«Μαγεία και Απομάγευση» μια προσέγγιση στην έκθεση της Ήρας Παπαποστόλου

Ατμόσφαιρα τελετουργίας ήταν αυτή που σημάδεψε και χαρακτήρισε την έκθεση «Μαγεία και Απομάγευση» που παρουσίασε η Ήρα Παπαποστόλου και στην οποία μετείχαν δώδεκα καλλιτέχνες – εικαστικοί.Η αίθουσα Κένεντι της ελληνοαμερικανικής ένωσης φιλοξένησε και ανέδειξε την ξεχωριστή όσο και πρωτότυπη οπτική τής έκθεσης.

Η αίθουσα χωρίς φωτισμό, με μόνο το φως που διαχεόταν από τα πάμπολλα μικρά σπότ που περιέβαλλαν τα έργα δημιουργώντας την αίσθηση της οθόνης ή του οσπίσθιου φωτισμού. Η επιλογή προβολής των έργων παρέπεμπε σε κινηματογραφική τεχνική, αισθητική και άποψη.Τα δώδεκα έργα για το θεατή έμοιαζαν να εναλλάσσονται ως δώδεκα κινηματογραφικά καρέ. Ήταν μια ευρηματική προσέγγιση που εξυπηρέτησε εντυπωσιακά την πρόθεση και το σχεδιασμό της επιμελήτριας.
Η σκοτεινή αίθουσα με τα «φωτεινά» έργα στους τοίχους έδινε αφορμές για συνειρμούς. Οι υπόγειες αίθουσες στις Πυραμίδες των Φαραώ, οι σπηλιές με τις τοιχογραφίες, οι σκοτεινοί και μυστηριώδεις ναοί, όλοι αυτοί οι χώροι έχουν καταγραφεί ως χώροι τελετουργικοί, ως χώροι μαγείας. Η εμπειρία της τέχνης ήταν εμπειρία τελετουργικού. Στους ατέρμονους διαδρόμους των Πυραμίδων οι Φαραώ και οι συνοδοί τους μόνο με αναμμένες δάδες μπορούσαν να δουν το διάκοσμο, όπως και οι προϊστορικοί άνθρωποι τις φιγούρες στις σπηλιές∙ με αναμμένα κεριά έπαιρναν ζωή οι στους ναούς και τις εκκλησιές. Η «ζωή» του έργου διαρκούσε για όσο το φώτιζε η δάδα και το κερί. Είναι μια υποβλητικότητα που τη συναντήσαμε στην έκθεση «Μαγεία και Απομάγευση».
Ο τρόπος που βλέπουμε ή βιώνουμε τα πράγματα επηρεάζεται από το τι γνωρίζουμε ή πιστεύουμε και ενίοτε αναζητούμε.Το να κοιτάμε είναι μια πράξη επιλογής. Όμως μπαίνοντας σ’ ένα περιβάλλον όπως δημιουργήθηκε στην έκθεση, είχες την αίσθηση ότι η έλλειψη βασικού φωτισμού σε καθοδηγούσε σαν παιχνίδι από έργο σε έργο. Χωρίς βέβαια να μας στερεί την αντίληψη ή την αποτίμηση των έργων καθώς εξαρτάται από μας ο τρόπος που «βλέπουμε».
Δεν μπαίνουμε στον πειρασμό να κρίνουμε τα δώδεκα έργα καθώς η επιμελήτρια τα επέλεξε βάσει του δικού της concept. Άλλωστε είναι δημιουργοί που ξεχωρίζουν για την ποιότητα της δουλειάς τους.
Η διαφοροποίηση (ανομοιογένεια θα λέγαμε) των έργων σε φόρμες, τεχνοτροπία και θεματογραφία ήταν επιλογή. Ήταν μια έκθεση σπασμένη σε κομμάτια όπως κομμάτια είναι και η ζωή μας! Όπως λειτουργεί μια σύγχρονη κοινωνία. Βγαίνοντας από το κτίριο της οδού Μασσαλίας βρισκόσουν ακριβώς σ’ αυτή την πολυπρόσωπη, πολυεπίπεδη και πολυδιασπασμένη πραγματικότητα της πόλης.
Η μαγεία της Τέχνης.Μέσα στο σκοτάδι, που οι συνθήκες προσπαθούν να επιβάλλουν στις κοινωνίες, η τέχνη ξεπηδά ως μαγεία. Δώδεκα ζωγράφοι είπαν «ναι» στη μαγεία. Αρνούμενοι την εποχή της απομάγευσης, της αποδόμησης και της αποκαθήλωσης, θέλησαν να αποδείξουν ότι υπάρχει η μαγεία της ζωής, η μαγεία της δημιουργίας, η μαγεία της τέχνης. Έδωσαν στον επισκέπτη τη δυνατότητα να αφεθεί σε ένα φανταστικό και φαντασιακό περιβάλλον. Η σκοτεινή αίθουσα με τα «φωτισμένα» ως παράθυρα ζωής και φαντασίας έργα, μας καλούσε να απολαύσουμε τον παρόντα χρόνο, καθώς ο παρελθών χρόνος έχει χαθεί στο σκοτάδι του και ο μελλούμενος… δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει!
Στην έκθεση «Μαγεία και Απομάγευση» πήραν μέρος οι εικαστικοί: Δημήτρης Αναστασίου, Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, Γιώργος Καβούνης, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Μαριάννα Κατσουλίδη, ΜοΚα (Μουσιού Κατερίνα), Νικήτας Μπαχάρας, Βασίλης Πέρρος, Αχιλλέας Πιστώνης, Βασίλης Σελιμάς, Αντώνης Τσακίρης και Μαρία Φιλιππακοπούλου

Last modified: 28/06/2017