Κατερίνα Ασλανίδου – Το τραγούδι της Γης

Ο χώρος τέχνης ArteVisione-Nicos Chiotinis παρουσιάζει για δεύτερη φορά μετά από δυο χρόνια την ατομική έκθεση της εικαστικού Κατερίνας Ασλανίδου «Το τραγούδι της Γης». Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού, οργάνωση: Nicos Chiotinis.

Και πάλι τα κυκλάμινα θα ξεφυτρώνουν κάτω από τα χινοπωριάτικα χαμόδεντρα.  Και πάλι οι κύανοι θα σκάζουν τα μαβιά τους άστρα μέσα στ’ ανοιξιάτικα  χωράφια.
Στράτης Μυριβήλης, Το τραγούδι της Γης (Επίλογος)

Στη νέα ενότητα της δουλειάς της, η Κατερίνα Ασλανίδου καταθέτει έναν σαγηνευτικό οργανικό παλίμψηστο χάρτη εδάφους, ένα εν εξελίξει ιχνοτοπίο οργωμένο από χροιές και χρώματα, από ύλη και μουσική. Ένα υβριδικά υφασμένο γεωφυσικό και ψυχικό παρατηρητήριο που εγκαλεί ταυτόχρονα τη μνήμη και τις αισθήσεις. Ένα τρισδιάστατο σχεδόν ζωγραφικό απτικό πεδίο, με διαδοχικές σχισμές ύπαρξης, με στιλπνές ενθέσεις ουρανού και γης, σβώλων χώματος και υγρασίας, δασωμένων κορφών, λυγερών κορμών, αιωνόβιου σκότους και χλωρής φωτεινότητας. Στα έγκατά του κατρακυλούν οι ποταμίσιες κροκάλες των περιπάτων της, ανθίζουν τα μακρινά λιβάδια που συναντούν ανυπόμονα την πρώτη ανοιξιάτικη πνοή.
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ξεκινά τη ζωγραφική», εξηγεί η ίδια,  «πολλά άλλαξαν στη δουλειά μου, όμως οι οδηγοί μου παραμένουν σταθεροί: η ρομαντική μανία του Βίνσεντ που αγωνιζόταν να κινεί χόρτα, αστέρια, δέντρα και ουρανούς. Η αφαιρετική τόλμη του Ματίς, η αγάπη του για την πλούσια αρωματισμένη Ανατολή. Η «χορταριασμένη γη» του Ντύρερ, με το βόρειο φως φιλτραρισμένο από τα σύννεφα. Το κενό και το γεμάτο διάστημα που το ένα προκύπτει από το άλλο και το γεννά, παντού και πάντα, όπως μας το διδάσκει η Ιαπωνική ζωγραφική. Με τη ζωγραφική μου μπορώ άλλοτε να γίνομαι μικροσκοπική κι άλλοτε να πετάω. Ζωγραφίζοντας, βρίσκω τρόπους να ζήσω μέσα στο έργο κι εγώ, με κίνηση και ρυθμό, με τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση».
Κοιτώντας τα έργα της ζωγράφου, που από επιλογή δεν κατοικεί πια στην Αθήνα, που από ανάγκη αναβλύζουσα συναναστρέφεται και η ίδια τη σιωπηλή μα κραταιά ετούτη ωραιότητα που εδώ απαθανατίζει, διακρίνω τη διαύγεια της πλησμονής, τη δύναμη της αντίστασης, τον θρίαμβο και την αληθινή ουσία της βιωσιμότητας. Τη ζωή που πάλλεται, πέρα από το ορατό και το προφανές. Και εγκαλώ ένα προσφιλές μου αριστούργημα –«Το Τραγούδι της Γης» του Μάλερ, που γραμμένο από τον συνθέτη σε μια περίοδο ζοφερής δυστυχίας, με τη μεταφυσική του σχεδόν σοφία που έλκει την αφετηρία της έμπνευσής της από την κινεζική ποίηση, με τη θριαμβική κατάφαση της ωραιότητας και την αποδοχή του χθόνιου, διατρέχει στα έξι μουσικά μέρη του (Το κρασοτράγουδο της οδύνης της γης, Μόνος το Φθινόπωρο, Νιότη, Ομορφιά, Μεθυσμένος την Άνοιξη, Αποχωρισμός) τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, αγάλλεται με την συνεχόμενη ροή της αναβλάστησης, κατανοεί το επέκεινα μέσα από τον εξακολουθητικό παλμό της γης.
«Εντέλει, εμπιστεύομαι την αιωνιότητα που μπορούν να φιλοτεχνήσουν η γη, αλλά και η τέχνη, δίχως τη φορτική, ενίοτε ιδιοτελή ανθρώπινη παρουσία», συμπληρώνει η ζωγράφος, «τα έργα μου επιχειρούν να πουν ακριβώς αυτό: το πόσο απαραίτητο είναι για τη ζωή το ελάχιστο, η συνύπαρξη των διαφορετικών ετούτων φυσικών συστατικών στοιχείων που απεικονίζω. Και τότε, ο αποχωρισμός στην πραγματικότητα δεν συντελείται, όλα συνεχίζονται».
Ίρις Κρητικού, Αρχαιολόγος, Ιστορικός της Τέχνης
Επιμελήτρια της έκθεσης

Last modified: 31/03/2025