Η απομόνωση μέσα από 12 έργα του Edward Hopper 

Ο τρόπος που ο Hopper χρησιμοποιεί φως και σκιές για να καθορίσει την ώρα της ημέρα, να δημιουργήσει εικαστικό δράμα και να διαμορφώσει τη διάθεση του θεατή είναι μοναδικός.
Ο οροθετημένος χώρος για τον Hopper, και ειδικότερα το εσωτερικό σπιτιών, διαμερισμάτων αλλά και δημόσιων χώρων των μοντέρνων αμερικανικών μεγαλουπόλεων της εποχής του (πρώτες δεκαετίες του 1900), είναι αδιαμφησβήτητα αγαπημένο του σκηνικό.
Αν και σε πολλά τέτοια έργα του παρουσιάζει ανθρώπινες μορφές, αυτές δεν είναι το κύριο θέμα του έργου. Είναι απλά ένα στοιχείο για να παρουσιάσει το συναίσθημα που θέλει να μεταφέρει στον θεατή. Το υποκείμενο αίσθημα της μοναξιάς και τις απομόνωσής. Σε ορισμένα έργα του το ανθρώπινο στοιχείο φαίνεται καθαρά σε εμάς, σε άλλα πάλι, «μας κρύβεται» σκύβοντας το κεφάλι ή  έχοντας γυρισμένη την πλάτη στο θεατή. Σε κάθε περίπτωση ποτέ δε μας κοιτάει, και παρόλο που υπάρχει στο έργο, δε γνωρίζουμε τίποτα για αυτό, ούτε καν την πραγματική του σχέση με το χώρο. Απλά υπάρχει για να επισημάνει τη μοναξιά (εκούσια ή μη).
Αν και πρέσβης του ρεαλισμού, το αίσθημα είναι αυτό, και όχι η αντικειμενικότητα, που κάνει τον Edward Hopper έναν  από τους σημαντικότερους και διαχρονικότερους καλλιτέχνες.

Last modified: 29/03/2020