Αθηνά Λατινοπούλου

Η ζωή και η τέχνη του Γιαννούλη Χαλεπά μας αγγίζει βαθιά. Μια ζωή που τη σφραγίσουν το πάθος για την τέχνη, η αναγνώριση, η απόρριψη, η μοναξιά, οι περίοδοι «τρέλας», η απόσυρση, η απουσία και μια καθυστερημένη δικαίωση. Έχουμε μάθει να ερμηνεύουμε τα έργα του μέσα από μια «ρομαντική τραγωδία» όπως του Βαν Γκογκ ή του Μοντιλιάνι.
Στην πρόσφατη έκθεση της γκαλερί ena «Με αφορμή το Γιαννούλη Χαλεπά», σε ένα έργο «διάβασα» όλο το πάθος, τη θλίψη και τη μοναξιά του μεγάλου μας γλύπτη. Είναι η συμμετοχή της Αθηνάς Λατινοπούλου.
Ήταν περασμένες δύο όταν αρχίσαμε να συζητάμε με την καλιτέχνιδα για το έργο… «Αθηνά μου, αυτό το τόσο πυκνό κόκκινο στα χέρια του Χαλεπά…». Ήταν τόσο ζωντανή η ανάλυση του έργου της, τόσο τεκμηριωμένη η καλλιτεχνική άποψη, που την παρακάλεσα να τα γράψει όλα αυτά να τα μοιραστούμε με τους φίλους – αναγνώστες του Art22.gr. Το έκανε με μεγάλη χαρά. Ευχαριστούμε Αθηνά…

Αθηνά Λατινοπούλου: Ο κόμπος του Γιαννούλη Χαλεπά
δεν είχε αρχή και τέλος

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, ερωτευμένος από παιδί με τη δημιουργία, σαν φωτιά που του έκαιγε τα σωθικά και γιγαντωμένη στο έπακρο μέσα του, είχε, όπως εγώ τον οραματίστηκα στο έργο μου, κόκκινα χέρια απ’ το πολύ πάθος για την γλυπτική μες στο μαύρο φόντο της ζωής του.
Αν και κατάφερε να σπουδάσει στη Σχολή των Τεχνών στην Αθήνα και κατόπιν στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου με επιτυχίες στη σταδιοδρομία του, γυρίζοντας στην Αθήνα άρχισε να έχει συμπτώματα αφύσικης συμπεριφοράς. Αυτό μπορεί κάθε καλλιτέχνης να το αισθανθεί, κάποιες φορές στη ζωή του, και πιστεύω λέγεται κατάθλιψη κι έρχεται και παρέρχεται. Όμως οι γονείς του Γιαννούλη Χαλεπά τον έκλεισαν λανθασμένα σε ψυχιατρείο. Βγαίνοντας, μετά από χρόνια, είχε ν’ αντιμετωπίσει την αδιαλλαξία της μητέρας του που νόμιζε ότι η Τέχνη τον τρελαίνει.

Έτσι, τα δεσμά του δεν λύθηκαν ποτέ. Ο κόμπος τους δεν είχε αρχή και τέλος (όπως παρατηρούμε στο έργο μου). Ήταν δεμένα, κατά τη γνώμη μου, μέχρι που πέθανε. Γιατί τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, τα νεανικά και οξυδερκή, δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει και να εξελίξει το έργο του. Όταν μετά το θάνατο της μητέρας του ξεκίνησε, με την παρότρυνση ειδικών της τέχνης να δουλεύει, δεν είχε πλέον το χρόνο μπροστά του, αλλά είχε πίσω του το μεγαλύτερο κομμάτι το ανεκπλήρωτο. Το έργο που μας άφησε, οπωσδήποτε πολύ σπουδαίο, όμως ημιτελές με τους ορίζοντές του μισάνοιχτους, καθώς ανέβηκε λίγα σκαλοπάτια της καλλιτεχνικής του διαδρομής. Δεν έζησε την πλήρη ηθική ανταμοιβή, την ολάκερη επιβράβευση, τα συναισθήματα μεγάλης ευτυχίας κι ενθουσιασμού, δεν αισθάνθηκε πλήρης εσωτερικά, αλλά ακρωτηριασμένος.
Το μεγαλύτερο αγαθό για έναν καλλιτέχνη, είναι η ελευθερία στην εξουσία του εαυτού του για να βρει τον δικό του παράδεισο, αυτόν που ονειρεύεται, αυτόν που του ανοίγει τα φτερά και μπορεί να πετάξει, χωρίς εμπόδια, στη δική του χάραξη της καλλιτεχνικής ζωής του, στο δικό του πνευματικό απόγειο. Κάτι που δεν είχε ο Χαλεπάς στη μίζερη ζωή του.

Last modified: 25/10/2018