Η λάθος διάσταση του political correct. Λογοκρισία του συστήματος απέναντι στην τέχνη

Διάβασα πρόσφατα ότι ο γνωστός εκδοτικός οίκος Penguin Random House αποφάσισε να τυπώσει ξανά όλα τα παιδικά βιβλία του δημοφιλούς συγγραφέα Ρόαλντ Νταλ (1916-1990) προβαίνοντας σε τροποποιήσεις για να ταιριάζουν – δήθεν – στις σύγχρονες ευαισθησίες. Σήμερα διαβάζω ότι ο Ιρλανδός δημιουργός Μάρτιν ΜακΝτονα αποκαλύπτει ότι οι θεατρικοί παραγωγοί του ζητούν να αλλάξει λέξεις και άλλα στοιχεία στα σενάρια του ώστε «να μην προσβληθεί το κοινό» , αλλιώς αρνούνται να ανεβάσουν τα έργα του.
Η γλώσσα κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να λογοκρίνεται γιατί εισάγει τον θεατή ή τον αναγνώστη στο αυθεντικό κλίμα της κάθε εποχής. Είναι δυνατόν τα κείμενα να αλλάζουν χωρίς τη συναίνεση του δημιουργού τους;
Αυτή η διαδικασία «αποστείρωσης» ξεκίνησε σταδιακά από το 2020 και σήμερα παίρνει πολύ λάθος διαστάσεις.
Και να το μεταφέρω λίγο στα δικά μας.
Πρόσφατα ο δικηγόρος και συλλέκτης Βλάσσης Φρυσίρας θέλησε να κάνει μία δωρεά 150 έργων σύγχρονης τέχνης της συλλογής του στο ΕΜΣΤ και στην Εθνική Πινακοθήκη λαμβάνοντας αρνητική απάντηση που – προφανώς – υποτιμά την συλλογή.
Δεν είναι κι αυτό μια μορφή λογοκρισίας του συστήματος απέναντι στην παραστατική ζωγραφική και κατά συνέπεια στην ιστορία του τόπου μας; Θεωρούνται σύγχρονη τέχνη μόνο το βίντεο, η εγκατάσταση και η περφόρμανς που χρησιμοποιούν πολύ συγκεκριμένο λεξιλόγιο; Ένα γυναικείο ή ένα αντρικό γυμνό «προσβάλλει» κι αυτό με τη σειρά του τον θεατή;
Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου.

Last modified: 12/04/2023