Με τη ζωγραφική βλέπεις τα πράγματα έτσι όπως ήτανε κάποτε, όταν τους κοιτούσανε με αγάπη. Ένα ακόμη απόφθεγμα, από το Γάλλο ποιητή και κριτικό Πωλ Βαλερύ, που θα μπορούσε να έρθει στο μυαλό κοιτώντας τους πινάκες της Μαίρη Νταγιάντα, μιας τοπιογράφου με ιδιαίτερα ευαίσθητη και λεπτή ματιά που τοποθετεί στον καμβά σιωπηλές και ενίοτε νοσταλγικές φιγούρες. «Ο χώρος και οι άνθρωποι είναι το πρόσχημα», όπως θα σημειώσει, αναφερόμενος στη δουλειά της εικαστικού ο φιλόλογος Θανάσης Βαρβατσούλης, τονίζοντας στη συνέχεια πως «στην πραγματικότητα, έρχονται στην επιφάνεια όλες οι αντιθέσεις, πάνω στις οποίες βασίζεται διαχρονικά η ζωή: ύλη και πνεύμα, άνθρωπος και φύση, ζωή και θάνατος, έρωτας και αποχωρισμός».
Η Μαίρη Νταγιάντα παρουσίασε πρόσφατα το διάστημα του Ιανουάριου- Φεβρουάριου τη δεύτερη ατομική της έκθεση στη γκαλερί Genesis με τίτλο «Διαδρομές». Γεννημένη στην Αθήνα, σπούδασε στο Κέντρο Διακοσμητικών και Εφαρμοσμένων Εικαστικών Σπουδών Βακαλό και στη συνέχεια στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ζωγραφική, με δάσκαλο το Δημοδένη Κοκκινίδη.
- Οι «Διαδρομές» είναι η δεύτερη ατομική σας παρουσίαση. Πώς και με ποια αφορμή ξεκίνησε η εικαστική σας δραστηριότητα;
Οι σταθμοί των τρένων είναι μέρη που με προσέλκυαν από παλιά. Έπειτα, σχεδόν πάντα οι εικαστικές μου αναζητήσεις είναι συνυφασμένες με τη μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι, προέκυψε η ιδέα να μιλήσω για αυτήν μέσα από τοπία έρημων σταθμών και σιδηροδρομικών γραμμών.
- Κεντρικός θεματικός πυρήνας της δουλειάς που παρουσιάζετε σε αυτή την ενότητα είναι το τοπίο, βασικά στοιχεία του οποίου είναι οι σιδηροδρομικές γραμμές και τα έρημα σπίτια. Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για τον τίτλο της έκθεσης Διαδρομές και το πώς λειτουργεί σε σύνδεση με τα έργα σας και τα βασικά χαρακτηριστικά που τα διέπουν.
Η διαδρομή εμπεριέχει την έννοια του χρόνου, του ταξιδιού αλλά και του άγνωστου. Τα έργα μου αφηγούνται «διαδρομές», πορείες της ζωής, μοναχικές, παράλληλες, αινιγματικές, παρελθοντικές, μελλοντικές ,άχρονες. Το τοπίο είναι η πρόφαση για να διηγηθώ αυτό το ταξίδι. Οι σιδηροδρομικές γραμμές, οι σταθμοί, οι σήραγγες και τα φθαρμένα κτίσματα λειτουργούν με έναν συμβολικό τρόπο και υπαινίσσονται τις διάφορες φάσεις της ζωής.
- Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι τίτλοι που έχετε επιλέξει να δώσετε στα έργα: λήξη βραδυπορίας, χωρισμός, προσμονή, αναμέτρηση, απουσία, είναι μερικές από αυτές. Συχνά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτουργούν ως αφορμές για να δημιουργήσει ο θεατής μια αφήγηση βασιζόμενος στην εικόνα και την εκάστοτε λέξη που την συνοδεύει. Πώς προέκυψε η επιλογή να χρησιμοποιήσετε αυτούς τους μονολεκτικούς – κυρίως – τύπους;
Οι τίτλοι που επέλεξα να δώσω στα έργα παραπέμπουν τις περισσότερες φορές σε καταστάσεις που έχουμε βιώσει ή είναι πιθανό να βιώσουμε. Το τοπίο αφηγείται τη δική του ιστορία, με την οποία ο θεατής μπορεί να ταυτιστεί με τον ένα ή άλλο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και έργα στα οποία έδωσα τίτλους πιο προφανείς, αφήνοντας τον θεατή να κάνει το δικό του ταξίδι και να βρει προσωπικές ερμηνείες.
Νιώθω το περιβάλλον γύρω μου και προσεγγίζω τα πράγματα μέσα από τη γυναικεία φύση μου. Αισθάνομαι οικειότητα με την γυναικεία μορφή και γι’ αυτό συνήθως την επιλέγω για να εκφράσω τις σκέψεις μου.
Last modified: 05/03/2017