Κώστας Παπαβλασόπουλος: Η τέχνη μέσα από τη ματιά ενός ακτινολόγου

Όσο  θα  υπάρχει  έστω  και  ένας  άνθρωπος  που θέλει  να  ζωγραφίσει,
η  ζωγραφική  δεν θα πεθάνει

«Πώς μπορείς να εικονογραφήσεις το σκοτάδι; Το σκοτάδι όχι ως έκφραση της ανυπαρξίας του απόλυτου τίποτα, αλλά ως μορφοποίηση της γενεσιουργού αβύσσου, της συμπυκνωμένης αφανούς ενέργειας(…) Το σκοτάδι τρέφεται από το φως και το αντίστροφο». Αυτή η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως οδήγησε τον Κώστα Παπαβλασόπουλο στη δημιουργία μιας ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας σειράς έργων με τίτλο Obscuritas που είδαμε στην Genesis Gallery. Ο Κώστας Παπαβλασόπουλος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1973 και είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε και αποφοίτησε πρόσφατα και από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών με δασκάλους τους Άγγελο Αντωνόπουλο και Ζαχαρία Αρβανίτη.  Έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής.

• Συνάντηση με αφορμή την πρώτη σας ατομική έκθεση με τίτλο Oscuritas. Πώς προέκυψε η ενότητα έργων που παρουσίασες στο φιλόξενο χώρο της Genesis Gallery και το παιχνίδι ανάμεσα στο φως και τη σκιά, το γκρι και το μαύρο; 

Η ζωγραφική ως εκφραστικό μέσο μπήκε στη ζωή μου από μικρή ηλικία. Οι πρώτες μου σπουδές στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και η ειδικότητα του ακτινολόγου που ακολούθησα στη συνέχεια έχουν επηρεάσει δημιουργικά την ενότητα έργων που παρουσίασα στην έκθεση. Χρησιμοποιώ μέρος της χρωματικής γκάμας που συναντάμε στις ακτινογραφίες. Το άσπρο-μάυρο και το γκρίζο είναι τονικές διαβαθμίσεις που συναντάμε στον τομέα της ιατρικής απεικόνισης. Η ακτινογραφία με γοητεύει και στο επίπεδο της εικόνας, χάρη στη δυνατότητα που σου δίνει να δεις ταυτόχρονα το τι γίνεται μέσα και έξω από το ανθρώπινο σώμα. Στο έργο Flesh & Bones φαίνεται περισσότερο αυτή η διάθεση και η γοητεία της σύντηξης της υλικής και της άυλης διάστασης σε αυτό που εγώ ονομάζω εικαστικό γεγονός.

• Τα πορτρέτα επικρατούν στις θεματικές σας επιλογές; Γυναίκες, παιδιά και αυτοπροσωπογραφίες συνθέτουν μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ενότητα έργων.

Κάθε θέμα στη ζωγραφική λειτουργεί ως αφορμή για να δημιουργήσεις. Μου αρέσει να ζωγραφίζω πρόσωπα, να ξεκινώ από την ορατή πραγματικότητα όπως την αντιλαμβανόμαστε και πάνω σε αυτή να προσπαθώ να χτίζω μια καινούρια ζωή, κάτι που θα υπάρχει και θα λειτουργεί αυτόνομα και ανεξάρτητα από την αφετηρία. Νομίζω αυτό είναι και το στοίχημα για κάθε καλλιτέχνη, να καταφέρει να βγει η δική του αλήθεια σε αυτό που φτιάχνει. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται ωστόσο να δίνεις ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου. Υπάρχει συχνά μια τάση να θεωρείται ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι πρωτότυπος, καινοτόμος. Δεν θεωρώ ότι η πρωτοτυπία είναι η πραγματική αρετή που χρειάζεται η τέχνη. Αντίθετα, πιστεύω ότι είναι η αλήθεια, το να βγάλεις ως καλλιτέχνης τη δική σου αλήθεια για τον κόσμο και την πραγματικότητα όπως την βιώνεις και την αισθάνεσαι. Και αν καταφέρεις να είσαι αληθινός, θα είσαι και πρωτότυπος.

Μαρία Ξυπολοπούλου – Κώστας Παπαβλασόπουλος, συζήτηση στη γκαλερί

Οι θεματικές επιλογές στην ενότητα που παρουσιάζω δεν είναι απαραίτητα συνειδητές. Με ενδιέφερε πάντα η ανθρώπινη κατάσταση, ήθελα λοιπόν να έχω στο επίκεντρο της εικαστικής μου δουλειάς τον άνθρωπο αλλά όχι ως μια απλή καταγραφή συγκεκριμένων προσώπων μέσα από τα πορτρέτα τους. Με ενδιέφερε περισσότερο μια υπαρξιακής φύσεως διερεύνηση της ανθρώπινης κατάστασης. Ζωγραφίζοντας ανθρώπους προσπαθείς όχι απλώς να αποτυπώσεις, αλλά να βρεις έναν τρόπο να προσπελάσεις το μυστήριο και πολλές φορές το παράλογο της ύπαρξης.  Η γυναίκα ειδικά, θα είναι πάντα ένα μυστήριο για τους άντρες. Στην περίπτωση της σειράς το μυστήριο προσπάθησα να δημιουργείται με ζωγραφικούς όρους. Όσον αφορά τα πορτρέτα των παιδιών, σε αντίθεση με τη συνήθη διάθεση έκφρασης και σύνδεσης τους με την αθωότητα και την ξεγνοιασιά, προσπάθησα να προσεγγίσω ένα άλλο πρόσωπο της παιδικής ηλικίας. Πιστεύω ότι κάθε παιδί εκπροσωπεί ένα κόσμο μυστηριώδη, με πολλή φαντασία που άλλοτε είναι μαγικός αλλά ενίοτε μπορεί να γίνει και πολύ σκοτεινός.

• Μιλήσατε για «εκπαιδευμένο μάτι». Πιστεύετε ότι σήμερα οι ιδιαίτερες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η κρίση έχουν επηρεάσει τον τρόπο που λειτουργεί ο χώρος της τέχνης;

Υπάρχει μια τάση αποδυνάμωσης της τέχνης που ξεκινάει από την αποδυνάμωση των εικαστικών στην εκπαίδευση και καταλήγει μέχρι τη δημιουργία έργων πολύ ερμητικών που δεν αφορούν και δεν αγγίζουν συνεπώς το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Η κρίση των αξιών και όχι η οικονομική κρίση είναι αυτή που οδηγεί στη «φτήνια» πολλών σύγχρονων έργων τέχνης. Πιστεύω ότι η τέχνη έχει τη δύναμη να απελευθερώνει τον άνθρωπο και να τον φέρνει σε επαφή με τα συναισθήματά του και τον πραγματικό του εαυτό. Η τέχνη έχει τη δύναμη να συστήσει στον άνθρωπο τον Άνθρωπο και να εκφράσει το Υψηλό. Δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προκαλώντας μια επανάσταση, μπορεί όμως να φέρει στον καθένα προσωπικά μικρές εσωτερικές επαναστάσεις.

• «Τι είναι αυτά που κάνεις ; Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, δοκίμασε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Πρέπει να συμβαδίζεις με την εποχή σου. Αυτή είναι η πιο πολυφορεμένη φράση που ακούει σήμερα ένας ζωγράφος όταν τολμά να καταπιαστεί με τη ζωγραφική της παρατήρησης, της μελέτης και τελικά της αναπαράστασης του άμεσα ορατού» θα σημειώσει ο Αναστάστιος Μπαμπατζιάς, σε ένα από τα κείμενα που συνοδεύουν τη δουλειά της ατομικής σου έκθεσης. Τα λόγια αυτά νομίζω περιγράφουν με αφοπλιστική ειλικρίνεια αυτό που αντιμετωπίζει κάθε νέος καλλιτέχνης όπως εσείς που επιλέγει την ζωγραφική ως εκφραστικό μέσο.

Όσο θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που θέλει να ζωγραφίσει, η ζωγραφική δεν θα πεθάνει. Η ζωγραφική υπάρχει από την εποχή των σπηλαίων. Πιστεύω ότι θα υπάρχει πάντα στον κόσμο η ανάγκη να εκφραστεί κάποιος μέσα από αυτήν. Ο χρόνος είναι ο κριτής όλων.

Last modified: 29/05/2017