Κορνηλία Κομίλη:Το παρόν που ψάχνω είναι ένα άλλο παρόν

Τα γιαπιά του ελληνικού τοπίου, αυτά τα οικεία ημιτελή κτίσματα που συναντώνται σε κάθε ελληνική πόλη και ίσως γειτονιά, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για την εικαστικό Κορνηλία Κομίλη (http://www.cornelia-komili.com ), και έγιναν έτσι, σταθερό σημείο αναφοράς στα έργα της.
Η ελληνικής καταγωγής καλλιτέχνης, που ζει και εργάζεται στη Λυών της Γαλλίας, φαίνεται να βρήκε στις συγκεκριμένες κατασκευές, τις ιδανικές συνθήκες μιας ενδιαφέρουσας αλληλεπίδρασης, αυτής του κτίσματος με το φυσικό περιβάλλοντα χώρο: «Η απλότητα της φόρμας τους και η πληθώρα των ανοιγμάτων τους, επιτρέπουν στο περιβάλλον τοπίο να προβληθεί και να δημιουργήσει μια θεμιτή ένταση ανάμεσα στο χτιστό και το φυσικό στοιχείο» όπως μας εξηγεί και η ίδια για την επιλογή της.

Στο έργo σας βασικό θέμα είναι τα ημιτελή οικοδομήματα. Ποιος είναι ο λόγος αυτής της επιλογής σας;
Η ζωγραφική μου επικεντρώνεται πράγματι, γύρω από τη θεματική της αναπαράστασης αρχιτεκτονικών λεπτομερειών και τοπίων. Τα γιαπιά μ’ ενδιαφέρουν διότι οι φόρμες τους είναι απλές, και αποτελούνται από πληθώρα ανοιγμάτων τα οποία επιτρέπουν στο περιβάλλον τοπίο να προβληθεί και να δημιουργήσει μια θελητή ένταση ανάμεσα στο χτιστό και το φυσικό στοιχείο.

Στο προσωπικό σας site αναφέρεστε στο ελληνικό τοπίο με τα εργοτάξια του. Συνεχίζουν αυτές οι εικόνες να αποτελούν πηγή έμπνευσή σας; Ποια η επιρροή του σημερινού σας  περιβάλλοντος χώρου; Υπάρχουν κοινά σημεία;
Τα ελληνικά εργοτάξια αποτέλεσαν και αποτελούν ακόμα στη δουλειά μου μία σημαντική πηγή έμπνευσης, κάθε φορά που βρίσκομαι στην Ελλάδα. Στο μέρος στο οποίο ζώ, η αρχιτεκτονική είναι διαφορετική, τα χτίσματα πολύ πιο κλειστά, καθώς και η πρόσβαση πολύ πιο απαγορευμένη και δύσκολη. Συνεπώς, η προσοχή μου εστιάζεται σε διαφορετικές, ίσως πιο καθημερινές μορφές, και αυτό είναι καλό, διότι, βγάζοντάς με από την ευκολία, με αναγκάζει να αλλάζω το βλέμα μου και να ανανεώνω την δουλειά μου.

Στα έργα σας μας δίνεται η αίσθηση ότι γινόμαστε κι εμείς μέρος της κατασκευής, σαν να είμαστε κομμάτι της ή έστω ότι βρισκόμαστε στο εσωτερικό της (δεν μας δίνεται η εξωτερική όψη και η ολότητα του κτίσματος). Ποια είναι η οπτική που επιλέγετε και γιατί;
Επιλέγω πράγματι μία αποσπασματική αναπαράσταση του θέματός μου, διότι η ζωγραφική μου, ναι μεν παραστατική, τείνει όμως προς την αφηρημένη. Αυτός ο τρόπος αναπαράστασης μου επιτρέπει με μεγαλύτερη ελευθερία να επικεντρωθώ στα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία της ζωγραφικής: τη μορφή και το χρώμα, καθώς και να αποφύγω την ανεκδοτικότητα του θέματος, το οποίο είναι περισσότερο αφορμή, παρά επίκεντρο της προσοχής μου.

Το έργο σας φαίνεται να διακατέχεται από απλές γραμμές και γεωμετρικές συμμετρίες με μόνη ζωντανή παρουσία τη φύση. Υπάρχει μια συγκεκριμένη σχέση φύσης-κτίσματος που θέλετε να υποδηλώσετε; Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι κάποιο επικρατεί του άλλου; Είναι πάλη ή συνύπάρξη/αλληλεπίδραση; Πάντως το αποτέλεσμα που προκύπτει αποπνέει αρμονία και φυσικότητα.
Η συνύπαρξη φύσης-κτίσματος στη δουλειά μου είναι πολύ σημαντική, διότι συμβάλλει στη δημιουργία της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας που προσπαθώ κάθε φορά να αποδώσω. Η παρουσία του περιβάλλοντος χώρου επιτρέπει στη σύνθεση να αναπνεύσει. Οι μορφές, καθώς καί τα χρώματα των δύο στοιχείων συνεργάζονται στη δημιουγία ρυθμού, ο οποίος διατρέχει τον πίνακα και συμβάλλει στη δυναμικότητά του.

Για εσάς ένα ανολοκλήρωτο κτίσμα, συνδέεται περισσότερο με το παρελθόν ή με το μέλλον; Προς τα πού τείνει περισσότερο η σκέψη; Σε αυτό που ξεκίνησε και δεν έγινε ή σε αυτό που ίσως κάποτε γίνει;
Το κτίσμα όπως προσπαθώ να το αποδώσω στη ζωγραφική μου συνδέεται ουσιαστικά με το παρόν. Πρόκειται όμως για ένα ετεροτροπικό παρόν, για να χρησιμοποιήσω τον πολύ ενδιαφέρων όρο του Φουκώ. Το παρόν που ψάχνω είναι ένα άλλο παρόν, αυτό που δημιουργείται όταν το ίδιο μέρος που βλέπουμε καθημερινά αλλάζει ξαφνικά από το αλλόκοτο χρώμα ενός ουρανού, ή επειδή είμαστε ο πρώτος περαστικός σε μια άδεια πόλη την 1η Ιανουαρίου στις 6 το πρωί, ένας απαλός άνεμος στροβιλίζει σκουπίδια γύρω μας, ένα αδέσποτο σκυλί μας ακολουθεί, όλα φαίνονται πιο λευκά από συνήθως, διαφορετικά, άλλα. Ο χώρος είναι άλλος (Φουκώ), εγώ είναι (και όχι είμαι) άλλος (Ρεμπώ).

Πέστε μας δυο λόγια για τη νέα έκθεση που συμμετέχετε
Στην έκθεσή μου στην Maison d’Arts Contemporains του Pérouges, η οποία πρόκειται για έναν πολύ όμορφο χώρο πενηνταετούς ύπαρξης, θα παρουσιάσω οχτώ νέα έργα μου.
Η καινούργια μου δουλειά δίνει μεγάλη έμφαση στο χρώμα και στην απλοποίηση των μορφών. Εκθέτω με δύο άλλους νέους καλλιτέχνες, μία φωτογράφο τη Myette Fauchère  και έναν ζωγράφο τον Hervé Bria (www.mac-perouges.fr).
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω ότι η αισθητική και η ατμόσφαιρα των οποίων καθιστούν μία από τις διάφορες πηγές έμπνευσης για τη δουλειά μου είναι το κείμενο του J. G. Ballard συγγραφέα  της «Έκθεσης Ωμοτήτων» και «Crash»: «Σε αντίθεση με το απομονωτικό τοπίο με το οποίο οι περισσότεροι το συνδέουνε, το τεχνολογικό τοπίο επιτρέπει μια πλήρωση, μιά ένωση με το όλον».

Last modified: 04/09/2014