Κατερίνα Ζαχαροπούλου: Η εποχή μας συστήνεται όλο και περισσότερο μέσα από την τέχνη

Αυτή την περίοδο παρουσιάζει την εγκατάσταση «Ρωτώντας» στους χώρους του Ινστιτούτου Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης- Iset, που συλλέγει, ταξινομεί και διαθέτει προς έρευνα αρχεία που αφορούν στην Τέχνη στην Ελλάδα από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα έως στις μέρες μας. Στην ηχητική αυτή εγκατάσταση η Κατερίνα Ζαχαροπούλου αφαιρεί σκόπιμα την τηλεοπτική εικόνα εστιάζοντας στην αφήγηση των καλλιτεχνών, επιδιώκοντας έτσι να αναδείξει, κυριολεκτικά και συμβολικά, τη σημασία του λόγου για την τέχνη, την κοινωνία και τον άνθρωπο.

Πώς προέκυψε η ιδέα της έκθεσης; 
Είναι μερικά πράγματα που τα σκέφτεσαι χρόνια αλλά δεν σου δίνεται το κατάλληλο πλαίσιο για να τα εφαρμόσεις. Σε εμένα, στην προκειμένη περίπτωση δόθηκε από το χώρο του Ι.Σ.Ε.Τ. Στην έκθεση παρουσιάζονται υπό τη μορφή αρχείων και με τη βοήθεια μιας ηχητικής εγκατάστασης οι σκέψεις και τα λόγια κάποιων σημαντικών ανθρώπων του χώρου της τέχνης από το 1950 και μετά.

Το «Ρωτώντας» είναι κάτι πρωτότυπο για τα σημερινά εκθεσιακά δεδομένα. Ποιες είναι οι εντυπώσεις του κοινού, των επισκεπτών από τις σύγχρονες εκφραστικές μορφές; Γενικότερα, ποια θεωρείται ότι είναι η σχέση του κοινού με τη τέχνη σήμερα;
Σε μια  συγκυρία όπου βασικά κρατικά ιδρύματα όπως η Εθνική Πινακοθήκη ή το ΕΜΣΤ είναι σε φάση αναδιαμόρφωσης μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για την υπάρχουσα έως σήμερα εμπειρία. Νομίζω ότι έχει διαμορφωθεί μια ενδιαφέρουσα δυναμική εκ μέρους του κοινού τα προηγούμενα χρόνια. Από την άλλη πλευρά, θα ήταν λάθος να αξιολογούμε αν υπάρχει ρεύμα ή να κρίνουμε τη σχέση του κόσμου με την τέχνη και τα εικαστικά μέσα από την επισκεψημότητα στις  γκαλερί.Ο πρωταρχικός χώρος συνάντησης με τα σύγχρονα έργα είναι τα μουσεία, ο δημόσιος χώρος, ο λόγος των καλλιτεχνών. Για καιρό οι γκαλερί είχαν πάρει τη θέση των μουσείων. Μερικές εξ’αυτών έκαναν εξαιρετική δουλειά, λειτούργησαν και ως εκπαιδευτικά ιδρύματα, εξοικείωσαν το κοινό με την τέχνη της εποχής. Ο κόσμος πάντως που ενδιαφέρεται να γνωρίσει τη σύγχρονη τέχνη  πρέπει καταρχήν να δώσει λίγο χρόνο. Να μείνει ανοιχτός στο απροσδόκητο, το Άλλο, το ανοίκειο. Παίρνοντας ως παράδειγμα την έκθεση μου στο ΙΣΕΤ, η ίδια η εγκατάσταση προϋποθέτει την κατάθεση χρόνου ώστε να ακουστούν οι διαφορετικές φωνές και απόψεις των καλλιτεχνών. Είναι συγκλονιστικός ο ήχος του ψιθύρου που ακούγεται στο χώρο, σαν ένα μυστικό που αν πλησιάσεις και ακούσεις θα στο πει ο καθένας ξεχωριστά, προσωπικά. Είναι  πολλά τα πεδία ανάγνωσης της έκθεσης.Πρόκειται για πρόσωπα που στιγμάτισαν τον Ελληνικό χώρο, υπάρχουν φωνές ανθρώπων που έχουν δοκιμάσει και δοκιμαστεί στα πράγματα, αξίζει και έχει ενδιαφέρον λοιπόν να έχουμε χρόνο να τους τον αφιερώσουμε για να τους ακούσουμε. Είναι σαν μια μικρή ηχητική βιβλιοθήκη. Αυτή η πράξη μπορεί να σε ξαναστείλει στα έργα τους, στα κείμενά τους, στις εκθέσεις που επιμελήθηκαν όταν πρόκειται για επιμελητές, γιατί υπάρχουν και αυτές οι φωνές.

Ρωτώντας λοιπόν έρχονται απαντήσεις. Πώς όμως αυτές αξιοποιούνται για να γίνουν βήματα; Τελικά η απάντηση ή η διαδικασία της ερώτησης που περιλαμβάνει και ένα στάδιο προβληματισμού είναι το σημαντικότερο σκέλος; Αν η απάντηση είναι η Ιθάκη οι ερωτήσεις είναι το ταξίδι;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι απαντήσεις που παρουσιάζονται στο πλαίσιο της έκθεσης είναι αποτέλεσμα από την επιλογή αποσπασμάτων μιας ολόκληρης συζήτησης με συγκεκριμένη ροή. Η επιλογή αυτών των 2-3 λεπτών λειτουργεί σαν απόσταγμα μιας κουβέντας που έχει ιδιαίτερη σημασία να διατηρηθεί. Πιστεύω στο διάλογο, στην ανταλλαγή απόψεων, συνεπώς σε μια  διαδικασία που συνίσταται από ερωτήσεις και απαντήσεις. Οι ερωτήσεις προκύπτουν ως φυσικές ανησυχίες που κάτι, κάποιος προβληματισμός τις έχει προκαλέσει.Εδώ οι απαντήσεις, τα επιλεγμένα αποσπάσματα μάλλον για να το θέσουμε καλύτερα, από τις απαντήσεις των καλλιτεχνών και των ανθρώπων της τέχνης παρουσιάζονται διαφορετικά «ως τοποθετήσεις» ως θέσεις. Η γλώσσα του εικαστικού κόσμου, της εικαστικής τέχνης είναι ιδιαίτερη, όπως και για κάθε τέχνη όταν τα πράγματα διαφοροποιούνται από την τρέχουσα, ομιλουμένη, ας πούμε γλώσσα..  Έχει ενδιαφέρον αν ακούσει κανείς και τις 25 φωνές που υπάρχουν στο χώρο χάρη στην ηχητική εγκατάσταση. Πιστεύω ότι έτσι σχηματίζεται μια δυνατή αφήγηση που έχει κάτι να πει, κάτι χρήσιμο σήμερα

Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για τη διττό σας ρόλο ως καλλιτέχνης και ως δημοσιογράφος.
Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου δημοσιογράφο. Ωστόσο έτσι ίσως πέρασα στη συνείδηση του κόσμου γιατί κάθε δουλειά στην τηλεόραση είναι πιο ορατή από μια καλλιτεχνική δουλειά που παρουσιάζεται κάθε 2 -3 χρόνια σε διάφορους εκθεσιακούς χώρους. Η εκπομπή εξ’άλλου, Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ, σχημάτισε με τα χρόνια πολλούς φίλους, που μια φορά την εβδομάδα επί 10 χρόνια παρακολουθούσαν τη μοναδική εκπομπή για τα εικαστικά στην ελληνική τηλεόραση. Καταλάβαιναν όλοι ότι οι ερωτήσεις μου δεν ήσαν δημοσιογραφικές υπό την κλασική έννοια. Ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να κάνει δημοσιογραφική προσέγγιση στους καλλιτέχνες με τους οποίους έρχεται σε επαφή, έστω και για τις ανάγκες μιάς τηλεοπτικής εκπομπής. Είναι άλλα τα πράγματα που θέλει να μάθει και κατευθύνει συνεπώς διαφορετικά τη συζήτηση με τις ερωτήσεις του. Θα έλεγα πώς εγώ ρωτώ τους καλλιτέχνες με ένα «προσωπικό καημό», δεν ταυτίζομαι μαζί τους, δεν συγκρίνομαι αλλά ζω ανάμεσα στα μέλη της κοινότητάς αυτής στην οποία ανήκουν, όπως και εγώ εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η καλλιτεχνική μου πορεία, δίνει το δικαίωμα για αυτή τη διαφοροποίηση στην οποία επιμένω. Αν αυτή η πορεία είναι λιγότερο γνωστή από την παρουσία μου στην τηλεόραση, είναι φυσικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Τι κρατάτε από την επαφή σας με τους εικαστικούς και τους ανθρώπους του χώρου της τέχνης;
Ενθουσιάζομαι μαζί τους σαν να είναι η πρώτη φορά όταν διακρίνω στο έργο τους ολοκληρωτική  αφοσίωση, προσωπική σφραγίδα, ενδιαφέρον για βαθειά επικοινωνία με τους θεατές, έλλειψη εγωκεντρισμού, ακόμη και αμφιβολία. Είναι απίστευτό το πόσο δίνεται ένας αληθινός καλλιτέχνης στο έργο του,από το στάδιο της δημιουργίας, της εκτέλεσης μέχρι και της παράδοσης. Η δημιουργία γίνεται ανάγκη.Η ανάγκη να συνυπάρχεις με το διπλανό σου, μέσα από την τέχνη σου  δεν μπορεί να ταυτιστεί με κανενός άλλου είδους κέρδος.

ΕΡΤ. Ακούστηκαν πολλά για το «Μαύρο». Θα ήθελα να σταθώ αλλού. Το κενό αυτό, η απουσία κατά κύριο λόγο πνευματικών ανθρώπων, καλλιεργημένων προσωπικοτήτων από τα Μ. Μ. Ε. καλύφτηκε; Ποιες θεωρείται ότι είναι οι συνέπειες που προέκυψαν ;
 Κάτι πάντα έρχεται και γεμίζει τα κενά. Θέλω να πιστέψω πώς υπάρχει πρόθεση να ξαναδημιουργηθεί μια αξιοπρεπής δημόσια ελληνική τηλεόραση. Σαν αυτή που είχαμε και δεν εκτιμήσαμε όσο της έπρεπε, όταν έπρεπε. Το διακύβευμα για εμένα είναι η μνήμη. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ αυτό που έγινε. Θεωρώ άσχημο τον τρόπο που διατυπώθηκε από πλευράς εξουσίας η όποια δυσλειτουργία της ΕΡΤ, αν  και υπήρχαν πράγματι προβλήματα. Υπήρχαν αλήθειες ανάμεσα στις κατηγορίες αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι υπήρχε και κόσμος στην ΕΡΤ που έκανε σημαντική δουλειά με μεράκι και διάθεση. Αυτό δεν τονίστηκε όσο άξιζε. Υπήρξαν  άνθρωποι που δημιούργησαν και διαφύλαξαν ένα τεράστιο αρχειακό υλικό με ανυπολόγιστη πολιτιστική αξία. Πρόκειται πραγματικά για έναν θησαυρό του πολιτισμού. Έχουμε αναρωτηθεί άραγε εμείς τι θα παραδώσουμε στους επόμενους; Πρέπει να υπάρχουν φωνές που θα κρατήσουν τη σπίθα ζωντανή, η φωνή του δημιουργού, του ποιητή, του εικαστικού, του συγγραφέα. Δεν θέλει και πολύ ξέρετε να εξαφανιστούν πράγματα και να χαθούν οι φωνές αυτές από την κοινωνία. Οφείλουμε να κρατάμε τη σπίθα ζωντανή, να διατηρηθεί η εμπιστοσύνη στη δημιουργική σκέψη, λόγο, έργα, και να είναι ορατά και προσβάσιμα σε όλους.

Τι συμβαίνει αυτή την εποχή στη τέχνη; Ποια είναι η σημερινή εικόνα;
Πιστεύω πώς αυτός ο αιώνας που διανύουμε είναι σαν να επαναδιαπραγματεύεται όλες τις πρωτοπορίες του περασμένου αιώνα βάζοντας το δικό του στίγμα σε αυτό το  φόντο που κληρονόμησε. Είναι σαν να υπάρχει μια μουσική μελωδία από τον 20ο αιώνα και οι καλλιτέχνες του 21ου να βάζουν τα λόγια τους σε αυτή. Υπάρχει λοιπόν ένα κομμάτι του καλλιτεχνικού χώρου που διαπραγματεύεται τα κινήματα, τα διάφορα ρεύματα και τις θεωρίες που προέκυψαν στο δεύτερο κομμάτι του περασμένου αιώνα και συγχρόνως προσπαθούν μέσα από τη γνώση ενός τόσο πλούσιου παρελθόντος να περάσουν σε κάτι καινούριο. Δημιουργία  και  καλλιτεχνική παραγωγή, με νέα δεδομένα. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Αν προσέξετε τα σημερινά έργα τέχνης θα βρείτε πίσω από αυτά δεσμούς που τα συνδέουν με τα παλιά, θα βρείτε τον Marchel  Duchamp παραδείγματος χάρη, η τον Beuys και τους πρωτοπόρους του ΄60. Οι δρόμοι είναι ανοιχτοί και υπάρχουν τα εργαλεία και το υλικό έτσι ώστε η εποχή αυτή να φτιάξει το δικό της κείμενο. Και το φτιάχνει, η εποχή μας συστήνεται όλο και περισσότερο μέσα από την τέχνη

Ιδεολογική και Πνευματική κρίση που αγγίζει και το χώρο της τέχνης. Η τέχνη μπορεί να διαμορφώσει ηθικούς και πνευματικούς ανθρώπους στον αντίποδα της ρηχότητας και της έπαρσης;
Η κρίση γενικότερα έχει την ιδιότητα να ενεργοποιεί τις «υπνωτισμένες» περιοχές του ανθρώπινου νου. Όταν όλα βαίνουν καλώς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η εκάστοτε κρίση δίνει στον καλλιτέχνη ένα μεγάλο πεδίο για να μιλήσει μέσα από την τέχνη του και να εξελίξει τις ιδέες του. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ήμαστε μέσα στην κρίση ακόμα, το αν έχει αφήσει κάποιο στίγμα και ποιο είναι αυτό θα το αξιολογήσουμε αργότερα. Παρακολουθώντας ωστόσο τις διεθνείς εκθέσεις,τα κείμενα, τις biennale θα μπορούσα να πω σαν ένα γενικό συμπέρασμα ότι μοιάζει σαν να έχουν αρχίσει όλοι να απασχολούνται  με τον Άλλο. Ίσως η κρίση μας έχει κάνει όλους να κοιτάξουμε δίπλα μας με περισσότερη προσοχή. Βρίσκω στη παραγωγή των σημερινών καλλιτεχνικών έργων να δίνεται μια έμφαση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αντοχή, στην υπομονή. Διαμορφώνεται μια τάση κάπως έτσι μέσα στην τέχνη για το διαφορετικό από όπου και αν προέρχεται αυτό.  Διαφορετικό με την έννοια της διαφορετικής ματιάς στο Ξένο, κάτι που μας επιτρέπει η παρούσα συγκυρία. Το εργαλείο και το υλικό από το οποίο ξεκινάει ο καλλιτέχνης ενδεχομένως να μην έχει τόση σημασία όσο ο τρόπος με τον οποίο θα σταθεί όταν περιγράφει  ένα κόσμο γεμάτο αντιθέσεις, μετακινήσεις, αμφιβολίες. Η τεχνική και η αισθητική έχουν κατακτηθεί και αποδοθεί στην τέχνη με πολλούς τρόπους. Το ενδιαφέρον πρέπει να στραφεί αλλού τώρα.

Σκιαγραφώντας το προφίλ του σύγχρονου καλλιτέχνη. Ποιος είναι ο ρόλος του σήμερα;
Ο καλλιτέχνης θα είναι πάντα ένας πνευματικός δίαυλος που περνάει μηνύματα στον κόσμο μέσα από το έργο του. Όταν ένας καλλιτέχνης έχει να μοιραστεί κάτι με την κοινωνία αυτό θα γίνει αντιληπτό. Το έχει ανάγκη η κοινωνία, να υπάρχουν προσωπικότητες από τις οποίες έχει κάτι να αποκομίσει. Σε αυτόν τον καλλιτέχνη εγώ πιστεύω.  Αυτόν που έρχεται  κάτι να  μοιραστεί με τον κόσμο, όχι να τον διδάξει αλλά να θέσει ένα ερωτηματικό δίπλα στην σιγουριά. Αυτό το ερωτηματικό, για να έρθουμε και στον τίτλο της έκθεσης «Ρωτώντας», είναι εξ’ίσου κρίσιμο με τις απαντήσεις. Είναι η αφορμή για αναστοχασμό. Και είναι σημαντικό να υπάρχει διαδραστικότητα. Ας φαντασθούμε ότι «Ρωτώντας» στέκεται η κοινωνία, και οι καλλιτέχνες απαντούν την ίδια στιγμή που βάζουν ερωτήματα. Αυτή είναι μια σχέση διαλεκτική, άρα δημιουργική.

Πόσο εύκολα είναι τα πράγματα σήμερα για τους νέους καλλιτέχνες; Είναι εύκολο λαμβάνοντας υπόψη το σημερινό συγκυριακό πλαίσιο να κάνουν νέα βήματα;
Με τους νέους καλλιτέχνες συμβαίνει ότι γίνεται πάντα. Πότε δεν ήταν εύκολα τα πράγματα . Ίσως σήμερα να είναι δυσκολότερα λόγω κρίσης αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρη. Έχουν υπάρξει δυσκολότερες εποχές από αυτή που βιώνουμε τώρα. Οι νέοι καλλιτέχνες έχουν ερωτήματα και προβληματισμούς. Αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή μας πέρα από τη συγκυρία της κρίσης είναι η αλλαγή της ταχύτητας και της ποσότητας των πληροφοριών. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό , παραμένω επιφυλακτική. Ανάμεσα στα θετικά ωστόσο είναι πώς υπάρχουν οι βάσεις, οι προϋποθέσεις και το υλικό για να ερευνήσει, να ψάξει και να εξελιχθεί τόσο ο  νέος καλλιτέχνης όσο και ο νέος  θεωρητικός , ιστορικός τέχνης, η όποιος ασχολείται με το καλλιτεχνικό πεδίο.

 Έχετε ασχοληθεί με το παιδικό τμήμα της ΕΡΤ, με προγράμματα σε μουσεία για παιδιά… Πώς κρίνεται το γεγονός της υποβάθμισης των εικαστικών και της τέχνης γενικότερα στην εκπαίδευση; Τέθηκε κάποια στιγμή υπό συζήτηση και το αν θα πρέπει να καταργηθούν τα εικαστικά από κάποιες τάξεις ενδεχομένως. Ποια είναι η επαφή των παιδιών με την τέχνη; Αλήθεια, υπάρχει;  

Φωτογραφία Ελένη Ζυμαράκη Τζώρτζη
Η επαφή κάθε παιδιού με το οτιδήποτε είναι η επαφή που ο γονιός επιδιώκει η ενθαρρύνει αρχικά. Έπεται το σχολείο. Κρίνω επικίνδυνο και συγχρόνως θλιβερό το ενδεχόμενο της κατάργησης των εικαστικών από τα σχολεία ειδικά όταν δεν πρόκειται να αντικατασταθεί από κάτι άλλο. Είναι σημαντικό η Πολιτεία να μην παραβλέπει ούτε στιγμή  ότι η παιδεία και ο πολιτισμός είναι το πιο ζωτικό όργανο της κοινωνίας. Αντιλαμβάνομαι ότι οι όποιες ρυθμίσεις και αποφάσεις σχετικά με την τέχνη και τα εικαστικά στα σχολεία κινούνται μέσα στο γενικότερο πλαίσιο των περικοπών και της δυσκολίας να συντηρηθούν μισθολογικά ορισμένες λειτουργίες και πώς δεν αποσκοπεί στην εσκεμμένη αποκοπή των παιδιών από την τέχνη. Το θέμα που τίθεται είναι στο πού εν τέλει πρέπει να γίνονται οι περικοπές, τι βάζουμε στην αξιολογική μας κλίμακα ως λιγότερο ή περισσότερο κρίσιμο και σημαντικό για τη ζωή μας. Θυμάμαι πώς όταν πήγαινα εγώ δημοτικό υπήρχαν πολλοί τρόποι και ερεθίσματα για να έρθει ένα παιδί σε επαφή με τα δημιουργικά του ταλέντα. Δεν μπορούμε παρά να προσαρμοστούμε στη σημερινή συγκυρία που υπαγορεύει να ψάξει κανείς, ο γονιός, ο εκπαιδευτικός, να βρει τρόπους μαγικούς, ακόμη και  αυτοσχέδιους ώστε να κρατήσουν τα παιδιά σε επαφή με το κομμάτι του εαυτού τους το πιο  δημιουργικό. Μόνο αφήνοντας την πόρτα της δημιουργίας ανοιχτή, βάζοντας αν χρειαστεί το πόδι μας σαν εμπόδιο για να μην κλείσει όταν φυσά άνεμος κακός, μπορούμε να ελπίζουμε, γιατί αυτή η χαραμάδα θα σε αναγκάσει να ψάξεις τον εαυτό σου, να εμπιστευθείς τις ικανότητες σου, να ανακαλύψεις την αλυσίδα της εξέλιξης των επιτευγμάτων του ανθρώπου.

Φωτογραφία Ελένη Ζυμαράκη Τζώρτζη

Ζούμε στην «εποχή των εικόνων». Ποιος ο ρόλος του λόγου σε μια τέτοια εποχή; Ήμαστε ακροατές ή μόνο παθητικοί δέκτες;
Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η εποχή που ζούμε χαρακτηρίζεται από μια πληθώρα πληροφοριών. Η ίδια η λέξη, η ίδια η εικόνα γίνεται πληροφορία, πολλές φορές χωρίς τις αναγκαίες ερμηνείες. Το θέμα είναι πώς εμείς διαχειριζόμαστε όλο αυτό το πληθωρικό και αταξινόμητο υλικό, αν από τις εικόνες αυτές ήμαστε σε θέση να φτιάξουμε νέες με νόημα και αξία. Αναρωτιέμαι πολλές φορές, άραγε πόσες και ποιες εικόνες αφομοιώνουμε; Με ποιόν τρόπο τις ανακαλούμε; Προλαβαίνουμε; Όλα κινούνται με  απίστευτη ταχύτητα και σε  μεγάλες ποσότητες. Θα πρέπει να δίνουμε χρόνο, να στεκόμαστε, να κοιτάμε τα πράγματα στην ουσία τους και στο νόημά τους. Τα άλλα να τα πετάμε στα σκουπίδια, ούτε καν στην ανακύκλωση.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Υπάρχουν διάφορες ιδέες. Κάποια στιγμή στο μέλλον θα ήθελα  να δείξω τη σύνδεση της δουλειάς μου και αναφέρομαι τόσο στο αρχειακό υλικό που έχω στα χέρια μου όσο και στο εικαστικό  έργο που κατά καιρούς έχω εκθέσει. Και υπάρχει σε εξέλιξη η συζήτηση για τη συνέχιση της εκπομπής μου Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ.
Με ενδιαφέρει η εξέλιξη της εγκατάστασης που παρουσιάζω τώρα στο Ι.Σ.Ε.Τ. και ο εμπλουτισμός της με αρχεία φωνών ξένων δημιουργών, ώστε να δημιουργηθεί μια διεθνής αφήγηση  για τη σύγχρονη τέχνη. Το έχω στο μυαλό μου σαν ένα «χάρτη καλλιτεχνών», καλλιτέχνες από διάφορα μέρη του κόσμου που θα τοποθετούνται πάνω στους σύγχρονους προβληματισμούς για την τέχνη σήμερα. Τέλος, θα ήθελα να συνεχίσω να συνεισφέρω στον τομέα της εκπαίδευσης που έχει ως αντικείμενο τη σύγχρονη τέχνη.  Αλλά ας μην το πω εκπαίδευση. Έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι  και το βιώνω  θα έλεγα ότι πρόκειται καλύτερα για προετοιμασία σε ένα  ραντεβού με την τέχνη που ενδεχομένως να γίνει έρωτας…

Last modified: 09/03/2014