Ας ενωθούν οι φωνές να επουλώσουν τα ράμματα των σφραγισμένων έως τώρα χειλιών…                                                                    

Όσο βαθύτερο το τραύμα τόσο περισσότερος και ο απαιτούμενος χρόνος για  την επούλωσή του.
Και αν ο καθ’ ένας μας έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να μπορέσει μια φωνή να βρει έδαφος να απλωθεί να μαλακώσει ο πόνος; Η σιωπή ρημάζει τη σκέψη την απομονώνει την κατακερματίζει. Καθιστά το άτομο μετέωρο και αποκομμένο από το σύνολο καταδικασμένο να υπομένει συνθήκες συχνά απάνθρωπες.

Η κατάχρηση εξουσίας και η βία αποτελούν μελανό σημείο της ανθρώπινης φύσης και δεν χάνουν ευκαιρία να υψώσουν ανάστημα, ιδίως σε όσους αψηφούν τις νόρμες, δίνοντας υπόσταση σε κάθε μορφή κοινωνικής ανισότητας στερώντας δικαιώματα αυτονόητα και ελευθερίες που δεν οφείλουν να αμφισβητούνται.

Οι έμφυλες σχέσεις εξουσίας που οργανώνει και αναπαράγει η πατριαρχία σε πολλά επίπεδα αποτελούν έναν ακόμη κρίκο μιας αλυσίδας που πρέπει να σπάσει προκειμένου να είμαστε σε θέση (και όχι από θέση) να σκεφτόμαστε και να δρούμε με σεβασμό. Ο αγώνας θα ανοίξει τον δρόμο. Η αλληλεγγύη θα μας δείξει τον τρόπο.

Ας ενωθούν οι φωνές να επουλώσουν τα ράμματα των σφραγισμένων έως τώρα χειλιών που δεν τόλμησαν και να αναλάβουν την ευθύνη εκείνοι που τόλμησαν.

Ας ξαναθυμηθούμε την έννοια του συλλογικού και του συνόλου, αυτό που περικλείει μέσα του και το προσωπικό και που είναι ικανό να φροντίσει την κάθε ιστορία ξεχωριστά.

Ας ανακαλύψουμε τον Άνθρωπο εκ νέου, ας τον τραβήξουμε από το σκοτάδι της σπηλιάς και ας του μάθουμε να μην φοβάται τη φωτιά.

Ας δούμε την Τέχνη ξανά σαν την ίδια την κατάφαση στη ζωή γιατί αυτό είναι και κανείς δεν είναι ικανός να της το στερήσει.

Να σπάσουν επιτέλους τα ταμπού και τα στερεότυπα

Να ξυπνήσουν οι θεσμοί

Να ανοίξουνε τα στόματα

Να ευαισθητοποιηθούν τα αυτιά

Να δυναμώσουν οι ψυχές

Οι γροθιές να ενωθούν.

Κανένας Καμία Μόνη.

«Σοβεί εντός όλων μας ο νότος για το άγριο∙ ελάχιστα είναι τα αντίδοτα του που έχει καταφέρει να μας επιβάλλει ο πολιτισμός. Μάθαμε να νιώθουμε ντροπή γι’ αυτή την πονετική λαχτάρα, αφήναμε τα μαλλιά μας μακριά για να κρύβουμε τα συναισθήματά μας. Αλλά η σκιά της Άγριας Γυναίκας μας ακολουθεί, παραμονεύει μέρα νύχτα, πάντα. Όπου και  αν είμαστε η σκιά που καλπάζει πίσω μας είναι τετράποδη, αυτό είναι σίγουρο».

                                                                                 Clarissa Pinkola Estes, Τσεγιέν, Ουαϊόμινγκ 
                                                                    (πρόλογος από τις «Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους»)                                                                                                                                

Last modified: 25/02/2021