Κατερίνα Πέτρουλα: Με ενδιαφέρει να αποτυπώσω το συναίσθημα

Ήρα Παπαποστόλου
Κριτικός και Ιστορικός τέχνης

Το πορτρέτο είναι πάντα μια δύσκολη δοκιμασία, αλλά, ειδικά στην περίπτωση της Κατερίνας Πέτρουλα, είναι ακόμα ποιο δύσκολη γιατί μοιάζει να είναι σε αναζήτηση της δικής της ταυτότητας.
Η Κατερίνα Πέτρουλα δεν φοβάται να ζωγραφίσει πρόσωπα γιατί γνωρίζει η ίδια τον εαυτό της.
Οι άνθρωποι που απεικονίζει – οι περισσότεροι από το χώρο της τέχνης – είναι αληθινοί και ανθρώπινοι, θλιμμένοι, χαρούμενοι, μελαγχολικοί.
Τα ζωγραφισμένα πρόσωπα της χρησιμεύουν άραγε σαν καθρέφτης όπου θέλει να δει και το δικό της πρόσωπο; Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα πορτρέτα της μοιάζουν να είναι ζωγραφικές φωτογραφίες μιας ψυχολογικής ταυτότητας.
Αν και χρησιμοποιεί πολλά χρώματα, το αποτέλεσμα μοιάζει «σκοτεινό» γιατί αυτό που την απασχολεί είναι η αληθινή εικόνα πίσω από τις μάσκες.
Όλα τα πορτρέτα έχουν όνομα: Λίλα, Θεόφιλος, Μαίρη, Βαγγέλης, Βιβή… Ζωντανοί άνθρωποι, γνωστοί, φίλοι. Άνθρωποι που έχει δίπλα της, που τους δίνει αλλά και που παίρνει από αυτούς. Που ορισμένοι την πονάνε και άλλοι την χαροποιούν.
Κατερίνα ΠέτρουλαΣπάνια απεικονίζεται το σώμα τους. Όλο το βάρος πέφτει στο πρόσωπο στο οποίο η ίδια θέλει να εμβαθύνει, εμπλουτίζοντάς το με τις δικές της μεταφυσικές ανησυχίες.
Για τις συνθέσεις της χρησιμοποιεί λάδι σε καμβά κι αυτό γιατί της αρέσουν οι ποιότητες που βγάζει. Δεν θέλει το έργο να βγαίνει άμεσα και γρήγορα. Θέλει να πλάθεται όλο και περισσότερο.
Όσο για το πρόσωπο, την ενδιαφέρει γιατί μιλάει περισσότερο από το σώμα. Θεωρεί ότι είναι το πιο ειλικρινές κομμάτι σε έναν άνθρωπο, μιας και το βλέμμα του πάντα τον προδίδει.
Γι’ αυτό εξάλλου και θέλει να γνωρίζει τους ανθρώπους που ζωγραφίζει. Θέλει πρώτα να έρχεται σε επαφή μαζί τους, να τους νιώσει οικείους και να εκμαιεύσει το συναίσθημά τους. Και το καταφέρνει.
Σιγά – σιγά εντάσσει και ολόκληρη τη φιγούρα στο έργο της, δημιουργώντας ιστορίες και συνθέσεις με περισσότερα πρόσωπα όπου πολλές φορές πρωταγωνιστεί το αγαπημένο της γούρι, η χελώνα της, σύμβολο καλής τύχης. Παράδειγμα, το έργο «Γαβριέλα» που δεν είναι παρά ο φύλακας – άγγελός της.
Η ίδια λέει: «Αυτό που με κάνει να δουλεύω έτσι είναι το συναίσθημα της αγάπης για τους ανθρώπους γύρω μου. Στα έργα μου με ενδιαφέρει κυρίως να αποτυπώσω το συναίσθημα. Μέσα στα πρόσωπα που ζωγραφίζω είναι και άνθρωποι που με έχουν πονέσει και που παρόλ’αυτά ήθελα να τους δείξω πόσο τους αγαπάω. Αυτό θέλω να είναι και ένα από τα μηνύματα της ζωγραφικής μου: να αγαπάμε τους ανθρώπους γύρω μας ακόμα και αν μας πληγώνουν».

 

Last modified: 14/02/2022