Λεωνίδας Γιαννακόπουλος: Δημιουργική Φαντασία

Ο Λεωνίδας Γιαννακόπουλος δουλεύει με σινική μελάνη και ραπιτογράφους. Κάνει πρώτα γραμμικά τα προσχέδιά του και ύστερα περνάει το μολύβι, καρμπόν σε χαρτί και μετά το μελάνι. Αυτό που τον απασχολεί είναι να δημιουργήσει ένα καινούριο σύμπαν, ένα περιβάλλον ουτοπικό. Για την επίτευξη του στόχου του διαλέγει διαφορετικά στοιχεία από φωτογραφίες, από χαρακτικά του 16ου αιώνα τα οποία χρησίμευαν στις έρευνες βοτανολογίας, και σχεδιάζει επανασυνθέτοντας. Με εξαιρετική έμφαση στη σχεδιαστική λεπτομέρεια, δημιουργεί φανταστικούς κόσμους: τους δικούς του μικρόκοσμους  με τα μυστήρια φυτά ή τα τερατόμορφα έντομα.

Μιμείται τα γεγονότα της φύσης, φτιάχνοντας όμως το δικό του αλλόκοτο περιβάλλον. Η ζωγραφική του είναι άκρως ρεαλιστική αν και τα θέματά του παραπέμπουν στο σουρεαλισμό, αφού αναμιγνύουν το λογικό με το άλογο, δημιουργώντας μια νέα πραγματικότητα.

Τα έργα διακρίνονται για την έμφασή τους στην απόδοση των λεπτομερειών, την τεχνική τους δεξιοτεχνία και την επινοητικότητά τους. Το ποιητικό και μεταφυσικό κλίμα που επικρατεί σ΄αυτά, επιτείνουν την εξωπραγματική αίσθηση, ενώ ταυτόχρονα αποπνέουν λυρική και νοσταλγική διάθεση. Εμπνεόμενος από στοιχεία της χαρακτικής, προτείνει κάτι αυτόνομο και ξεχωριστό: αινιγματικούς κόσμους με μία μοναδική ονειρική διάσταση.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά έργων του είναι αυτή με τις Μάσκες. Εδώ η ζωγραφική του αποκτά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα όσο το περιβάλλον που περιγράφει παραμένει ουτοπικό. Φτιάχνει ουσιαστικά ένα φανταστικό οικογενειακό δέντρο που παραπέμπει μεν στο παρελθόν (θυμίζοντάς μας τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του μεσοπολέμου) αλλά που θα μπορούσε ταυτόχρονα να υπάρχει σε μια μελλοντική εποχή. Επηρεασμένος από το γερμανικό εξπρεσιονισμό και από ταινίες που προβάλλουν τη σχέση ανθρώπου και μηχανής όπως το Metropolis του Φριτς Λανγκ (όπου η πλοκή του λαμβάνει χώρα σε μία μελλοντική αστική δυστοπία), καθώς και με μία steampunk αισθητική (αισθητική επιστημονικής φαντασίας εμπνευσμένη από το βιομηχανικό περιβάλλον) που πολλές φορές θυμίζει κόμιξ αλλά και τη γεμάτη φαντασία εικονοπλασία του Μαξ Έρνστ, ο Λεωνίδας Γιαννακόπουλος φτιάχνει μια ολόκληρη προσωπική εικονογραφία, αξιοποιώντας την ανατρεπτική γοητεία μιας υποκουλτούρας.
Έτσι γεννιούνται οι άνθρωποι με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες που παίρνουν και σχήματα νεκροκεφαλής.

Η  ενδυμασία τους και όλο το παρουσιαστικό τους έρχεται σε απόλυτη αντιδιαστολή με τις μάσκες, ενώ μοιάζουν να βγαίνουν μέσα από κάποιο φωτογραφικό κάδρο μιας άλλης εποχής (πιο συγκεκριμένα της βικτωριανής εποχής).

Ενδιαφέρουσα είναι και η σχέση του θεατή με τα έργα αφού δεν αποτελούν γι΄ αυτόν παρά αφορμή για να φανταστεί ό,τι  εκείνος θέλει. Είναι οι μικροί πύργοι που βλέπει πάνω στα φυτά το σπίτι των εντόμων;
Είναι κρυμμένο κάπου εκεί το πνεύμα του φυτού; Είναι οι άνθρωποι που βλέπει η οικογένεια του μέλλοντος; Όλα είναι πιθανά.

Η φαντασία του ζωγράφου του επιτρέπει να εξερευνήσει τη δική του φαντασία.  Και αυτό ίσως να κάνει ο Λεωνίδας Γιαννακόπουλος: να προτείνει τη δημιουργική φαντασία στη σύγχρονη εποχή και άρα ένα από τα χαμένα μυστήρια της ζωής.

Last modified: 02/09/2014