Κώστας Βίττης – Προβληματισμοί για συγκρουσιακή φύση του εγώ

 Πρόσκληση για ένα ταξίδι πέρα από την επιφάνεια                                                                                                                    

Στην καλλιτεχνική μου πρακτική ασχολούμαι επανειλημμένα με τη διερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης και των συναισθημάτων. Όλες οι εικαστικές μου αναζητήσεις υποκινούνται από μια υπαρξιακή ανάγκη να εκφράσω τον εαυτό μου, να συνδεθώ με τους άλλους και να κατανοήσω τις πολλές και συχνά ασυμβίβαστες πτυχές των ανθρώπινων συναισθημάτων και του εγώ. Πρόθεσή μου είναι να δημιουργήσω καλλιτεχνικό έργο που διευκολύνει το διάλογο και την οικειότητα με τον θεατή και ενθαρρύνει την εν-συναίσθηση. 
Η πρώτη ολοκληρωμένη εικαστική δουλειά μου, «Η αυγή μιας γενιάς» (1988), ένα φωτογραφικό δοκίμιο που περιλαμβάνεται στο ομώνυμο βιβλίο μου, εστιάζει στον εσωτερικό κόσμο των παιδιών και στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσουν τα παιδιά με το περιβάλλον τους, στην πρώτη οργανωμένη κοινωνία που εισέρχονται –τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία– ήταν καθοριστική για τη μετέπειτα καλλιτεχνική μου πορεία, καθώς άνοιξε το δρόμο για τις συνεχείς ψυχογραφικές μου αναζητήσεις, που αποτελούν το επίκεντρο των έργων μου.
Το 1996 στη μεγάλη ατομική μου έκθεση στην Τεχνόπολη (Γκάζι), παρουσίασα το έργο μου “Μεταµορφώσεις” –μια εγκατάσταση µε αλληγορικές αναπαραστάσεις και γυναικείες φιγούρες αποτυπωμένες σε γιγάντιες φωτογραφίες εγκλωβισμένες σε πλέγµατα από µπετοσίδερα, με φωτιστικές και ηχητικές παρεμβάσεις μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή– που πραγματεύεται την αισθητική ιδέα της θηλυκότητας που υπερβαίνει την ατομικότητα και εκφράζει το κάλος και την εσωτερική αρμονία του όλου. 
Την περίοδο 2007-2016 ανοίγω ένα νέο εικαστικό κεφάλαιο, δημιουργώντας μία σειρά πειραματικών έργων με ιμπρεσιονιστικές φωτογραφικές εικόνες που αποτυπώνουν την οπτική αποδόµηση της φόρμας, όπου η συμπαγής μάζα της ύλης παραμερίζεται για να παραχωρήσει τη θέση της στο ΚΑΘΑΡΟ ΦΩΣ. Η πρώτη ενότητα από αυτή τη σειρά έργων με τον τίτλο «Φως. Σχισμές στην ύλη» εστιάζει στις πόλεις της Βαρκελώνης, του Μιλάνου και του Παρισιού που αποτελούν και τον πρώτο καμβά αυτή της πειραματικής μου δουλειάς.  Το 2015 εμπνευσμένος από τη ζωή και το έργο των ανθρώπων στο Εθνικό Τυπογραφείο δημιούργησα μια νέα σειρά ιμπρεσσιονιστικών φωτογραφικών έργων που περιλαμβάνονται στο συλλεκτικό ημερολόγιο 2016 του Εθνικού Τυπογραφείου, με τον τίτλο  «Άτυπη Περιγραφή».
Τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον μου περιστρέφεται γύρω από τα ζητήματα της σύγχρονης προσωπογραφίας (contemporary portrait), με έμφαση στη γλώσσα του σώματος, το περιβάλλον και το φως. Η πρόσφατη δουλειά μου «Sine qua non/Without which, not», αποτελείται από τρεις ενότητες φωτογραφικών πορτρέτων – ψυχογραφήματα: «Πτυχές», «Θάλασσες» και «Σώμα», με κοινό εννοιολογικό άξονα διερεύνησης τις διάφορες πτυχές του εγώ, τις επιθυμίες, τη θηλυκότητα, και τα υποσυνείδητα όνειρα. Τα ρούχα –κυρίαρχo στοιχείo– στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της δουλειάς μου, παραπέμπουν στην ταυτότητά μας, τα συναισθήματα, και τις κομβικές επιλογές μας που απηχούν τους διαφορετικούς και συχνά δυσβάστακτα απαιτητικούς ρόλους τους οποίους ενσαρκώνουμε στην κοινωνική και ιδιωτική μας ζωή, ενώ το γυμνό σώμα-οίκος της ψυχής που αναδύεται μέσα από τους σωρούς ρούχων αντικατοπτρίζει τις απεριόριστες δυνατότητες μας να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αναδυθεί-εξελιχθεί απαλλαγμένος από το βάρος τους.
Με το έργο μου δεν επιχειρώ να δώσω απαντήσεις σε οποιοδήποτε ζήτημα αλλά μάλλον να προκαλέσω – προσκαλέσω το θεατή να με ακολουθήσει πέρα από την επιφάνεια, σ’ ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης και αυτο-έκφρασης, θέτοντας ερωτήματα και προβληματισμούς σχετικά με τη  συγκρουσιακή φύση του εγώ και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την οικειότητα, επικοινωνούμε με τους άλλους, εκφράζουμε τις επιθυμίες μας, τον έρωτα, και την αγάπη μ’ ένα πιο βαθύ και ουσιαστικό τρόπο. 

Last modified: 02/03/2023