Λήδα Κοντογιαννοπούλου: Μια ενδοσκόπηση

Η Λήδα Κοντογιαννοπούλου δουλεύει αποκλειστικά με λάδι σε καμβά φτιάχνοντας έργα όπου απεικονίζεται η άμεση καθημερινότητά της: η ζωή της στο σπίτι και στο εργαστήριό της. Πρόκειται για μια παραστατική – ανθρωποκεντρική ζωγραφική όπου η καλλιτέχνιδα εξερευνά το μυστήριο στις προσωπικές της στιγμές.

Η απεικόνιση της καθημερινής ζωής έχει υπάρξει η επιδίωξη των ρεαλιστών ζωγράφων κάθε εποχής οι οποίοι, με την τέχνη τους, προσπαθούν να αποδώσουν πιστά τη ζωή. Ο ρεαλισμός της Λήδας Κοντογιαννοπούλου χαρακτηρίζεται από την εμμονή της στη σχεδιαστική λεπτομέρεια, ενώ παράλληλα διαθέτει στοιχεία όπως μια ιδιόμορφη προοπτική την οποία χρειάζεται για να δώσει την αίσθηση στο θεατή ενός χώρου πολυδιάστατου, σαν κοιταγμένο από πολλές οπτικές γωνίες. Σε αυτό τη βοηθάει πολύ η χρήση του καθρέφτη στα έργα της καθώς και τα διαφορετικά τελάρα τα οποία ενώνει μεταξύ τους. Πιο συγκεκριμένα, ο στρογγυλός καθρέφτης που χρησιμοποιεί παραπέμπει στο έργο του Βαν Αικ του 1434, ο γάμος των Arnolfini, όπου σε έναν καθρέφτη διακρίνουμε ότι υπάρχουν και άλλα πρόσωπα μπροστά από τους πρωταγωνιστές της σκηνής – ίσως και ο ίδιος ο ζωγράφος. Η ιδιοφυής επινόηση του καθρέφτη, ο οποίος διευρύνει το χώρο, μετατρέπει ταυτόχρονα τους θεατές σε κοινωνούς της σκηνής.

Όταν ζωγραφίζει την αυτοπροσωπογραφία της παρουσιάζεται με τις ιδιότητές της ως ζωγράφος και ως μητέρα και σύζυγος.
Στο χώρο του εργαστηρίου της είναι πολλές φορές απούσα αλλά μια αυτοπροσωπογραφία της ( ένα έργο της μέσα στο έργο) αυτόματα υποδηλώνει την παρουσία της. Η ίδια, δε, παρουσιάζεται μέσα από την αντανάκλασή της σε καθρέφτη, θέλοντας ίσως να θίξει έννοιες όπως ο ναρκισσισμός του καλλιτέχνη.
Αντίθετα, ως μητέρα και σύζυγος, παρουσιάζεται ζωντανή μπροστά μας,  σε διάφορες στάσεις, όρθια ή καθιστή, σε οικογενειακές στιγμές όπου το κάθε μέλος της οικογένειας έχει τη δική του δραστηριότητα, δίνοντας στο θεατή να καταλάβει πως είμαστε και μαζί και μόνοι. Ταυτόχρονα, η ζωγράφος χαίρεται τις μικροστιγμές της καθημερινότητας, τις συμβολοποιεί, και ο θεατής εισπράττει την ιδιαίτερη τρυφερότητα των εικαστικών της αφηγήσεων.
Αναζητώντας την αίσθηση του πραγματικού, του βιωμένου, του αληθινού, η Λήδα Κοντογιαννοπούλου κάνει μια ενδοσκόπηση, παρουσιάζοντας τις διαφορετικές πλευρές της ταυτότητά της. Ουσιαστικά βρίσκεται σε αναζήτηση της προσωπικής της ταυτότητας. Ψάχνει την αληθινή της εικόνα έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από τα δικά της μάτια, θέλοντας τον θεατή κοινωνό στην αναζήτησή της αυτή.

Αυτό που χαρακτηρίζει το έργο της είναι η υποβλητική – σκηνογραφική απόδοση του θέματος, ο ενεργητικός  ρόλος του χρώματος και η ρεαλιστική απόδοση της φιγούρας. Μπορούμε ακόμη να μιλήσουμε και για ασκητική απόδοση της φιγούρας του εαυτού της και των οικείων της, σε μια ανάγκη απόδοσης του εσωτερικού γυναικείου της κόσμου.
Ξεκινώντας από μια περιγραφική απεικόνιση της πραγματικότητας, τα έργα της μεταπλάθονται σε λυρικές συνθέσεις όπου τα πρόσωπα και τα αντικείμενα της καθημερινότητας ζουν σε έναν δικό τους χρόνο, σταματημένο σε χαρακτηριστικές στιγμές της ζωής τους.
Η ίδια λέει: «Πάντα με ενδιέφεραν τα σπίτια, ως χώρος αποτύπωσης των προσωπικών στοιχείων όσων ζουν σε αυτά. Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική ο εσωτερικός χώρος των σπιτιών ήταν το πιο οικείο και ενδιαφέρον θέμα. Ακόμα και όταν δεν βάζω φιγούρες στα έργα μου, τα έπιπλα, τα χαλιά, ότι υπάρχει μέσα σε ένα σπίτι όλα ζωντανεύουν μέσα στο μυαλό μου και επαξίως αντικαθιστούν την ανθρώπινη παρουσία».

Last modified: 21/12/2017