Εύα Αποστολάτου: Ό, τι επιλέγουμε εμείς είναι η αλήθεια μας

Εύα Αποστολάτου δουλεύει με λάδι σε καμβά, με τη μία πινελιά παραθετικά δίπλα στην άλλη, και με καθαρό χρώμα. Συνδέεται εικαστικά με ό, τι αγαπά και τη συγκινεί και τα θέματά της είναι κυρίως τοπία και πορτρέτα σε ήπιες γκάμες χρωμάτων. Η τοπιογραφία στα σύγχρονα χρόνια ανθεί σε όλες τις γενιές των καλλιτεχνών και σε όλες τις τάσεις και η φύση δεν λειτουργεί μόνο ως αντικείμενο όρασης αλλά και ως υλικό έκφρασης. Στην περίπτωση της Εύας Αποστολάτου, ο φυσικός χώρος μοιάζει να την απασχολεί όπως απασχόλησε έντονα τους Έλληνες ζωγράφους στις αρχές του 20ου αιώνα: καταθέτει μια βαθύτερη αίσθηση του τόπου με παραδοσιακά μέσα. Αυτό όμως που την ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα είναι να υπερβεί την αφήγηση και να αποτυπώσει την «ομορφιά» του τοπίου ή αλλιώς την αρμονία που εκπέμπει η φύση και το σύμπαν. Άλλοτε σαν να βλέπουμε ένα τοπίο από ψηλά και άλλοτε με κέντρο μας τη γραμμή του ορίζοντα, συναντάμε μια αφοσίωση στη μελέτη των ιδιαιτεροτήτων του τοπίου και αυτές τις ιδιαιτερότητες είναι που θέλει να αποτυπώσει εικαστικά μαζί με την ατμόσφαιρα που δίνει στο θέμα της η ώρα της ημέρας. Στα έργα της είναι φανερό πως μαζί με τη χρωματική ατμόσφαιρα ενδιαφέρεται και για το χτίσιμο της σύνθεσης, ενώ ενσωματώνει και στοιχεία από τη ζωγραφική του Μαλέα και του Αστεριάδη. Όσον αφορά στα πορτρέτα της, μετατρέπει το ζωγραφικό χώρο σε ένα εσωτερικό σκηνικό μέσα στο οποίο περιγράφονται οι φυσιογνωμίες των προσώπων. Ανδρικές και γυναικείες φιγούρες αποδίδονται με χαρακτηριστική παραστατικότητα, τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των κορμιών και των προσώπων τονίζονται και η σύνθεση οργανώνεται με βάση τους χρωματικούς όγκους. Όσο για το ρεαλισμό της, εκδηλώνεται με την έμφαση στο σχέδιο, όσο αποτυπώνει υπάρξεις που βρίσκονται σε πλήρη ισορροπία και αρμονία με τη φύση. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αποτυπώνει την «ομορφιά» των προσώπων που επιλέγει να ζωγραφίσει, με την έννοια της δικής τους αλήθειας. «Θέλω να αιχμαλωτίσω την ομορφιά στο τελάρο», λέει χαρακτηριστικά η ίδια. « Δεν θέλω την παραμόρφωση της φόρμας. Θέλω τις σχεδιαστικές αρμονίες. Και να κάνω τον άνθρωπο ακόμα και ωραιοποιημένο, αν αυτή έχει επιλέξει να είναι η αλήθεια του». Η ομορφιά γενικά είναι το χαρακτηριστικό ενός ατόμου, ενός τόπου, ενός αντικειμένου ή μιας ιδέας. Μελετάται ως κλάδος της αισθητικής, της κοινωνιολογίας, της κοινωνικής ψυχολογίας και του πολιτισμού. Στην περίπτωση της Εύας Αποστολάτου, δεν πρόκειται για τη φροϋδική ομορφιά, αλλά για την αρμονία, την ισορροπία, την ηρεμία. Πρόκειται για μια διαχρονική ομορφιά που φτάνει ακόμα και στην εποχή όπου οι άνθρωποι ζωγράφιζαν στις σπηλιές ένα λουλούδι για να αποτυπώσουν την ομορφιά που τους περιέβαλε. Ή ακόμη για την ομορφιά της αρχαιοελληνικής τέχνης με την έννοια της τάξης και της αρμονίας. Πρόκειται για την ομορφιά που εκπέμπει η τέχνη των μουσείων, η οποία παραμένει σύγχρονη και ζωντανή, ώστε ανεξάρτητα από την εποχή, θέλουν πάντα να την θεαθούν οι άνθρωποι. Όπου μια Μόνα Λίζα, παρά την ασχήμια της, παραμένει όμορφη. Αλλά πρόκειται και για την αλήθεια του καθενός μας. «Ό, τι επιλέγουμε εμείς είναι η αλήθεια μας», λέει η καλλιτέχνιδα. «Αυτήν την αλήθεια θέλω να αποτυπώσω στον καμβά. Θέλω να κάνω τον άνθρωπο όπως τον ξέρω, ή όπως θέλει να τον ξέρω. Και για να το πετύχω επικεντρώνομαι στη σύνθεση και στο χρώμα. Κάθε φορά διαλέγω ζευγάρια χρωμάτων για να αναζητήσω μια καινούρια αρμονία. Μια καινούρια ομορφιά. Μια καινούρια αλήθεια».

Last modified: 20/12/2017