Γράφει η Μαρία Καραχρήστου
«Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο,
Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ’ ανθίσει εφέτο;»
Τόμας Έλιοτ, Έρημη Χώρα.
Η φύση μας εκδικείται; Την ρωτώ. Όχι, μου απαντά, η Έλενα Ακύλα, η φύση αντιδρά. Σε αυτήν της την έκθεση εξερευνά τη μνήμη του μέλλοντος και παρουσιάζει ένα οπτικό ποίημα, χειρωνακτικά σμιλευμένο. Αφουγκράζεται τη σύγχρονη δυστοπική πραγματικότητα και σαν όνειρο και προφητεία μάς μεταφέρει σε ένα μέλλον προφητικό, κοντινό σε απόσταση αναπνοής, αυτό που πιστεύαμε πως θ’ αργήσει ήρθε, είναι τώρα, μου λέει με μάτια που λαμπυρίζουν, σαν τα μάτια που βάζει στα έργα της σε γκρι τοπία σαν πρόσωπα, σε γκρι πρόσωπα σαν τοπία.
Η δουλειά της Έλενας Ακύλα βαθιά πολιτική, βαθιά κοινωνική φτάνει εδώ τώρα σ’ αυτήν την καταγραφή, με χωνεμένα τα ρεύματα και τις φιλοσοφίες τού παρελθόντος, με γραφή σαν πέπλο, σαν ομίχλη με χρώματα που πάλλονται σαν ψυχικά τοπία (δική της φράση). Το χρώμα φεύγει από τη διακοσμητικότητα του και μεταμορφώνεται σε ψυχικές δονήσεις, όπου ο ρυθμός καταγράφει το ουρλιαχτό του μέλλοντος. Κασσάνδρα και Πυθία η Έλενα, ηρωική και γλυκιά με απίστευτη απαλότητα μας τοποθετεί τα μελλούμενα, σε βιβλίο χαρτογραφεί το ανθρώπινο, σε πετρούλες μαζεμένες από τον πονεμένο τόπο του Ελληνικού, χαλάσματα το σπίτι της, το σπίτι μας, ένα κατακρεουργημένο περιβάλλον και εκείνη με αυτήν την έκθεση, κραυγάζει βουβά πίσω από τις δαντελένιες χρυσές φτέρες και τα μελάνια και το ροζ , το ροζ της, του κάποτε, του τότε. Ποιητική η ματιά της, επίκαιρη, προφητική, σαν απαλό τράνταγμα, σαν μουρμούρισμα από λήθαργο.
Μαρία Καραχρήστου,
Αθήνα 2023
Το κείμενο της Μαρίας Καραχρήστου αφορά στην έκθεση της Έλενας Ακύλα «Home, at last», που παρουσιάστηκε στη γκαλερί 7 από τις 19 Σεπτεμβρίου ως τις 7 Οκτωβρίου.
Last modified: 17/10/2023