Ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο ο μόνος συνδετικός κρίκος είναι η ανάγκη για την αλήθεια και την αγάπη
Μια ιδιαίτερη έκθεση που εκπέμπει ποίηση και λυρισμό είναι αυτή της Καλλιρόης Χρόνη στον Τεχνοχώρο. Μετά από επτά χρόνια δουλειάς η ζωγράφος μας παρουσιάζει έργα όλο χρώμα και εσωτερικό φως με θέματα που αγγίζουν την ψυχή του θεατή. Την συναντήσαμε και μας μίλησε για το έργο της.
- Επτά χρόνια δουλειάς. Πως αισθάνεσαι με το αποτέλεσμα; Πως το αγκαλιάζει ο κόσμος;
«Ο χρόνος εργασίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το αποτέλεσμα, πολλές ώρες πολύς μόχθος και γενικά αφιερώνω πάρα πολύ χρόνο για το κάθε έργο. Νομίζω από τις αντιδράσεις του κοινού ότι αυτό γίνεται κατανοητό, πολλή δουλειά είναι η χαρακτηριστική του φράση».
- Επιλέγεις να δουλεύεις με σκόνες και χρησιμοποιείς επιλεκτικά και το κολλάζ. Μίλησέ μας λίγο για την τεχνική σου και για την ανάγκη σου να κάνεις παραστατικά έργα.
«Σε μερικά έργα όταν η πλαστική ανάγκη της φόρμας στη σύνθεση το απαιτεί χρησιμοποιώ μερικά στοιχεία κολλάζ τα οποία και ενσωματώνω ζωγραφίζοντας τα, στην ουσία θα έλεγα συμπληρώνοντας τα, οι σκόνες είναι το υλικό που χρησιμοποιώ χρόνια τώρα σε όλη μου τη δουλειά, το αγαπώ αυτό το υλικό για τη δύναμη που έχει στην απόδοση των πολλών χρωματικών διαβαθμίσεων που θέλω να πετύχω».
- Δεν φοβάσαι καθόλου το χρώμα. Πως κατορθώνεις τα έργα σου να εκπέμπουν αυτό το φως; Είναι μόνο θέμα τεχνικής; Το εσωτερικό φως που βλέπουμε να αποτυπώνεται στα έργα είναι τελικά το φως της ψυχής μας;
«Χρώμα για μένα είναι ακριβώς το συναίσθημα που γεννιέται από το θέμα που επιλέγω κάθε φορά, η ένταση προκύπτει από το είδος του συναισθήματος που θέλω να εκφράσω, κάθε έργο έχει το δικό του συναισθηματικό κόσμο σαν μια εκ βαθέων εξομολογητική πράξη».
- Όλα σου τα έργα εμπεριέχουν την αφήγηση. Πως επιλέγεις τα θέματά σου;
«Η αφηγηματική γλώσσα προκύπτει μέσα από τα θέματα που δεν είναι τίποτε περισσότερο από μικρές σκηνές που περιέχουν τις ζωές των άλλων, στην προκειμένη περίπτωση την ψυχική ανάγκη τόσο τη δική μου όσο και του θεατή, φαντάζομαι».
- Τα έργα διαθέτουν μια ποιητική διάσταση και έντονο λυρισμό. Μοιάζει ώρες – ώρες να βλέπουμε ένα λογοτεχνικό κείμενο σε εικόνα. Πόσο ρόλο παίζει η ποίηση στη δουλειά σου;
«Ποίηση και λογοτεχνία μαζί με τη μεγάλη μου αγάπη τον κινηματογράφο είναι η δεξαμενή υλικού για ότι με συνεπαίρνει και μου δίνει το ερέθισμα για τη δημιουργία του κάθε έργου, σκηνές αυτοτελείς που αφού τις αφηγηθώ πρώτα στον εαυτό μου στη συνέχεια προσπαθώ να τις μοιραστώ μαζί σας».
- Στα περισσότερα έργα άνθρωπος και φύση είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Ποια η σχέση σου με τη φύση;
«Γεννήθηκα στη Σπάρτη, η φύση έχει προικίσει αυτό τον τόπο με αποτέλεσμα οι αισθήσεις να γεμίζουν με χρώματα και μυρωδιές που μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη, τα ζώα τα πουλιά και γενικά ο κόσμος της φύσης με συντροφεύουν από παιδί σε κάθε επαφή μαζί της, θεωρώ ευλογία την αρμονική σχέση του ανθρώπου με τη μητέρα φύση».
- Πόσο πιστεύεις στην αθωότητα των παιδιών και στη χαρά του παιχνιδιού που επιλέγεις να ζωγραφίζεις συχνά;
«Η αθωότητα δεν είναι κάτι μακρινό συνυφασμένο μόνο με την παιδική ηλικία, η ηθική της διάσταση μας συντροφεύει σε όλη μας τη ζωή χρησιμοποιώ τον κόσμο των παιδιών περισσότερο σαν ενήλικας που ζει και συμπεριφέρεται σε κάθε ανθρώπινη επαφή με κριτήριο την αλήθεια».
- Ο ρομαντισμός που διακρίνουμε στη δουλειά σου υπάρχει το ίδιο έντονα και στη ζωή σου;
«Για μένα ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο ο μόνος συνδετικός κρίκος είναι η ανάγκη για την αλήθεια και την αγάπη, αν αυτό λέγεται ρομαντισμός τότε θα έλεγα ναι, αν και στην εποχή μας η έννοια αυτή είναι τόσο παρεξηγημένη».
- Ποια τα σχέδιά σου για το μέλλον;
«Η ανάγκη του ανθρώπου που ψάχνει να βρει σε εικόνες ανάμεσα σε ένα κόσμο βίας, απαξίωσης οργής και θυμού το σημείο εκείνο που τον συνδέει με ένα παρελθόν ηθικής των ανθρώπινων σχέσεων όπου το μεταφυσικό δεν είναι και τόσο μεταφυσικό αλλά η ίδια η ζωή που πολλές φορές ξεχνάμε να ζήσουμε, αυτό είναι και παραμένει για μένα το ζητούμενο για να συνεχίσω να ζωγραφίζω».
Last modified: 23/05/2019