Ο Θανάσης Ραχούτης, μετατρέπεται σε επιλεκτικό καταναλωτή των εικόνων της σύγχρονης εποχής. Με εκφραστικό εξοπλισμό τις δεδομένες μαζικές εικόνες, αναζητά το βάθος των ψυχικών του κινήτρων. Ωριμάζοντας σε μια Ελλάδα – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε ένα διεθνές κλίμα που ορίζεται από τη νέα πραγματικότητα που θέλει ολόκληρο τον πλανήτη να μοιάζει με ένα χωριό, ζει την αναπροσαρμογή ενός παλιού πολιτισμού σε δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα και προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτήν την εποχή οπτικά.
Η τέχνη του δίνει εικόνες του σύγχρονου κόσμου στην εποχή της κατανάλωσης, των media και των μηχανικών τρόπων ζωής. Η σύνθεση ετερόκλητων παραστάσεων πάνω στην ίδια επιφάνεια είναι ένα από τα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν.
Ο ίδιος προτιμά να μην είναι καθαρή η ζωγραφική και έτσι δημιουργεί ψηφιακές εκτυπώσεις σε καμβά όπου αυτό που ενδιαφέρει είναι η αφήγηση – μια αφήγηση που παραπέμπει πολλές φορές στο σουρεαλισμό – και όχι τόσο η φόρμα.
Όσο για την πραγματικότητα, δεν απεικονίζεται ως έχει αλλά μέσα από έντονους συμβολισμούς καθώς και μέσα από την ανάλυση ψυχικών καταστάσεων. Έτσι γεννιούνται έργα ειρωνικά που ασκούν κριτική στην κοινωνία του lifestyle (Happiness), στον επαρχιωτισμό της νεόπλουτης μεσοαστικής τάξης (Πολυέλαιος) και στις απάνθρωπες σύγχρονες δυτικές κοινωνίες (Automatic).
Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς στα έργα του είναι τα διαμορφωμένα μοτίβα που του χρησιμεύουν ως φόντο: ποπ κορν ( ως σύμβολο της ρηχότητας ενός ευκολόπεπτου lifestyle, φωτογραφίες ταυτότητας ( που είναι δικές του με στόχο τον αυτοσαρκασμό), χάπια (λόγω του ενδιαφέροντος του για το ρόλο της ψυχοθεραπείας στη σύγχρονη εποχή ). Στη συνέχεια, καταλαβαίνεις ότι τα έργα αυτά θα μπορούσαν να είναι αφίσες ή εξώφυλλα κάποιου περιοδικού και αυτό γιατί ο καλλιτέχνης θέλει να απελευθερώσει το έργο τέχνης από τη βαρύτητα που συνήθως έχει. Πολλές φορές, μάλιστα, “σπάει” το τελάρο στα δύο λόγω της ανάγκης του για την μεγαλύτερη κατανόηση του έργου από το θεατή: σαν αντίθετα και διαφορετικά, τα πιο σημαντικά στοιχεία της αφήγησης διαχωρίζονται ώστε και από μόνο του το καθένα να έχει τη σημασία του (lalala). Τέλος, τα αντίθετα στοιχεία συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα από τη διαφορά ανάμεσα στην αισθητική του περιοδικού και τις λέξεις που χρησιμοποιεί για να εκφράσει συναισθήματα.
Με σύγχρονα ερεθίσματα από τον κόσμο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και την Ποπ Αρτ ( από την οποία κρατάει τη βασική ιδέα: η μαζική, λαϊκή κουλτούρα της μεγαλούπολης και τα μαζικής παραγωγής, αμερικανικής συνήθως προέλευσης, καταναλωτικά αγαθά μπορούν να αποτελέσουν την πρώτη ύλη μιας τέχνης και αισθητικής όπου κυριαρχεί το στοιχείο της αναλωσιμότητας), ο Θανάσης Ραχούτης ερευνά μία από τις πολλαπλές όψεις της παραστατικής ζωγραφικής. Πρόκειται για μια τέχνη ρεαλιστικών κατευθύνσεων που προκαλεί το θεατή να προβληματιστεί για την αληθοφάνεια των εικόνων και που προβάλλει κοινωνικά θέματα, στο πλαίσιο των ανησυχιών της γενιάς του καλλιτέχνη.
Last modified: 15/10/2020