Κάλλη Καστώρη: Το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης

Ήρα Παπαποστόλου

Κριτικός και Ιστορικός τέχνης

Η Κάλλη Καστώρη αποτυπώνει στους καμβάδες της στιγμιότυπα της αστικής καθημερινότητας έχοντας ως επίκεντρο τον σύγχρονο άνθρωπο και το ιδιαίτερα περίπλοκο σύμπλεγμα φαινομένων και σχέσεων: τη διεθνοποίηση. Οι άνθρωποι που ζωγραφίζει δεν ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο ούτε ασπάζονται κάποια συγκεκριμένη θρησκεία.
Είναι άνθρωποι που θα μπορούσαμε να συναντήσουμε οπουδήποτε στην Ευρώπη ή στην Αμερική. Άνθρωποι μιας παγκόσμιας κουλτούρας, άμεσα συνδεδεμένοι με την εικόνα της παγκοσμιοποίησης στην επικοινωνία.
Οι εκφράσεις στα πρόσωπά τους καθώς και οι στάσεις του σώματός τους μοιάζουν πολλές φορές στημένες, λες και φωτογραφίζονται για κάποιο lifestyle περιοδικό ή ετοιμάζονται να βγάλουν σέλφι. Μόνοι τους ή σε ομάδες, κάνουν απλές, ανθρώπινες κινήσεις. Όμως η “ψυχρή” παλέτα της ζωγράφου τους κάνει να διαθέτουν την ψεύτικη λάμψη της show biz.
Αυτό συμβαίνει γιατί η ζωγράφος θέλει να δώσει μορφή στον ναρκισσισμό και τον εγωισμό μιας κοινωνίας που ό,τι κάνει το κάνει για να το δείξει και όχι για να το ζήσει. Μιας κοινωνίας που δεν επικοινωνεί με το συναίσθημα, αλλά απλά και μόνο καταναλώνει, υποκρίνεται και δεν ζει ποτέ στο «τώρα».
Ο ρεαλισμός της Καστώρη έχει σκληρό πρόσωπο και λέει την αλήθεια. Δείχνει την απομόνωση, την κατάθλιψη, τη φθορά του σώματος και την έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.
Η ίδια λέει χαρακτηριστικά: «Δεν ζούμε πια τη στιγμή. Ζούμε ή στο παρελθόν ή στο μέλλον, χαμένοι στις σκέψεις μας. Όταν συμβαίνει κάτι, εμείς “λείπουμε”. Το αφύσικο το κάναμε φυσικό. Πως θα δημιουργήσουμε ομορφιά γύρω μας; Ομορφιά υπάρχει μόνο στη φύση κι εμείς πηγαίνουμε εναντίον της. Δεν αγαπάμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Δεν έχουμε ταυτότητα. Ο κόσμος έχει γίνει ένας χυλός που μόνο καταναλώνει νομίζοντας ότι έτσι είναι καλά».
Σχολιάζοντας στους καμβάδες της την πραγματικότητα που βιώνει και το περιβάλλον όπου ζει, η Κάλλη Καστώρη θέλει να ευαισθητοποιήσει τον θεατή. Δίνοντάς του γροθιά στο στομάχι, επιχειρεί να πετάξει από πάνω του την ψεύτική του υπόσταση και να ξαναγίνει ο εαυτός του. Να ξαναγίνει άνθρωπος. Και το πετυχαίνει.