Λίλα Μπελιβανάκη: Διακωμωδώντας τη «φρίκη»

Οξύμωρα στοιχεία και ετερόκλιτες επιρροές συγκεντρώνονται στα έργα της Λίλας Μπελιβανάκη. Η παραστατική ζωγραφική της ενώνεται με την κόμικ αισθητική δίνοντας εντυπωσιακά αποτελέσματα, όσο πραγματεύεται κοινωνικά φαινόμενα και ανθρώπινα συναισθήματα, όπως είναι η απομόνωση, η νοσταλγία της παιδικής ηλικίας ή η εμμονή του ανθρώπου με την ψεύτικη εικόνα που θέλει να παρουσιάζει στους άλλους.
Η ζωγράφος παίζει με το βλέμμα του θεατή, επιλέγοντας να ιεραρχεί τα κομμάτια του κάθε έργου της, δίνοντας «ρόλους» στις φιγούρες της: υπάρχουν πάντα οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι. Αυτό το πετυχαίνει με τα πιο έντονα χρωματικά πρώτα επίπεδα τα οποία καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος του συνόλου σε μια σύνθεση και περικλείονται από περιγράμματα που τα διαχωρίζουν από το περιβάλλον τους. Όλα τα μέρη του έργου είναι προσεκτικά δουλεμένα. Η ζωγράφος, όμως, τα «θυσιάζει» έτσι ώστε το μάτι του θεατή να παρατηρεί κυρίως τα emoticons, τη φιγούρα manga και, γενικά, την κόμικ πλευρά των έργων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το έργο «Monkeys» στο οποίο, μάλιστα, επάνω αριστερά εισάγει δύο μικρά πλαίσια με φράσεις έτσι ώστε να τονίζεται η κόμικ πλευρά.
Τα γλυκά κίτρινα πρόσωπα – παγκόσμιο, πλέον, σύμβολο απεικόνισης συναισθημάτων – τα οποία μένουν πάντα στυλιζαρισμένα και χαρούμενα, επικοινωνούν καλύτερα στο θεατή το θέμα της: μιλάει καθαρά για το στρουθοκαμηλισμό μιας κοινωνίας που νοσεί και που αποφεύγει με κάθε τρόπο να δει τα προβλήματά της.
Οι εικόνες της Λίλας Μπελιβανάκη είναι απόλυτα σύγχρονες και, παράλληλα, «ωραιοποιημένες». Αυτό συμβαίνει γιατί, μιας και εκτίθενται, πρέπει – όσο φρικτές κι αν είναι – να παρουσιαστούν σε ωραίο περιτύλιγμα. Η χρήση των στυλό, των πλακάτων χρωμάτων και των χαρούμενων μοτίβων χρησιμεύουν στο να περάσουν σε δεύτερη μοίρα τα σοβαρά θέματα που θίγονται, όπως η εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος ή η παιδεραστία, έτσι ώστε μία εικόνα φρίκης να μοιάζει γοητευτική.
Η Λίλα Μπελιβανάκη, με τη μοντέρνα ποπ αισθητική της η οποία, πολλές φορές, την οδηγεί σε ένα εικονογραφικό αποτέλεσμα, μοιάζει να θέλει να μεταφέρει μηνύματα καμουφλαρισμένα, σε έργα που, εκ πρώτης όψεως, δείχνουν ευχάριστα και με έντονο το χιουμοριστικό στοιχείο. Ακόμα και ένα έγκλημα μπορεί να παρουσιαστεί με «ανάλαφρο» τρόπο (Crime Scene).
Μήπως κάνει, τελικά, αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι στην πραγματική ζωή για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε; Μήπως διακωμωδεί, δηλαδή, τη «φρίκη» και «διασκεδάζει τον πόνο της»;
Η θλίψη και ο φόβος, παρόλ’ αυτά, παραμένουν εκεί σαν συναισθήματα, στα πρόσωπα των ηρώων της, έστω και καμουφλαρισμένα.

Last modified: 19/06/2017