Κατερίνα Ανδρέου: Ένας παράξενος κόσμος

Η Κατερίνα Ανδρέου ταξιδεύει πολύ με αποτέλεσμα να κάνει πολλά έργα και συνήθως σε μικρά μεγέθη. Από παιδί άλλαζε μέρη διαμονής και ήταν συχνά με ένα μπλοκ στο χέρι. Το αποτέλεσμα ήταν να εξοικειωθεί  με τους μαρκαδόρους, το μολύβι και το στυλό διαρκείας, αν και λαχταρούσε και τα πινέλα και τις μεγάλες επιφάνειες . Στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών το μεγαλύτερο μέρος της πτυχιακής της ήταν με μαρκαδόρους, οι οποίοι συνεχίζουν να είναι ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάς της. Αυτήν την περίοδο μάλιστα τους μεταφέρει σε μεγαλύτερες επιφάνειες για να αποκτήσουν τον χώρο που θα τους αναδείξει.
Πειραματίζεται και με άλλα υλικά: ακρυλικά, πενάκια, μολύβια. Ανάλογα με το θέμα που θέλει να ζωγραφίσει και το πως αρχίζει και συντίθεται και ξετυλίγεται στο μυαλό της, συγκεκριμένα υλικά είναι σαν να αποφασίζουν μόνα τους και να ζητάνε να πρωταγωνιστήσουν αντί άλλων. «Αυτό που λένε ότι τα έργα έχουν δική τους ζωή και αποφασίζουν τα ίδια το πως θα εξελιχθούν, για μένα είναι σίγουρο», λέει η ίδια. «Παρόλο που η εικόνα τρεμοπαίζει στο μυαλό μου, απ τη στιγμή που ξεκινάει να εμφανίζεται στο χαρτί ή το ύφασμα , μου υποδεικνύει  νέα σχήματα είτε όπως προχωράνε οι γραμμές νοητά είτε από τυχαία στοιχεία – λάθη τα λένε κάποιοι».

Άλλοτε με χρώμα και άλλοτε σε άσπρο – μαύρο αφηγείται μικρές ιστορίες. Τα θέματά της έχουν να κάνουν με τον ορατό αλλά και με τον αόρατο κόσμο. Το παράδοξο χαρακτηρίζει όλη τη δουλειά της. Με έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία και με χιούμορ φτιάχνει τον δικό της ζωγραφικό κόσμο όπου ένας άνθρωπος μπορεί να έχει τρία χέρια, το φεγγάρι μπορεί να είναι το πρόσωπο μιας γυναίκας, η Εύα μπορεί να προσφέρει στον Αδάμ ένα mac και ένας άνδρας μπορεί να μαγειρεύει σε ένα laptop. Όπως λέει η ίδια: «Οι αναμίξεις φανταστικού και πραγματικού που κάνω είναι για μένα εντελώς ρεαλιστικές γιατί οι σκέψεις μας συμπίπτουν μ’ αυτό που ζούμε και άρα στ’ αλήθεια συνυπάρχουν. Τα θέματά μου είναι σχεδόν πάντα βιωματικά και αποτέλεσμα παρατήρησης του κόσμου, του εαυτού μου, των γύρω μου και του περιβάλλοντός τους. Γνώσεις, εμπειρίες και ταυτόχρονες «παράλογες» σκέψεις ή φανταστικές ιστορίες  συνυπάρχουν καθημερινά στο μυαλό μας. Ανακατεμένα  με τα εξωτερικά ερεθίσματα δημιουργούν αυτό που νιώθω ως «πραγματικότητα» και που μόνο με τη ζωγραφική μπορώ να εκφράσω». Όσο για την «παιδικότητα» που χαρακτηρίζει ορισμένα έργα της, οφείλεται  στο χαρακτήρα της αλλά και στο γεγονός ότι διδάσκει κάθε χρόνο περίπου 500 παιδιά στην εφηβεία.

Το έργο “wired” πρωταγωνίστησε στην ατομική της έκθεση του 2012. Το θέμα του «ζευγαριού» σύμφωνα με την ίδια είναι κάτι που στοιχειώνει ή απελευθερώνει. Η συγκεκριμένη εικόνα που έχουν φυτέψει στο μυαλό μας με τους πρωτόπλαστους για εκείνη ήταν πάντα εκεί, αλλά την ανέσυρε σκεπτόμενη ένα συγκεκριμένο ζευγάρι αγαπημένων φίλων και ολοκληρώθηκε με την «καλωδιωμένη» εκδοχή τους.
Αντί του μήλου σήμερα οι σχέσεις εμπεριέχουν ηλεκτρονική αγάπη ή απάτη , ψηφιακές «αμαρτίες»,  ενώ  η επικοινωνία έχει ανάγκη από πρίζες. Το ζεύγος όμως ζει κι εντάσσεται σε ένα φυσικό περιβάλλον γιατί για τη ζωγράφο ο ψηφιακός κόσμος είναι μέρος του φυσικού.

«Ο συνδυασμός παράλληλων πραγματικοτήτων, εντός και εκτός του μυαλού μας – αν μπορεί κανείς να τα διαχωρίσει αυτά –  είναι η φύση μας», λέει χαρακτηριστικά.

«Σήμερα μπορεί να είναι οι ψηφιακοί κόσμοι, η τηλεόραση , ο κινηματογράφος, οι εικαστικές τέχνες , η φωτογραφία, τα βιβλία, η αλληλογραφία, τα τραγούδια και τα θεατρικά έργα, κάποτε κάποια απ’ αυτά και παλιότερα  οι μύθοι και οι ιστορίες γύρω από μια φωτιά. Πάντα συνυπάρχουμε με πολλές εκδοχές  μας , καλύτερες αυτές που στοχεύουμε για να βελτιωθούμε, καθημερινές για βάση μας, χειρότερες που μας κρατάνε πίσω και φανταστικές που μας απογειώνουν».

Σε όλα της τα έργα, το λογικό με το άλογο αναμιγνύονται δημιουργώντας μια άλλη πραγματικότητα, έναν παράξενο κόσμο που όμως δεν παύει να έχει αναφορές στον πραγματικό.

Last modified: 03/08/2014