Η Καθαρή Ζωγραφική του Θανάση Μακρή

Ήρα Παπαποστόλου

Κριτικός και Ιστορικός τέχνης

Πήγα στην έκθεση του Θανάση Μακρή στην γκαλερί «Έκφραση» και ενθουσιάστηκα με την ποιότητα της ζωγραφικής του. Πολύ σωστά γράφει η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση ότι «πολύ εύστοχα έχουν συνδέσει την τέχνη του με τον μεγάλο Νίκο Λύτρα. Αγαπούν και οι δύο την παχύρευστη πινελιά και την μεγάλη δομική χειρονομία. Σχεδιάζουν με το πινέλο, έμφορτο από χρώμα. Η τροχιά του πινέλου τους έχει ακρίβεια, σιγουριά και οικονομία, γιατί είναι μεγάλοι σχεδιαστές και οι δύο, ‘δάσκαλος’ και μαθητής».

Όταν είπα στον Θανάση Μακρή πριν διαβάσω το κείμενο ότι μοιάζει με «συνεχιστή» της ζωγραφικής ενός Λύτρα, μου είπε: «Ακριβώς αυτό θέλω. Να υπάρξει συνέχεια σε αυτήν την ζωγραφική. Θέλω να ανήκω εκεί».
Δουλεύοντας αποκλειστικά με λάδι σε ξύλο, τα έργα του, με τα καράβια-φαντάσματα που εμφανίζονται μέσα στην ομίχλη δημιουργώντας γύρω τους μια ατμόσφαιρα μυστηρίου, δεν μπορούν παρά να συγκινήσουν τον θεατή. Στάθηκα πολύ ώρα μπροστά στην μικρή του βάρκα, όλο χρώμα και κίνηση, φως και σκιά. Εντύπωση που προέρχεται αποκλειστικά από τον τρόπο που ξέρει και χειρίζεται το χρώμα. Όλες οι θαλασσογραφίες του δεν φοβούνται καθόλου το χρώμα. Πράσινο, κίτρινο, ανοιχτό γαλάζιο και λευκό υπάρχουν στην χρωματική του γκάμα κι ας δημιουργείται η εντύπωση πιο ήρεμων τόνων σαν αποτέλεσμα.
Η δυναμική χειρονομία του είναι παντού παρούσα και η εμπειρία χρόνων μεταφράζεται σε ζωγραφική ποιότητα. Λιτά έργα, ανθρώπινη σοφία, καθαρή ζωγραφική και ιδιαίτερο εξπρεσιονιστικό ύφος. Αυτά μου έρχονται στο μυαλό όταν στέκομαι μπροστά στα έργα του.
Η έκθεσή του αυτή είναι σε απόλυτο διάλογο με την προηγούμενη και το τοπίο παραμένει για τον ίδιο προτεραιότητα. Ένα τοπίο ήρεμο που κρύβει όμως μια εσωτερική ένταση. Έτσι εξάλλου δεν είναι και η ανθρώπινη ψυχή μας;