργο θέτει μια έννοια της αυτονομίας της καταναλωτικής κουλτούρας που επιβάλλεται από τη βιομηχανία της ομορφιάς, καθιερωμένοι αισθητικοί ρόλοι, όπως σώματα από το νυστέρι και το Photoshop, η οπτική κουλτούρα της εποχής των selfie ή της γρήγορης μόδας, την ανεξαρτησία μέσω της αντίστασης και αυτο-επιλογής ενόψει των επιβληθέντων προτύπων.

Επιστροφή στην προέλευση. Διαστάσεις 63 εκ. Διάμετρος Λάδι και ακρυλικό σε μεθακρυλικό, 2014

Το ενδιαφέρον μου για την καταγγελία της ανισότητας των φύλων υπήρχε από τότε που ήμουν έφηβη, όταν ξεκίνησα με την απόρριψη των διακρίσεων, της ανισότητας και της βίας κατά των γυναικών λόγω της προσωπικής μου εμπειρίας, καθώς μεγάλωσα σε ένα πλούσιο κοινωνικό ταξικό περιβάλλον με αξίες πάνω απ’ όλα Εβραιοχριστιανικές, όπου η επιρροή της θρησκείας δημιουργούσε ανισότητα, συχνά επιβεβαιωνόταν, «Εσύ ναι επειδή είσαι άνδρας, εσυ όχι επειδή είσαι γυναίκα». Αργότερα, ταξίδεψα και συνειδητοποίησα ότι η ανισότητα είναι χαμηλότερη στις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, μετα έμαθα για τις διακρίσεις λόγω φύλου που υπάρχουν στον ισλαμικό κόσμο, καθώς και στη Λατινική Αμερική. Από την εμπειρία ξεκίνησε το ενδιαφέρον μου για το παράπονο και την αντίσταση που εκφράστηκε μέσω της δουλειάς μου για να προβληματιστώ σχετικά με το ρόλο των γυναικών στην κοινωνία και στον σημερινό κόσμο. Στη Λατινική Αμερική υπάρχει μεγάλος αριθμός γυναικοκτωνίων και εξαφανίσεων γυναικών και κοριτσιών, περιοριστικών νόμων για τις αμβλώσεις, μισθολογικό χάσμα και έλλειψη ισότητας στην εργασία. Υπάρχουν πολλά ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν, κάποια παρόμοια στη νότια Ευρώπη, όπου οι γυναίκες ενώνουν τη φωνή για την παγκόσμια απαίτηση για ισότητα. Η μεγάλη πρόκληση συνεχίζει να είναι η βία, ο φόβος καταγγελίας των επιτιθέμενων και η κατάσταση της ευαλωτοτητας. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης της πανδημίας, όλοι έχουμε μάθει για τη βία που βασίζεται στο φύλο και που προκάλεσαν οι υποχρεωτικοί περιορισμοί τους οποίους έχουμε υποστεί, όπου οι γυναίκες έχουν κλειδωθεί σε μια σφαίρα και είναι περιορισμένες.

Παρουσία στην απουσία II. Λάδι σε καμβά. 50 εκ. x 60 εκ. 2008

Πώς θα σχολίαζες τη κατάσταση αυτή; Και με ποιο τρόπο θεωρείς ότι οι χειρισμοί πολιτικοι και κοινωνικοί είναι διαφορετικοί -εφόσον είναι από διαφορετικά μέρη του πλανήτη; Με ποιο τρόπο αντιμετωπίζεται η κρίση αυτή στο Μεξικό;

Απροσδόκητη, όπως για όλους, ήταν αυτή η εμπειρία να αρχίσει να ζει κανείς στη μέση μιας πανδημίας και σε καραντίνα, με περιορισμούς στην ελεύθερη κυκλοφορία έξω από το σπίτι. Στην αρχή, ήταν μια κατάσταση με άγνωστη κατεύθυνση, τώρα γίνεται καθημερινότητα, αλλά με την αβεβαιότητα του τέλους. Προσωπικά, η εμπειρία αυτή μου έδωσε χρόνο για διαλογισμό, ενδοσκόπηση και δημιουργικότητα, μου επέτρεψε να κάνω φιλοσοφικές σκέψεις για την ανθρώπινη κατάσταση, για τον υπαρξισμό και την έννοια του παράλογου, καθώς και για την αλληλεγγύη. Ξαναδιάβασα συγγραφείς όπως ο Albert Camus και ο Aldus Huxley. Αφού είδαμε τις αποκαλυπτικές εικόνες από τις πιο διάσημες πόλεις και λεωφόρους στον κόσμο εντελώς ερημικές, όλοι έπρεπε να προσαρμοστούμε σε αυτήν την κατάσταση, να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας, όπως τεχνολογιές για να προσαρμοστούμε σε μια νέα καθημερινή ζωή καταφεύγοντας στη δημιουργικότητα για να προχωρήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Επίσημο πορτρέτο No.1 – Λάδι σε καμβά, 130 εκ. x 150 εκ. 2005

Σε γενικές γραμμές, όλοι στον κόσμο πρέπει να μάθουμε από αυτήν την εμπειρία χωρίς να χάσουμε την προοπτική, γιατί πρέπει να γνωρίζουμε ότι στην ιστορία το απροσδόκητο συμβαίνει και θα συμβεί ξανά. Πιστεύαμε ότι ζούσαμε με την ιδέα ότι όλα ήταν σχετικά σταθερά. Η πανδημία μας έφερε ένα νέο πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπου κάθε ηγέτης κάθε χώρας το κατάφερε διαφορετικά ανάλογα με τις προτεραιότητές του.
Στην περίπτωση του Μεξικού, η σημερινή κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που ήταν στην εξουσία για δύο χρόνια και είναι η πρώτη φορά που κυβερνά ένα αριστερό εθνικιστικό και αντι-νεοφιλελεύθερο πολιτικό κόμμα, δεν έχει διαχειριστεί επαρκώς την κατάσταση αφού τα πολιτικά κριτήρια έχουν επικράτησε των επιστημόνων και αν υπήρχε κάτι περισσότερο ή ίσο με μια ανθρώπινη ζωή, ήταν η οικονομία. Επιπλέον, δεν υπάρχει αρκετή ιατρική υποδομή, με συνέπεια υψηλό ποσοστό θανάτων. Αρχικά, οι γιατροί της Κούβας έφτασαν για να βοηθήσουν, αλλά έμειναν μόνο για τρεις μήνες. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η άρνηση της ύπαρξης του ιού, η άγνοια, η συνείδηση και η στάση ότι τίποτα δεν θα συμβεί σε μένα. Γενικά, νομίζω ότι η παγκόσμια κοινωνία δεν έχει κάνει το καθήκον της, οι περιορισμοί έπρεπε να είναι υποχρεωτικοί λόγω έλλειψης πειθαρχίας και λόγω του εγωισμού του ανθρώπου, ανίκανος να θυσιάσει κάτι για το κοινό καλό.

Χωρίς τίτλο XΧI. Λάδι και ακρυλικό σε μεθακρυλικό. Διαστάσεις 63 εκ. Διάμετρος – 2013

Θα ήθελα να αναφερθείς στο πρότζεκτ Presence in Absence. Με ποιο τρόπο η διαπολιτισμική μέθεξη επιτυγχάνεται στη τέχνη; Ποια ή έννοια της ανταλλαγής και του μοιράσματος, της επικοινωνίας που θέλεις να μεταφέρεις μέσα από το πρότζεκτ αυτό;

Οι δυνατότητες που προσφέρει η τέχνη ως διαπολιτισμικό εργαλείο είναι πολλές, καθώς επιτρέπει την ανταλλαγή μεταξύ πολιτισμών μέσω καλλιτεχνικής έκφρασης και αισθητικών αξιών, με σεβασμό των διαφορών, μετάδοση εμπειριών και εξάλειψη της πεποίθησης ότι υπάρχει μια ανυπέρβλητη απόσταση μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών. Μας φέρνει πιο κοντά στη γνώση μέσω της διαίσθησης, της συναισθηματικής έκφρασης και της αισθητικής εμπειρίας, διευρύνοντας τις αντιλήψεις, αμφισβητώντας την πραγματικότητα και το καθιερωμένο σύστημα αξιών. Πιστεύω ότι η διαπολιτισμική κοινωνία στην τέχνη επιτυγχάνεται μέσω εμπειριών, παραγωγών ή καλλιτεχνικών εκφράσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτιστικών ομάδων που αντανακλούν, εκτιμούν κάθε ταυτότητα και δημιουργούν έναν διάλογο μεταξύ τους, των οποίων οι συνεισφορές οδηγούν στη συνύπαρξη και τον αμοιβαίο εμπλουτισμό προκειμένου να επιτευχθεί ένωση ή μια ανταλλαγή.
Αυτό το πρόγραμμα παραθύρων ζωγραφικής δημιουργίας από την αντιπροσώπευση των εργασιών μεξικάνικων και ελληνικών πιάτων με τροφή ήδη φαγωμένη, και έχει πραγματοποιηθεί μέσα από φωτογραφίες ή από εκδηλώσεις πού έχουν σερβιριστεί και οι δύο τύποι φαγητού, όπου συνδυαζόμενοι παραπέμπουν εκτός του πραγματικού τους περιεχομένου, δημιουργώντας υβριδικές σκηνές στις οποίες οι διαφορετικές ταυτότητες, είτε είναι πραγματικές είτε παράλογες, συνυπάρχουν με την ιδέα να απεικονίσουν την συνύπαρξη των διαφορετικών πολιτισμών και των στοιχείων πού σχηματίζουν την δημιουργία της ταυτότητάς μας.
Κάθε γαστρονομία είναι πολιτιστικό σύμβολο μίας πόλης και σε αυτήν την περίπτωση, θυμίζει την ταυτότητά μου πού διαμορφώνεται από δυο εθνικότητες, την ελληνική και την Μεξικανική, προσκαλώντας κάποιον να φανταστεί ένα κόσμο στον οποίο οι προκαταλήψεις εξαφανίζονται και ξεθολώνουν τα σύνορα μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων του κέντρου και της περιφέρειας.

Χωρίς τίτλο XΧ. Λάδι και ακρυλικό σε μεθακρυλικό. Διαστάσεις 43 εκ. Διάμετρος, 2019

Ποια είναι η εμπειρία σου από τη καλλιτεχνική και πολιτιστική ζωή στην Αθήνα;

Γεννήθηκα στο Μεξικό , σε μια πόλη που ονομάζεται Querétaro, η οποία ανήκει στην πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας χάρη στο γεγονός ότι η πόλη κατάφερε να διατηρήσει την παραδοσιακή διάταξη των ισπανικών πόλεων μαζί με εκείνες των γηγενών γειτονιών και η οποία χαρακτηρίζεται από τις πολυάριθμες αστικές με θρησκευτικά μπαρόκ μνημεία του 17ου και του 18ου αιώνα. Οι παππούδες μου από την πλευρά του πατερά μου Έλληνες μετανάστες που ήρθαν να ζήσουν σε αυτήν την πόλη, είχαν γεννηθεί στην πόλη της Περγάμου, αλλά αφού εκδιωχθηκαν από τη Μικρά Ασία, έζησαν στην Μυτιλήνη και στην Αθήνα. Έτσι ο συγκρητισμός της προέλευσής μου επηρέασε την εμφάνιση του ενδιαφέροντός μου για την τέχνη και τον πολιτισμό από τότε που ήμουν μικρή και τον θαυμασμό μου για τον ελληνισμό. Είχα επισκεφθεί την Ελλάδα κάποια καλοκαίρια, αλλά όταν παρακολούθησα τις αθλητικές εκδηλώσεις των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 άρχισα να ασχολούμαι με την αθηναϊκή ζωή παρακολουθώντας τις πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που λάμβαναν χώρα στην πόλη παράλληλα με τις αθλητικές εκδηλώσεις. Από εκεί ξεκίνησε η εμπειρία μου και συνέβαλε έτσι ώστε το 2008 αποφάσισα να ζήσω στην Αθήνα μόνο για έξι μήνες με σκοπό να είμαι κοντά στις ρίζες μου και να εκτελέσω κάποια έργα. Είχα ζήσει στο Μεξικό, την Ιταλία, την Ισπανία και την Αργεντινή, αλλά στην Αθήνα ένιωσα διαφορετικά, η καθοριστική γεωγραφική της θέση, η καθολική συμβολή της και ο θησαυρός που η πόλη είναι για μένα, επηρέασαν τη δημιουργία των έργων μου. Άρχισα λοιπόν να συμμετέχω σε διαφορετικές ομαδικές εκθέσεις και έκανα κάποιες ατομικές σε μέρη όπως το Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, το Πολιτιστικό Κέντρο Πάρκο Ελευθερίας, το Πολιτιστικό Κέντρο Kαστέλλας , στην Tεχνοπολη, το Πολιτιστικό Κέντρο Webster Athens και σε ορισμένες γκαλερί. Οργάνωσα επίσης πολιτιστικά και καλλιτεχνικά έργα με την υποστήριξη ή τη συνεργασία της Πρεσβείας του Μεξικού και του Balam Collective.

Παρουσία στην απουσία IV. Mix media σε καμβά. 60 εκ. x 100 εκ. 2009

Πώς είναι η πολιτιστική, καλλιτεχνική ζωή στο Μεξικό και με ποιο τρόπο θεωρείς ότι το κοινό είναι διαφορετικό; O τρόπος οργάνωσης της πολιτισμικής ζωής, αλλά και η υποστήριξη των καλλιτεχνών από το κράτος και τα δίκτυα που δημιουργούν;

Ο πολιτισμός της χώρας αποτελείται από διαφορετικές ταυτότητες. Είναι η χώρα των επτά αρχαίων προ-Κολομβιανών πολιτισμών όπως οι Olmec, οι Teotihuacan, οι Maya, οι Zapotec, οι Toltec και οι Αυτοκρατορίες των Αζτέκων, των οποίων τα υπολείμματα συνυπάρχουν σήμερα με τον πολιτιστικό συγκρητισμό ως αποτέλεσμα του μείγματος αυτοχθόνων και προ- Ισπανικών παραδόσεων, της ισπανικής και καθολικής επιρροής που έφτασαν με τον αποικισμό και τις τελευταίες δεκαετίες, με την επιρροή της γειτονικής βόρειας χώρας Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό οδηγεί στη γοητευτική χώρα με έντονο αποτύπωμα από την προ-ισπανική αποικιακή και μοντέρνα τέχνη. Η πολιτιστική και καλλιτεχνική ζωή σήμερα οργανώνεται με παρόμοιο τρόπο με εκείνη των πόλεων της Ευρώπης, με τη διαφορά ότι υπάρχει μια πολύ έντονη διαίρεση των κοινωνικών τάξεων, ακόμα αναλφαβητισμός και υπανάπτυξη, σίγουρα κάνει το κοινό διαφορετικό από το ελληνικό κοινό, που είναι πιο απαιτητικό όσον αφορά την ποιότητα και το περιεχόμενο ενός συγκεκριμένου καλλιτεχνικού ή πολιτιστικού προϊόντος. Στο Μεξικό υπάρχει οικονομική υποστήριξη για δημιουργούς μέσω κονδυλίων που χορηγούνται από κυβερνητικά ιδρύματα όπως το Εθνικό Ταμείο Πολιτισμού και Τεχνών. Η υποστήριξη και η πολιτιστική προώθηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας υπάρχει μέσω θεμελίων που προέρχονται από περιουσίες που δημιουργούνται από μεγάλες εταιρείες ή χρηματοοικονομικούς ομίλους, όπως το Ίδρυμα Jumex ή το Ίδρυμα Carlos Slim.

Επίσημα πορτρέτα. Φωτογραφία των εγκαταστάσεων έξω άπο το μετρό Ευαγγελισμός. Πρότζεκτ «Three walls on Wednesdays». 2012

Σε γνώρισα κάποια χρόνια πριν σε ένα πρότζεκτ που πραγματοποιούνταν στην Αθήνα σε διάφορες γειτονιές και σημεία τις πόλης που σκοπό είχε να εκθέσει δουλειά καλλιτεχνών σε μαγαζιά της Αθηναϊκής πρωτεύουσας. Θα ήθελα να μου πεις πως είχες βιώσει την εμπειρία σου αυτή τότε, την επαφή σου με το αθηναϊκό κοινό, τη διάδραση μαζί του και κυρίως τις εντυπώσεις σου από την Αθήνα ως νεοεισερχομενη τότε στην ελληνική/ αθηναϊκή ζωή και με ποιο τρόπο με τα χρόνια έχει μεταβληθεί η σχέση σου με τη πόλη της Αθήνας, η γνώμη σου γι αυτή κλπ.

Ήταν πολύ ενδιαφέροντα έργα και η παρουσίασή τους ήταν μια πλουσια εμπειρία, καθώς σχετίζονται κυρίως με την αστική τέχνη. Τα έργα ήταν μετά από πρόσκληση της Μεξικανο-Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας Blanka Amezkua και υπήρχαν τρία. Ο πρώτος ονομάστηκε 3/3/3 … τρεις τοίχοι την Τετάρτη … και η συμμετοχή μου ονομασθηκε «Επίσημα Πορτραίτα». Η προταση αυτή αποτελείτε από μερος των έργων μου με τίτλο Πρελούδιο οπου αναφέρθηκα παραπάνω, από την ποικιλία πορτραίτων χειρουργών και νοσοκόμων. Στα τρία τείχη παραβάν τοποθετήθηκαν πολλαπλά αντίγραφα-αφίσες, και ένα φορείο στο δρόμο, στο οποίο να μπορούν να καθήσουν οι περαστικοί, αναπαριστώντας έτσι ένα δωμάτιο νοσοκομείου εκθέτοντας δημόσια κάτι το ιδιωτικό.
Αυτά τα παραβάν τοποθετήθηκαν μια μέρα έξω από το μετρό Ευαγγελισμός, δίπλα στο νοσοκομείο και μια άλλη ημέρα στην έξοδο του μετρό Ομόνοια. Και οι δύο μέρες ηταν πλουσιες σε εμπειρίες κατά τη στιγμή της αλληλεπίδρασης του περαστικού με το έργο τέχνης, ενδιαφέρθηκαν, σταμάτησαν, ζήτησαν αναφορές και ξαπλώσαν στο φορείο, αλλά ο πιο πολλαπλος και συμμετοχικός θεατής ήταν στην Ομόνοια. Στο δεύτερο και τρίτο συμμετείχα με την παρουσίαση των έργων μου από τη σειρά La Tercer Mujer που ανέφερα νωρίτερα. Το ένα είχε τον τίτλο 8 έως 8: State of Creative Emergency και ήταν μια πρόσκληση για τους καλλιτέχνες να δημιουργήσουν ένα έργο και να το εκτελέσουν σε δημόσιο χώρο, ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή του κοινού για 12 συνεχόμενες ώρες. Είχε τον τίτλο Ambelostudio και έλαβε χώρα στην πλατεία Αμπελοκήπων, αναμεσα στις πολυσύχναστες λεωφόρους Αλεξάνδρας και Κηφισίας, όπου εμφανίστηκε. Αυτό το μέρος επιλέχθηκε για να πραγματοποιηθεί μια εικαστική παρέμβαση η οποία μεταφέρει το στούντιο του καλλιτέχνη σε έναν δημόσιο χώρο για να συνυπάρξει σε ένα φυσικό περιβάλλον, και προσκαλεί τους θεατές να αλληλεπιδράσουν και να συζητήσουν με τους συμμετέχοντες, για τη σχέση που υπήρχε ιστορικά ανάμεσα στην τέχνη και την φύση παρακινώντας στην ενατένιση και απόλαυση αυτών τών μικρών φυσικών χώρων πού βρίσκονται στήν μέση των πόλεων από που οι περαστικοί περιστασιακά περνούν.

Επίσημο πορτρέτο No.3 – Λάδι σε καμβά, 130 εκ. x 150 εκ. 2005

Το τρίτο ήταν 12 καλλιτέχνες | 12 κουρεία | Αθήνα, που θέλουν να πιστέψουν και να προσκαλέσουν τον θεατή με έναν καινοτόμο και έξυπνο τρόπο να προβάλλουν τη σύγχρονη καλλιτεχνική ομιλία τους που εκτίθεται στον προκλητικό χώρο ενός κουρείου σε μια καθημερινή, ανεξάρτητη τοποθεσία σε γκαλερί, μουσεία ή πολιτιστικά κέντρα. Η συμμετοχή μου ήταν στο Το Μαγικό Καπέλλο κομμωτήριο στην Εξάρχεια και ήταν πολύ ενδιαφέρον να βγάλω το έργο τέχνης από το συνηθισμένο περιβάλλον του και αυτό ήταν ακριβώς κάτι που προσελκύει περισσότερο τον θεατή. Κάθε μέρα αποκτώ περισσότερη εμπειρία, μου αρέσει να κυκλοφορω γύρω από την πόλη και να παρακολουθώ προσωρινές εκθέσεις σε μουσεία, να επισκέπτομαι μόνιμες συλλογές, γκαλερί τέχνης και κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως το Φεστιβάλ της Αθήνας και η Επίδαυρος. Νομίζω ότι αυτό που άλλαξε τη σχέση μου με την ελληνική ζωή και τους πολίτες ήταν η γλώσσα, η οποία στην αρχή ήταν ένα εμπόδιο, αν και καταλαβαινα καποιες λεξεις γιατι είχα μελετήσει την γλωσσα στην Ελληνική Κοινότητα του Μεξικού και στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Όταν με ρωτουσαν την γνώμη μου σε μια συζήτηση για ένα συγκεκριμένο θέμα, με περιοριζε το να μην έχω το απαραίτητο λεξιλόγιο για να εκφράσω τον εαυτό μου όπως ήθελα. Επίσης όσο περισσότερο μαθαίνω τη γλώσσα, τόσο περισσότερο προσαρμόζομαι στην ελληνική νοοτροπία. Γενικά, το αθηναϊκό κοινό έξελαβε θετικά τη δουλειά μου, έδειξαν ενδιαφέρον για αυτό, ειδικά στη σειρά The Third Woman και στην καριέρα μου. Σε κάθε ατομική ή ομαδική έκθεση η εμπειρία μου συμπληρώνεται, παρά το γεγονός ότι έφτασα στη χώρα σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης και η εργασία στον τομέα των τεχνών και του πολιτισμού είναι δύσκολη λόγω της χαμηλής κατανάλωσής της, εντουτοις δεν θεωρώ την κρίση λόγο για τη διακοπή ή τη μείωση της πολιτιστικής δραστηριότητας. Κάτι που έχει τραβήξει την προσοχή μου στην Αθήνα είναι ότι πολλές από τις εκθέσεις σύγχρονης τέχνης καθιερωμένων καλλιτεχνών που είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις ή στην Πόλη του Μεξικού δεν παρουσιάζονται, αν και θεωρώ βασικο και θεμελιώδες το ότι η πόλη έχει φιλοξενήσει το Documenta 14.

Θα ήθελα να μας μιλήσεις για τους στόχους και τις επιθυμίες σου προσωπικά και επαγγελματικά αλλά και τους φόβους και τις ανησυχίες σου -εφόσον θέλεις να τις μοιραστείς μαζί μας.

Στόχος μου είναι να συνεχίσω να εκθέτω τα έργα μου στην Ελλαδα και στο Μεξικό. Όσο για τη δημιουργία, δεν μου αρέσει να μενω στασιμη για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ίδιο στυλ ή στην ίδια σειρά. Η δημιουργικότητα είναι άπειρη και προτιμώ συνεχώς να εξερευνώ νέες ιδέες και νέες τεχνικές πλαστικής έκφρασης. Κάτι που σχολιάζω πάντα στις συνεντεύξεις είναι η σημασία της προώθησης της αξίας του πολιτισμού και της τέχνης σε εκπαιδευτικά προγράμματα σε σχολεία από μικρή ηλικία, καθώς και στην εκπαίδευση που πραγματοποιείται στο σπίτι. Ανυπομονώ για την ταχεία ανάκαμψη της προσωπικής πολιτιστικής ζωής, καθώς τα αυστηρά υγειονομικά μέτρα μας οδήγησαν όλους σε μια ψηφιακή εποχή, η ζωή μας έχει μεταφερθεί σε ψηφιακό επίπεδο και αυτή είναι προς το παρων η νέα μας πραγματικότητα. Όλοι εμείς οι εμπλεκόμενοι έπρεπε να προσαρμοστούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις συνθήκες για την εκτέλεση των έργων μας. Αν και μας προσφέρει πολλές εναλλακτικές λύσεις, θέλω να μην είναι περιορισμένη, καθώς θεωρώ απαραίτητη την άμεση επαφή του θεατη με το έργο τέχνης και τον άμεσο διάλογο με το συμμετέχον κοινό. Τέλος, αυτό το 2021 είναι μια χρονιά εορτασμών για το Μεξικό και την Ελλάδα, καθώς γιορτάζουμε τα διακοσια χρόνια της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία,οπως επισης και τα διακοσια χρονια της ανεξαρτησιας του Μεξικού κατά της ισπανικης κατοχης και θυμόμαστε επίσης τα 500 χρόνια μετά την πτώση του Tenochtitlán, που έθεσε τέλος στην πανίσχυρη Αζτέκικη Αυτοκρατορία, για τον λόγο αυτό, θέλω να ασχοληθώ με κάποιο πολιτιστικό έργο που σχετίζεται με αυτό.